Հայրենակիցներ. Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունների անհեռանկար արտաքին քաղաքականության արդյունքում հարցականի տակ է մեր երկրի ապագան ու անվտանգությունը:
Գործող վարչակարգը աններելի սխալներ, բ
ացթողումներ ու զիջումներ է անում, որոնց ծանր հետեւանքները հետագայում շտկելը մեզնից մեծ ճիգեր է պահանջելու:
Հայաստանը հայտնվել է ռազմաքաղաքական, տնտեսական անվտանգ զարգացումների լուսանցքում: Տարիներ շարունակ խոսվում էր Ռուսաստան-Հայաստան-Իրան տարանցիկ հաղորդակցության ուղու ստեղծման մասին, սակայն, բառացիորեն օրերս, Մոսկվայում ստորագրված փաստաթղթով հիշյալ ուղին վերափոխվեց, դարձավ Ռուսաստան-Ադրբեջան-Իրան` շրջանցելով Հայաստանը: Սա լրացրեց վերջին տարիներին մեր Երկրի կրած խայտառակ պարտությունների շարքը:
Ժամանակին մենք հեշտությամբ դուրս մնացինք Տրասեկայի, Ինոգեյթի, Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան նավթամուղի, Բաքու-Թբիլիսի-Էրզրում գազամուղի ծրագրերից: Օրերս Վրաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ պայմանավորվածություն ձեռք բերվեց Վրաստան-Թուրքիա երկաթուղագծի կառուցման մասին, որն անցնելու է Աջարիայով` դարձյալ շրջանցելով Հայաստանը:
Վերջերս Ռուսաստանը, Ուկրաինան, Բելոռուսը եւ Ղազախստանը համաձայնագիր ստորագրելով միացյալ տնտեսական տարածք ստեղծելու մասին` հիմք դրեցին այդ երկրների միջեւ նոր որակի տնտեսական հարաբերության:
Այս ամենին զուգահեռ տասը նոր անդամ երկրներով ընդլայնվեց նաեւ Եվրամիության կազմը: Փաստորեն, այդ երկրների հետ եւս կբարդանա Հայաստանի տնտեսական համագործակցությունը:
Իսկ ի՞նչ է ձեռնարկում Հայաստանն այս անընդհատ ու գրեթե անդառնալի կորուստների դիմաց:
Շուտով Ստամբուլում երկրների նախագահների մակարդակով կսկսվի ՆԱՏՕ-ի գագաթաժողովը: Կքննարկվի անվտանգության եւ զարգացման երկարաժամկետ նոր համակարգի ստեղծման հարցը: Հայաստանը կամովին դուրս է մնում նաեւ այս գործընթացից: Քոչարյանը հայտարարում է, թե հայ-թուրքական հարաբերությունների վատթարացման պատճառով չի մեկնի Ստամբուլ: Հարց է առաջանում. 1999 թ. այդ հարաբերությունները լա՞վ էին, որ մեկնեց ու ստորագրեց ԵԱՀԿ հայտնի փաստաթղթի տակ: Եթե այո, ապա վերջին տարում այդ հարաբերությունների վատթարացման պատասխանատուն ինքն է:
Փաստորեն, մենք գործում ենք Հայաստանի համար անհեռանկար երկու կառույցների` ԱՊՀ եւ Կոլեկտիվ անվտանգության պայմանագրի շրջանակներում:
Այսպիսով, ռազմավարական աշխարհաքաղաքական, տարածաշրջանային բոլոր զարգացումները շրջանցում են Հայաստանը:
Ո՞րն է մեր այսքան կորուստների գինը: Ինչի՞ համար ենք գիտակցված այսքան խայտառակ պարտությունների գնում:
Ցավոք, այս ամենն արվում է միմիայն գործող իշխանությունը եւս ինչ-որ ժամանակահատված պահպանելու համար:
Վրդովեցուցիչ է ԱՄՆ պետդեպարտամենտի 2003թ. տարեկան զեկույցի եւ ԵԽ ԽՎ-ի թիվ 1374 բանաձեւի նկատմամբ իշխանությունների անլուրջ մոտեցումը, որն ավելորդ անգամ ընդգծում է այս վարչախմբի պետական մտածողության բացակայության մասին:
Վերջերս Քոչարյանը հայտարարեց, որ Պուտինն իրեն զորակցություն է հայտնել: Սրանով նա փաստեց, որ բոլոր բնագավառներում Հայաստանի շահերի ոտնահարումը խրախուսվում է Պուտինի կողմից: Եվ ցավալի է, որ այս բոլորին համարժեք պատասխան չի տրվում թե՛ մեր մտավորականների, թե՛ քաղաքական գործիչների, եւ թե՛ մեր հասարակության կողմից:
Հարկավոր է սթափվել:
Դիմում ենք ողջ ժողովրդին, մեր երկրի ապագայով մտահոգ բոլոր քաղաքական ուժերին. Հայաստանը որպեսզի չվերածվի Ռուսաստանի շահերի պաշտպանությանը ծառայող հենակետի, այլ դառնա համայն հայության երազած Հայրենիքը, անհրաժեշտ է շուտափույթ փոխել թե՛ վարվող քաղաքականությունը, թե՛ այն իրականացնող իշխանություններին:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հայաստանի ազատական առաջադիմական կուսակցության նախագահ27.05.2004 թ.
