Ըստ
ՀՀՇ վարչության եւ «Արմատ» կենտրոնի անդամ Երջանիկ Աբգարյանի ենթադրության՝
այս մտավախությունն է պատճառը, որ ստիպում է գործող ընդդիմությանը ձեռնպահ
մնալ հակաքոչարյանական բոլոր ուժերի համախմբումից:
– «Արդարության» գործիչներն օրերս նկատեցին, թե բավական է իրենք արձակուրդ գնան՝ քաղաքական կյանքը հայտնվում է մեռյալ վիճակում: Սա ապացո՞ւյց չէ, որ այսօր ասպարեզում առկա գործող ընդդիմությունն իրոք միայն «Արդարությունն» ու «Ազգային միաբանությունն» են:
– Կարծում եմ, որ քաղաքական դաշտում որեւէ բան հանկարծակի չի առաջանում կամ վաղը մեռնում: Եթե «Արդարության» գործիչները կարծում էին, թե իրենց արձակուրդ գնալուց հետո ուրիշները վազելով լցվելու են այդ դաշտը, մեղմ ասած՝ չի վկայում քաղաքական մտածողության մասին: Քաղաքականության մեջ ամեն ինչ ունի իր նախապատրաստական շրջանը, որը կարող է տեւել բավական երկար:
Հարցն այլ է. այսօր հորիզոնում չի երեւում որեւէ քաղաքական ուժ, որը հավակնում է փոխարինել ներկայիս գործող ընդդիմությանը: Իհարկե, իշխանությունը կազմակերպում է մանր-մունր նոր կուսակցություններ, բայց դրանք իրականում չեն կարող դառնալ ընդդիմություն:
– Ձեր հոդվածներից մեկում նշել էիք, թե «Արդարությունն» իր «ֆորմատին» հաղորդել է կաստայական բնույթ՝ խոչընդոտելով հակաքոչարյանական բոլոր ուժերի համախմբմանը, եւ նկատել՝ «Եթե ուժդ չի բավարարում կեղտով լցված արկղը տնիցդ հանել, ապա պետք է օգնողների դիմես»: Ձեր գնահատմամբ, որքա՞ն է այդ հավանական օգնողների մարդկային ներուժը՝ թեկուզ թվաքանակի առումով, որը գործող ընդդիմությանը միանալու պարագայում կհանգեցներ էական փոփոխությունների:
– Գործող ընդդիմությունից դուրս առկա ընդդիմադիր ուժերից յուրաքանչյուրն անտարակույս ունի գաղափարական իր հետեւորդները եւ որոշակի ազդեցություն ժողովրդական զանգվածների մի մասի վրա, ամեն մեկն իր չափով՝ մեկը՝ շատ, մյուսը՝ քիչ:
Բայց հարցն այն է, որ մեր հանրության մեջ կա մի բավական մեծ զանգված, որը շատ լավ իմանալով, թե ինչ է տեղի ունենում՝ ձայն չի հանում: Իմիջիայլոց, նաեւ շատ վճռական է, թե այդ զանգվածը ո՛ր պարագայում կարող է դրսեւորել իրեն: Խոսքն այն մասին է, որ այդ զանգվածը ո՛չ իր համակրանքն է ցույց տալիս, ո՛չ հակակրանքը, բայց լավ տեսնում է, թե ինչ է կատարվում: Ահա այդ մարդիկ «Արդարության» մեջ չտեսնելով իրական նպատակաուղղվածություն եւ գործունեություն՝ լռում են: Բայց հնարավոր է, որ գործող ընդդիմությունից դուրս գտնվող ուժերից որեւէ մեկի հայտնվելու դեպքում ակտիվանան այդ մարդիկ: Իսկ նրանք քիչ չեն, ու բացի այդ՝ բավական ազդեցություն ունեցող մարդիկ կան նրանց շարքերում:
– Իսկ ինչո՞ւ մյուս ընդդիմադիր ուժերը չեն փորձում ակտիվացնել Ձեր մատնանշած զանգվածը: Կամ՝ ինչո՞ւ չեն փորձում նույնպես հրավիրել հանրահավաքներ եւ տեսնել, թե իրականում որքա՞ն է իրենց կողմնակիցների քանակը: Գուցե այդ պատկերը նաեւ տպավորիչ լիներ «Արդարության» համար ու դաշինքը ցանկանար համագործակցությա՞ն հրավիրել նման պատկառելի քանակի հետեւորդներ ունեցող ուժին:
– Պարտադիր չէ, որ անպայման կատարվի նման ցուցադրում, թե ով ինչքան մարդ կարող է բերել հրապարակ: Եվ դա ցուցանիշ չէ՝ պարզելու, թե տվյալ ուժն իրենից ինչ է ներկայացնում կամ չի ներկայացնում: Հարցն այն է, որ կարող է նույնիսկ լինել մի ընդդիմադիր կուսակցություն՝ ոչ «Արդարությունից» կամ «Ազգային միաբանությունից», որն ի վիճակի է ընդամենը մի շաբաթում իրար խառնել ամբողջ հանրապետությունը, եթե այդպիսի նպատակ ցանկանա դնել: Այդ ուժը նկատել-չնկատելը միայն կարողությունների հարց է: Ինչո՞ւ են ուզում նախապես փորձարկել՝ թող ներքաշեն եւ պարզեն այդ ձեւով: Ես էլ կարող եմ ասել, թե ըստ երեւույթին վախենում են, որ կգան այդ նոր ուժերը, կկանգնեն գործող ընդդիմության գլխին, եւ ժողովուրդը կգնա արդեն նրանց ետեւից:
– Ձեր հոդվածում նաեւ նշել էիք. «Ոչ ոք գործող ընդդիմությունից չի պահանջում, որ նա շահիդի գոտիով պայքարի քոչարյանական վարչակազմի դեմ, բայց մի՞թե հակառակորդին տապալելու համար պակասում են այլ հնարքներ»: Գուցե մատնանշե՞ք այդ հնարքներից մի քանիսը, մանավանդ որ «Արդարության» գործիչները պնդում են, թե իրենք կիրառել են պայքարի գրեթե բոլոր միջոցները:
– Ո՛չ, չեմ մատնանշելու, քանի որ նման բաները չեն ասվում՝ նրանք նախապե՛ս պետք է իմանային այդպիսի հնարքները:
Հարցազրույցը վարեց
ԱՆՆԱ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ
