CHAT-Ի
ՄԱԿԱՐԴԱԿՈՎ Իհարկե, ամենահիմար բանը, որ կարող էին անել մեր
օրինապահները, արվամոլության մասնագետին քաղաքական դեմք սարքելն էր՝ նրան ձերբակալելով:
Ընդ որում, քրեական գործ հարուցելը, կարծում եմ, ճիշտ էր: Նույնքան տարօրինակ են
այն քաղաքական գործիչներն ու ուժերը, որոնք 21-րդ դարում պաշտպանում են մարգինալ
ազգայնական գաղափարներ առաջ քաշող այդ սուբյեկտին, որը ասուլիսի ժամանակ համարձակվում
էր սեռական վիրավորանք արտաբերել իրեն հարց տվող լրագրողին: Ի վերջո՝ ինչի՞
շնորհիվ է այդ անձնավորությունը հռչակ ձեռք բերել: Ասել է, որ իշխանավորների շրջանում
արվամոլներ կան (չհամարձակվելով, սակայն, տալ նրանց անունները): Դա ի՞նչ մի պրոբլեմ
է, ի՞նչ է դա ավելացնում կամ պակասեցնում պատմության կամ ազգի նկարագրում: Պարզապես
թեմա է, որի շուրջ քյաբաբնոցում կուշտ կերած մեր պատգամավորները կամ պարապ մնացած
քաղաքական գործիչները կարող են «բարձրաշխարհիկ զրույց» վարել: Բա ի՞նչ անեն՝ հո Ղարաբաղի
հարցը չեն քննարկի՝ գիտելիքներն ու շահագրգռությունն են պակասում: Համ էլ՝ կուշտ
ուտելուց թեթեւակի chat-ի կարիք է զգացվում: Որ նման մարգինալ «գործիչները»
կարող են հռչակ ձեռք բերել, դա մեր «վերնախավի» եւ որոշ չափով նաեւ՝ հասարակության
խնդիրն է: Նույն chat-ի ժամանակ առավել «զարգացած» քյաբաբակերները սկսում են «աշխարհաքաղաքական»
դատողություններ անել (օրինակ, «աշխարհը հրեաների ձեռն ա, ոնց ուզում՝ ֆռցնում են»),
դա էլ է նրանց խնդիրը: Պարզապես քաղաքական մտքի սնանկության եւ հասարակության հիմարացման
ժամանակաշրջաններում շատանում են միամիտները, որոնք այդ հեքիաթներին հավատում են:
Իրականում չկան «չարիքի կենտրոններ», որտեղ հայ ժողովրդի դեմ դավեր են նյութվում:
Կան ընդամենը տարբեր ազգային եւ պետական շահեր, որոնք կարող են համընկնել, իսկ կարող
են նաեւ չհամընկնել մեր պետության ազգային եւ պետական շահերի հետ: Մեր հասարակության
մեջ իսկապես չկան անհանդուրժողականության որեւէ դրսեւորումներ: Երբեք չեն եղել: Պարզապես
նրանք, ովքեր որեւէ ուրիշ շնորհք չունեն եւ ստիպված են զբաղվել քաղաքականությամբ,
երբեմն փորձում են աչքի ընկնել հենց այդ անհանդուրժողականությամբ: Ոչինչ՝ կանցնի-
կգնա: ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
