Պահպանողական
կուսակցության նախագահ Միքայել Հայրապետյանը ելքը տեսնում է Լ. Տեր-Պետրոսյանի վերադարձի
մեջ: Այս օրերին ընդդիմադիր դաշտում, թերեւս, իրարից ետ չմնալու համար շատ
գործիչներ են հայտարարում երկրում հեղափոխություն անելու իրենց մտադրության մասին:
Իհարկե, դրա համար անհրաժեշտ նախադրյալներ ոչ բոլորն են տեսնում կամ, ինչպես տվյալ
դեպքում մեր զրուցակից Միքայել Հայրապետյանը, չեն ուզում տեսնել: «Ես՝ որպես պահպանողական,
դեմ եմ ցանկացած հեղափոխության եւ դրա համար նախադրյալներ չեմ ուզում տեսնել եւ չեմ
տեսնում, որովհետեւ հեղափոխություն նշանակում է արյուն, ավերում: Բոլոր հեղափոխությունների
տրամաբանությունն այս է՝ ավերել ամեն ինչ եւ սկսել զրոյից: Իսկ ես չեմ պատրաստվում
ոչնչացնել եւ դեմ եմ բոլոր նման կոչ անողներին: Ավելի մեղմ բառով ես դա «համազգային
բեկում» կձեւակերպեի, որի անհրաժեշտությունը կա ազգային մտածողության, վարքականոնի
իմաստով: Հակառակ դեպքում այս ճանապարհը մեզ տանում է համազգային համակործանման»,-
պարզաբանեց Մ. Հայրապետյանը: Իսկ ի՞նչ ասել է՝ «համազգային բեկում»: Մեր զրուցակիցը
դրա սեփական ընկալումն ունի. «Միմիայն քաղաքացիական գիտակցական շարժում»: Ընդ որում,
ըստ Մ. Հայրապետյանի՝ ամենեւին էլ պետք չէ, որ այդ շարժումն ինչ-որ մեկն առաջնորդի.
«Մեկերի առաջացրած շարժումներ պատմության մեջ շատ են եղել, եւ դա շատ վտանգավոր հետեւանքներ
է ունեցել՝ ստալինների, հիտլերների ծնունդ: Այդպիսի շարժում առաջնորդողները պետք
է հասարակական կազմակերպությունները լինեն, բայց ոչ հեղափոխության ճանապարհով»: Ինչ
վերաբերում է ընդդիմադիր դաշտում այսօր ընթացող նոր դաշինքների, նոր ձեւաչափերի որոնումներին,
ապա դրանք, Պահպանողական կուսակցության նախագահի կարծիքով, տգիտության դրսեւորումներ
են: «Այսօրվա քաղաքական դաշտում քաղաքական գործիչներ շատ քիչ կարելի է տեսնել: Քաղաքական
թատերաբեմը խորհրդարանն է, որը զավթված է օլիգարխների, քրեականների, բայց ոչ երբեք
քաղաքական գործիչների կողմից: Իսկ քաղաքական գործիչները զբաղված են բիզնեսով, բիզնեսմենները՝
քաղաքականությամբ, գիտնականները՝ վերնիսաժում առեւտուր անելով, տգետները՝ գիտությամբ:
Սոսկալի է: Մենք արժեքային քաոսային վիճակում ենք: Սրա մասին պետք է մտածել: Այս
ճանապարհը մեզ տանում է փակուղի: Ես աղոթում եմ այս իշխանությունների համար, որովհետեւ
նրանք չգիտեն, թե ինչ են անում»: Մեր զրուցակցի ասելով, միակ մարդը, որ կարող
է այսօր երկրում լուրջ փոփոխություններ իրականացնել՝ անդունդում չհայտնվելու համար,
ՀՀ առաջին նախագահ Լ. Տեր-Պետրոսյանն է: Մ. Հայրապետյանը չհամաձայնեց այն դիտարկմանը,
թե ՀՀ առաջին նախագահի վերադարձի համար նախադրյալներ չկան, որ հասարակությունը դեռեւս
պատրաստ չէ նրան ընդունել: Հիշեցրեցինք, որ օդակայանում տված հարցազրույցում ասել
էր, որ մասնավորապես ԼՂ կարգավորման հարցում, եթե անգամ Աստված իջնի, չի կարող մեզ
վերադարձնել այն բանին, կետին, ինչ կար 1997-ին: «Այո, բայց դա չի նշանակում, որ
Տեր-Պետրոսյանի վերադարձով ստանալու ենք այն, ինչ՝ Քոչարյանի մնալու դեպքում: Բացարձակապես:
Անշուշտ, 1997-ին մենք այլեւս չենք կարող վերադառնալ, բայցեւ չի լինի այն ողբերգությունը,
ինչին թավագլոր մոտենում ենք՝ համազգային աղետին»,- մեր դիտարկմանը հակադարձեց Մ.
Հայրապետյանը: Նկատի ունենալով տարածաշրջանային զարգացումները՝ նա տագնապ հնչեցրեց,
թե մեր իշխանություններն այսօր այդ զարգացումներին պատրաստ չեն, որ ՀՀ նախագահին
կից չգործող Անվտանգության խորհրդում անգամ նման հարցեր չեն էլ քննարկվում: Խոսքը,
ընդ որում, ոչ միայն ԼՂ կարգավորման մասին է. «Դուք տեսնո՞ւմ եք մեր շուրջն ինչ է
կատարվում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ մեր, իսկապես, թշվառ ու անտեր երկիրը բոլոր հարցերը
քննարկող մի կառույց ունի, բայց արդյո՞ք այդ կառույցում քննարկվում է, թե ինչ է անելու
Հայաստանը, եթե հանկարծ Իրանի դեմ համաշխարհային ուժային կենտրոնները որոշեն պատժամիջոցներ
կիրառել, ոտնձգությունների դիմել նրա ինքնիշխանության դեմ: Եթե հանկարծ բազմազգ Իրանը
ներսից պայթի, ի՞նչ ենք մենք անելու: Ի՞նչ է անելու մեր երկիրը, եթե հանկարծ մեր
շուրջը գոյանա 20-25 միլիոնանոց նոր իրանական Ադրբեջան: Ի՞նչ ենք անելու, երբ իրանական
Քուրդիստանը, որ մեկ գծով կապված է իրաքյան, սիրիական, թուրքական քուրդիստաններին,
ակտիվ դերակատարություն ունենա: Մենք ի՞նչ ենք անելու, եթե հանկարծ աշխարհում այլեւս
ուժային կենտրոնները մինչ այս Թուրքիային վերապահված գործառույթը վերցնեն եւ դնեն
նոր, մեծ Ադրբեջանի վրա, որովհետեւ Թուրքիան նոր աշխարհակարգում միանգամայն այլ գործառույթ
է ստանձնելու, քան սառը պատերազմի ժամանակաշրջանում էր: Ի՞նչ է լինելու Հայաստանի
վիճակը այդ դեպքում: Ես դեռ հավատում եմ, որ, ի վերջո, մեր քաղաքացիները ողջախոհ
կլինեն, եւ մենք համազգային աղետի չենք հասնի: Իսկ եթե ոչ՝ կգնանք կործանման»: ՆԱԻՐԱ
ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ
