Մարդկային ոգու հաղթանակը Կոմպոզիտոր Վահրամ Բաբայանը անցյալ տարեվերջին ավարտեց «Մուսա լեռան 40 օրը» օպերան՝ նվիրված Հայոց եղեռնի 90-ամյակին: Եվ շատ տեղին կլիներ, որ այն հենց այս տարի բեմադրվեր: «Ավստրիացի մեծ մարդասեր Ֆ. Վերֆելը դիմել է Հայոց եղեռնի թեմային՝ դրան տալով համամարդկային ցավի հնչողություն: Իմ օպերայով ուզում եմ ասել, որ մարդիկ զգոն լինեն, պաշտպանեն իրենց ապրելու իրավունքը: Եղեռնը պետք է դառնա խնդիր եւ ոչ թե հեծեծան: Օպերայում ես լսելի եմ դարձրել մարդկային ոգու հաղթանակը, ուժը եւ հաղթելու կամքը: Ոճրի կողքին դրել եմ դրանից փրկվածների գալիքը՝ ապրելու հրճվանքը նվաճելու եւ պաշտպանելու հզոր տենչը: Անցյալ աշնանը համերգային կատարմամբ հնչեցին օպերայի մի քանի հատվածներ: Երաժիշտներն ու երաժշտասերներն այն համարեցին հզոր ներդրում ժամանակակից երաժշտության մեջ»,- հայտարարում է Վ. Բաբայանը: Կոմպոզիտորը ստեղծագործական գործընթացը համեմատում է առաջին օլիմպիական խաղերի բացման ժամանակ կրակը մեծ հեռավորությունից անվրեպ նետարձակած մարզիկի գործողության հետ. «Ինչքա՜ն մեծ է պատասխանատվությունն ու լարվածությունը. չորս տարին մեկ անգամ է վառվում կրակը. իրավունք չունես վրիպելու: Կուտակվում է հազարավոր հանդիսատեսների հուզմունքը, նաեւ քոնը (միայն վառե՜մ, հետո ինչ լինում է, թող լինի): Մե՛կ անգամ պետք է արձակես նետը եւ վառես կրակը՝ այդ մեկ անգամի մեջ դնելով ողջ ուժդ: Այդպես էլ երաժշտություն ստեղծելիս է»,- ասում է կոմպոզիտորը: Ըստ նրա, ամեն անգամ նոր ստեղծագործություն գրելիս ներդնում ես այն ամենը, ինչին հասել ես մինչ այդ, գումարում այդ ստեղծագործական պրոցեսում ձեռք բերած նվաճումներդ ու ձգտում հասնել բարձր օգտակար գործողության գործակցի: Դմիտրի Շոստակովիչը Վահրամ Բաբայանին համարում էր տաղանդավոր. «Ես լսել եմ նրա Սոնատը դաշնամուրի եւ լիտավրների համար, Երկրորդ լարային կվարտետը, «Չորս դեղին բալլադը» եւ մի քանի դաշնամուրային պիես: Կցանկանայի ծանոթանալ նաեւ նրա այլ ստեղծագործությունների հետ, այդ թվում եւ նվագախմբային, հետեւել նրա հետագա աճին: Եթե նա շատ աշխատի, շատ-շատ ստեղծագործի, կդառնա մեծ կոմպոզիտոր»,- Վ. Բաբայանի մասին ասել է 20-րդ դարի դասականը: Եվ Շոստակովիչի այս մաղթանքը կարծես դարձել է Վ. Բաբայանի ստեղծագործական ուղու բնաբանը: Կոմպոզիտորը ստեղծագործում է գրեթե բոլոր ժանրերում՝ օպերա, բալետ, օրատորիա, սիմֆոնիա, վոկալ, նաեւ գործիքային երաժշտություն եւ այլն: Նրա ստեղծագործությունները կատարվել են աշխարհի 35 երկրներում: Բաբայանը նաեւ փայլուն դաշնակահար է: Սեփական երաժշտության հանդեպ ունեցած պահանջկոտությունն ու պատասխանատվությունը չեն խանգարում երաժշտական ստեղծագործության անմիջականությանը: «Ես պահանջկոտությունը հիվանդագին բծախնդրության չեմ վերածում, քանի որ փորձում եմ տարբերակների մեջ արագ, ճիշտ կողմնորոշվել: Եվ որքան էլ ստեղծագործական աշխարհի խորքում լինեմ, կարողանում եմ նայել այդ աշխարհին նաեւ դրսից»,- ասում է կոմպոզիտորը: Ի դեպ, նա հետաքրքիր է բնորոշել սեփական երաժշտությունը՝ այն կրկին կապելով սպորտի հետ. «Իմ երաժշտության մեջ գերակայում են պայծառ տրտմության երանգները: Ես նախընտրում եմ մաքուր գույները: Սիրում եմ կանաչը՝ կյանքի գույնը եւ երաժշտությանս մեջ այն հաճախ եմ օգտագործում: Պակաս չեմ սիրում նաեւ ֆուտբոլային դաշտի կանաչը… Մարզադաշտում, ինչպես կյանքում, անընդհատ շարժում է»: ԱՐՓԻՆԵ ԿԱԼԻՆԻՆԱ
