ԴԱՎԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆԻՑ Դեկտեմբերի 27-ին kreml.org կայքում տպագրվել էր երիտասարդ քաղաքագետ Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի հոդվածը՝ «Հայաստանում անաղմուկ հեղափոխություն է ընթանում» վերտառությամբ: Հեղինակը կշտամբում է արտաքին քաղաքականությամբ զբաղվող ռուս պաշտոնյաներին, քաղաքագետներին եւ ընդհանրապես վերնախավին՝ Հարավային Կովկասի մասին մակերեսային պատկերացումների համար: Քաղաքագետը, մասնավորապես, հիշեցնում է, որ Գորբաչովը այդպես էլ չսովորեց արտասանել Ադրբեջանի անունը, իսկ 88-ին Հայաստան ժամանած Լուկյանովը խորհուրդ էր տվել ալեկոծվող Թատերական հրապարակին «խորհրդակցել աքսակալների հետ»: Ըստ Տեր-Աբրահամյանի, ռուսաստանյան քաղաքական միտքն այս տարիներին առանձին առաջընթաց չի ապրել եւ առաջնորդվում է խորհրդային կասյրական բնազդներով: Այդ համատեքստում հեղինակը հիշատակում է թե Գրիզլովի «ֆորպոստը», թե Վերին Լարսի փակումը եւ թե այն Ռուսաստանի՝ Աբաշիձեին եւ Յանուկովիչին անհաջող աջակցությունը: Մի խոսքով, սովորական հոդված է, որը, հավանաբար, հետաքրքիր է ռուսաստանյան փորձագիտական շրջանակներին: Բայց առավել հետաքրքիր է հունվարի 1-ին հրապարակած «Ռեգնում» գործակալության անստորագիր պատասխանը, որը կոչվում է «Նարնջագույն» սցենար Հայաստանի համար. «զավթիչների» ապոլոգիան ընդդեմ Հայաստանի»: Հոդվածը գրված է «մեր պատասխանը Չեմբերլենին» ոճով: Այսինքն՝ Ռուսաստանի դեմ տեղի է ունենում նենգ դավադրություն, որը ղեկավարվում է Արեւմուտքի (առաջին հերթին՝ ԱՄՆ-ի կողմից) եւ որի գործիքներն են հատուկ այդ նպատակներով ստեղծված հիմնադրամները եւ նրանց վարձու քաղաքագետները: Իհարկե, մի հարցում «Ռեգնումը» իրավացի է. արեւմտամետությունը Հայաստանում դարձել է «գրանտ կպցնելու» միջոց: Մարդիկ, որոնք իրենց մտածողությամբ եւ վարքով բացարձակապես եվրոպացի չեն, հավատարմության երդումներ են տալիս արեւմտյան արժեքներին եւ դա դարձրել են փող աշխատելու ձեւ: Բայց երեւի արժե մտածել, թե ինչով է այդ ամենը պայմանավորվում: Մի՞թե միայն դավադրությամբ: ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
