Կապիկի
տարին Սովորաբար տարեվերջին մարդիկ արդյունքներ են ամփոփում:
Ի՞նչ հասցրին անել տարվա ընթացքում եւ, որ պակաս կարեւոր չէ, ի՞նչ չհասցրին: Բնականաբար,
այդ հարցերն իրենք իրենց տվել են նաեւ Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն իրականացնող
անձինք ու հաստատ նաեւ իրենք իրենց պատասխանել են: Հասկանալի է,
որ այդ պատասխանները մենք երբեք չենք կարող ունենալ: Դրանք համարյա թե պետական
գաղտնիքին համազոր բաներ են: Փոխարենը լրատվամիջոցները, ամենայն հավանականությամբ,
ՀՀ ԱԳՆ-ից կստանան մի քանի տասնյակ էջից բաղկացած հաշվետվություն, որում զետեղված
բազմաբնույթ դիվանագիտական հաղթանակներն ու ամեն տեսակ հաջողությունները, վստահաբար,
ընդունակ կլինեն շարժել մինչեւ անգամ Բիսմարկի նախանձը: Մինչ այդ փորձենք
ինքներս թեթեւակիորեն ի մի բերել տարին նշյալ ոլորտում ու համբարել (եթե, իհարկե,
դրան ենթակա բան գտնենք) գրանցված հաջողությունները: Եվ այսպես, ղարաբաղյան
հիմնահարց: Արտգործնախարարն այս թեմայի շրջանակներում, իհարկե, աննախադեպ առաջընթաց
կարձանագրի՝ մասնավորապես ասելով, թե Երեւանին հաջողվեց հաղթահարել բանակցությունների
փակուղային փուլն ու զարկ տալ «Պրահայի գործընթացի» ծավալմանը: Իրականում կարգավորման
գործընթացը մազաչափ իսկ տեղից չի շարժվել, եթե չասենք՝ ավելի է խճճվել ու բարդացել:
Ավելին, այս տարի հարցը ԵԱՀԿ ՄԽ շրջանակներից դուրս եկավ ու ԵԽԽՎ-ում, ինչ-որ տեղ
նաեւ՝ ՄԱԿ-ում խիստ աննպաստ դրսեւորումներ ունեցավ: Այն, որ «գրավյալ տարածքներում
տիրող իրավիճակի մասին» հարցը ՄԱԿ-ի ԳՎ-ում չքվեարկվեց, դա ինքնին, օսկանյանական
մեկնաբանությամբ, հայ դիվանագիտության ամենափայլուն էջերից մեկը կորակվի: Մինչդեռ
նախ՝ այդ հարցն առկախ է եւ ցանկացած պահի կարող է վերաքվեարկության դրվել, եւ ապա՝
միայն ԵԽԽՎ-ի հաջորդ նստաշրջանին ներկայացված՝ անգլիացի պատգամավոր Աթկինսոնի զեկույցն
«ինչ ասես արժե»: Մի խոսքով, մեր արտաքին քաղաքական օրակարգի թիվ մեկ հարցի առաջընթացով
ուրախանալու բան չունենք. ճիշտ հակառակը: Ինչ վերաբերում է մնացած հարցերին, ապա
դրանք ածանցվում են առաջինից: Թեեւ գոնե մեկ ասպեկտի վրա արժե ուշադրություն հրավիրել:
Եվրաինտեգրման ջատագով Հայաստանն անցնող տարի մի չլսված տխմարություն թույլ
տվեց. ի տարբերություն իրենց գոնե մի քիչ հարգող ԱՊՀ մի շարք անդամ-երկրների, նա
միացավ ԵԱՀԿ-ին ջախջախող (խորհրդային մտածողությամբ, իհարկե) Պուտինի թխած փաստաթղթին:
Իրավիճակի աբսուրդն այստեղ այն է, որ մինչեւ արմունկները զանազան ընտրահանցանքների
եւ ուրիշ շատ մեղքերի մեջ խրված Հայաստանն այդպիսով, փաստորեն, ժողովրդավարության
դասեր տվեց Եվրոպային՝ ցավալիորեն հայտնվելով «Շերխանի շակալի» կարգավիճակում: Եվ
իբրեւ այս աբսուրդի շարունակություն՝ Քոչարյանը շնորհավորեց Յանուկովիչին: Կապիկի
տարին ավարտվում է. վերջը լավ լինի: ՏԻԳՐԱՆ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
