Արթիկցիների
մեծ մասը այլընտրանք չունենալով հանդերձ՝ սարսափում է իրենց հիվանդանոց դիմելու
մտքից: Պատճառը, ըստ նրանց, ոչ թե բժիշկների վատ վերաբերմունքն է, այլ «Նոյի
թվի» կառույցի «չտեսնված ու չլսված» հակահիգիենիկ պայմանները: 30- ական թվականների
շենքը ոչ միայն հիմնահատակ քայքայված է, վթարավտանգ, կոյուղագծերից ու շուրջօրյա
ջրամատակարարումից զուրկ, այլեւ դեպրեսիայի մեջ գցող ծակ պատերով է, քայքայված հատակով
ու կտուրով: Այս պայմաններում, հիվանդների բնութագրմամբ, ապաքինվելու փոխարեն կարելի
է միայն նոր հիվանդություններ ձեռք բերել: «Դեռ վիրահատությունից դուրս չեկած, աչքներս
չկպցրած, ծեփոնները գլխներիս է թափվում»,- պատմում են հիվանդները: Նրանց համոզմամբ,
երկրագնդի ոչ մի ծայրում նման բուժհիմնարկ չկա: «Բա սա Եվրախորհուրդ մտած պետության
հիվանդանո՞ց է»,- զարմանում են վերջիններս: Հիվանդանոցի տնօրեն, վիրաբույժ
Հովհաննես Մկրտչյանի կարծիքով էլ, նման վիճակից տուժում է ոչ միայն հիվանդը, այլ
հենց իրենք՝ բժիշկները, ընկնում է պետության հեղինակությունը: «Ցավալի է, որ մեր
շրջանի հիվանդը այլ քաղաքներ է հասնում կամ էլ բուժօգնության ընդհանրապես չի դիմում»,-
մտահոգված է բժիշկ պաշտոնյան: Նրա պարզաբանմամբ, Արթիկի ու հարակից գյուղերի մոտ
80 հազար բնակչության միակ հույսը այս հիվանդանոցն է, քանի որ տարածաշրջանի միակ
բազմապրոֆիլ բուժհիմնարկն է: Նույնը հաստատում են նաեւ իրենց սոցիալապես խիստ անապահով
համարող բնակիչները: «Ավելի լավ է մի եկեղեցի պակաս սարքեն, որտեղ 10 տարվա մեջ 10
մարդ էլ չի մտնում, քան մարդկանց կյանքի հետ խաղ անեն՝ նման նշանակության օբյեկտն
անտեսելով»,- կարծում են արթիկցիները: Մեր տեղեկություններով, ինքնակամ, թե հարկադրված,
այնուամենայնիվ, տարվա մեջ մոտ 1600 հիվանդ այս կառույցի դուռն է թակում, 800 հոգի
ստացիոնար բուժում է ստանում, այդքանն էլ օգտվում է ամբուլատոր ծառայությունից: Արթիկցի
բժիշկների պնդմամբ, իրենց մասնագիտական որակը մայրաքաղաքայինին ընդհանրապես չի զիջում,
պարզապես իրենց գործին «քար գցողը» շենքային պայմաններն են: Մարզպետարանի
քաղաքաշինության վարչությունից եւս հաստատեցին շենքի սարսափելի վիճակը ու տեղեկացրին,
որ հիշյալ հիվանդանոցը ներառված է «Աղետի գոտու վերանորոգման համալիր ծրագրի մեջ»,
որը իրականացվելու է մինչեւ 2008-ը: Իսկ թե ինչպե՞ս, ի՞նչ միջոցներով է վերանորոգվելու
կոնկրետ այս կառույցը, քաղաքաշինության վարչության պետ Արտաշես Սարգսյանի համար անհայտ
էր: Մարզպետարանի առողջապահության վարչության պետ Ռուբեն Խաչատրյանի կարծիքով
էլ իրենց կրակը գցողը կառույցի աննկարագրելի մեծությունն է: Անհրապույր շենքը նույնիսկ
օգնություն ստանալու հատուկ ակնկալիքով հիվանդանոց հրավիրված Իտալիայի արտակարգ եւ
լիազոր դեսպանի գութը չի շարժել. նա ոչինչ չի խոստացել: Ի տարբերություն իտալացու,
առողջապահության բոլոր՝ հին ու նոր նախարարները ճոխ խոստումներ են տվել, սակայն պատկերն
այն է, որ հիշյալ կառույցը դեռեւս դուրս չի եկել հրատապ վերանորոգման օբյեկտների
ցանկից: Իմիջիայլոց, սա մարզի ամենաանբարեկարգ հիմնարկն է: Ռուբեն Խաչատրյանի ասելով,
եթե բարերաներ չկան, տնօրինությունը իր միջոցներով պետք է ամենաանհրաժեշտ սպասարկման
հատվածները վերանորոգի, օրինակ՝ վիրահատարանը: Իսկ հիվանդանոցի տնօրենը հսկայական
կառույցը սեփական միջոցներով վերանորոգելու գաղափարը աբսուրդ է համարում: Նրա ասելով,
բյուջետային միջոցները հազիվ են բավարարում ընթացիկ ծախսեր անելու ու շենքը պահպանելու
համար: «Թեեւ՝ ձեռքներս ծալած չենք նստում ու բարեգործի հայտնվելուն սպասում, անցած
տարի փորձեցինք նվիրատուներ փնտրել, բայց ով մասնակցեց՝ միայն բուժաշխատողներն ու
էդ պահին բուժվող հիվանդները»,- ասում է Հովհաննես Մկրտչյանը՝ իրականում լուրջ օգնություն
ակնկալելով: ՆՈՒՆԵ ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
