Հավաստիացնում
է սփյուռքահայ արվեստագետը «Առավոտը» երիտասարդ օպերային երգիչ Պերճ Քարազյանի
հետ հանդիպման երկու առիթ ուներ: Վաղը երգիչը «Ա. Խաչատրյան» համերգասրահում Պուչինիի
«Մադամ Բաթերֆլայ» օպերայում (համերգային կատարում) հանդես կգա Գորոյի դերերգով,
իսկ վերջերս Ազգային օպերային թատրոնի հայտարարած մրցույթում նա համալրել է մեներգիչների
շարքը: Ծնունդով Սիրիայից է, ավարտել է Հալեպի Լազար Նաջարյան կենտրոնական
վարժարանը, 1995-ին ընդունվել է Երեւանի պետկոնսերվատորիայի վոկալի բաժինը՝ պրոֆեսոր
Տաթեւիկ Սազանդարյանի դասարանը, այնուհետեւ սովորել ասպիրանտուրայում՝ դոցենտ Գայանե
Գեղամյանի ղեկավարությամբ: Ուսանողական տարիներից Ղ. Սարյանի անվան օպերային ստուդիայում
հանդես է եկել տենորի համար գրված առաջնային դերերգերով՝ Հայդնի «Դեղագործը», Ռոսինիի
«Սեւիլյան սափրիչը» եւ այլ օպերաներում: Հնագույն երաժշտության «Տաղարան» անսամբլով
մեկնել է հյուրախաղերի՝ Կիպրոս, Հունաստան, Սիրիա: Մենահամերգներով հանդես է եկել
Ֆրանսիայում եւ Իտալիայում: «2004-ի փետրվարին ձեր՝ Ֆրանսիա մեկնելու հիմնական պատճառը,
բացի մենահամերգից, մասնակցությունն էր այնտեղ կազմակերպված լսումների, որի արդյունքում
տեղի օպերային թատրոններից որեւէ մեկում պայմանագրով աշխատելու հնարավորություն կունենայիք,
դուք հաջողություն չունեցաք, ի՞նչն էր պատճառը», հետաքրքրվեց «Առավոտը»: Երգիչը պատասխանեց.
«Այնտեղ ես ամենաերիտասարդն էի: Եվրոպայում եւ այստեղ պատկերացումը, ընկալումը վոկալ
արվեստի մասին՝ բացառապես տարբեր է: Այստեղ դեռ մենք՝ երգիչներս, կաղապարներից դուրս
չենք գալիս: Սա երեւի գալիս է հանդիսատեսի ցանկությունից: Բրավոների, բիսերի է արժանանում
այն երգիչը, որը ցույց է տալիս երգչի իր դիապազոնը, հաղթահարելով ձայնի իր տեսակի
ամենաբարձր ու ցածր նոտաները: Իսկ Եվրոպայում դրանց հետ միաժամանակ գնահատվում է
երաժշտականությունը: Մեկ տարի աշխատելով Ազգային օպերային թատրոնում որպես ստաժոր,
համոզվեցի, որ արդեն մեզ մոտ էլ մեծ ուշադրություն է դարձվում կատարողականությանն
ու արտիստականությանը»: «Ելնելով ձեր խոսքից, կարելի է մտածել, որ մեր թատրոնում
նոր-նոր է վոկալի հետ առաջ մղվում երգչի խաղը» մեր դիտարկմանն ի պատասխան, Պ. Քարազյանն
ասաց. «Բերեմ պարզ օրինակ. բրազիլացիներն էլ են ֆուտբոլ խաղում, մեր մարզիկներն էլ:
Անշուշտ, ամեն ինչին ժամանակ է հարկավոր: Ինչ խոսք, ձգտում կա, մանավանդ որ օպերայում
մեր ղեկավարն է աշխարհի հեղինակավոր բեմեր նվաճած Գեղամ Գրիգորյանը»: Մեր
զրուցակցից հետաքրքրվեցինք նաեւ, թե իր ծննդավայրում, չկտրվելով հարազատներից, նպատակահարմար
չէ՞ր բեմ բարձրանալ Դամասկոսի օպերային թատրոնում: Ըստ նրա, մոտ 15 տարվա կենսագրություն
ունեցող Սիրիայի օպերային թատրոնը դեռ շատ ճանապարհ ունի անցնելու՝ համեմատվելու
համար Երեւանի օպերային թատրոնի հետ. «Ես հայ եմ ու պետք է առաջինը հայրենիքում ճանաչվեմ»:
Երիտասարդ երգիչը պատրաստում է Սարո՝ Ա. Տիգրանյանի «Անուշում», երիտասարդ
գնչու՝ Ռախմանինովի «Ալեկոյում», Նեարգո՝ Դոնիցետիի «Պողիկտոսում»: Բեմական ոչ երկար
ճանապարհ անցած Պ. Քարազյանը հավաստիացնում է, որ ուրիշ է հայկական վոկալ դպրոցը.
«Հայաստանում աշխատում ենք ամեն ինչ անել տղամարդավարի: Դա զգացվում է նաեւ վոկալ
արվեստում: Հայ տղամարդկանց ուժը ամեն ինչում առկա է, ինչը պակասում է Եվրոպայում:
Այդուհանդերձ, կրկնում եմ, պետք է չմոռանանք այն հանրահայտ ճշմարտությունը, որ աշխարհում
գնահատվում են երաժշտականությունը, կատարողականությունը, այլ ոչ զուտ նոտաներ հնչեցնելը»:
Ս. ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ
