Նախկին
վարչապետ, «Արժանապատիվ ապագա» կուսակցության նախագահ Արմեն Դարբինյանը ելքը
տեսնում է խորհրդարանի ինքնալուծարման մեջ:
– Մի շարք «չեզոք» եւ իշխանամետ քաղաքական ուժեր, այդ թվում եւ ձեր՝ «Արժանապատիվ ապագա» կուսակցությունը առաջարկում են՝ հանգիստ թողնենք Քոչարյանին եւ որպես իրավիճակը լիցքաթափելու միջոց լուծարենք խորհրդարանը: Արդյոք դա «պալյատիվ» լուծում չէ՞:
– Մենք չենք ասում՝ հանգիստ թողնենք Քո
չարյանին: Հակառակը, ասում ենք, որ երկրում քաղաքական կոնֆիգուրացիայի ձեւավորման առաջին պատասխանատուն նախագահն է: Այդ կոնֆիգուրացիան պետք է ապահովի երկրի դեմոկրատական զարգացումը: Ահա այս տեսանկյունից, մենք համարում ենք, որ նախագահը թերացել է: Մենք սլաքը բացարձակապես չենք տանում այլ տեղ: Միեւնույն ժամանակ, համարում ենք, որ ԱԺ-ն այսօր չի արտահայտում երկրի ընտրողների մեծամասնության շահերը եւ պահանջում ենք խորհրդարանի ինքնալուծարում:
– Բայց ի՞նչ է փոխելու նոր խորհրդարանը: Դեռ 95թ.-ից է հայտնի, որ նա, ում ձեռքին տվյալ պահին իշխանություն կա, կեղծում է նախագահական եւ խորհրդարանական ընտրություններն իր օգտին: Մարդ, որը ձեռքին փող ու իշխանություն ունի, չի պատկերացնում, թե ուրիշ մարդիկ ինչ-որ թուղթ ինչ-որ տուփի մեջ գցելով, կարող են իրեն այդ իշխանությունից զրկել:
– Եթե չփորձենք, ընդհանրապես ավելի վատ կլինի: Եկեք փորձենք, որովհետեւ այս խորհրդարանը փաստորեն մի տարի էլ չդիմացավ, ընտրված լինելով ձեր մատնանշած սկզբունքներով: Վերջին հաշվով այդ մարդիկ փող են ծախսել, ահագին «ընկել են», պիտի հասկանան, որ եթե նորից փող ծախսեն ու դա չարդարանա, արդեն չեն ծախսի, այդ դեպքում գաղափարական ուժերն ավելի շուտ կգան: Ցանկացած նման խորհրդարանական կոլապս, որը տեղի ունեցավ այսօր, կարծում եմ առողջարար ազդեցություն կունենա քաղաքական դաշտի վրա: Իրավիճակի համար ուժեղն է մեղավոր, որովհետեւ եթե խորհրդարանում կա պրոբլեմ, դա առաջին հերթին մեծամասնության պրոբլեմն է: Մեղավոր է նաեւ ընտրական գործընթացը, որը թույլ տվեց կեղծիքներով, փողով, իշխանական լծակներով, գյուղապետերին սեղմելով, ոստիկանությունն օգտագործելով, քրեական տարրերի կողմից տրցակների նետումով՝ անցնել խորհրդարան:
– Լավ, ենթադրենք խորհրդարանը լուծարվում է: Ենթադրենք, արդար ընտրություններով նոր խորհրդարան են գալիս լիբերալները, կոմունիստները, սոցիալիստները, ազգայնականները, այսինքն՝ գաղափարական գործիչներ: Ի՞նչ հարցեր է խորհրդարանը լուծելու. մենթերը նույնն են մնում, տանիքավոր օլիգարխները նույնն են, բանակը շարունակում է խառնվել քաղաքականությանը: Ի՞նչ է փոխվելու:
– Բոլոր այն արատները, որ թվարկեցիք, գոյություն ունեն, բայց գոյություն ունեն այնքանով, որ դրանք դեռ հասարակության կողմից տոտալ մերժում չեն ստացել: Վերջին հաշվով մեղադրել ոչ միայն կաշառող քաղաքական ուժին, այլ նաեւ ժողովրդի կաշառվող հատվածին: Այսօր մենք ճիշտ հասարակական կարծիք ձեւավորելու խնդիր ունենք: Այդ կարծիքի ձեւավորման համար լավագույն տեղն ու ամբիոնը ԱԺ-ն է:
– Հասարակական կարծիքը չի՞ մերժում բռնությունները, մահակներով մարդկանց ծեծելը:
– Չէ, որովհետեւ եթե կան 10 հոգի, որ մերժում են, կա մի հոգի, որը կատարում է, եւ այս հարաբերակցությունը թույլ չի տալիս, որ մերժողները հաղթեն: Այ, եթե մերժողները լինեն հարյուրը, կատարողները՝ մեկը, իրավիճակը կփոխվի: Մեր հարեւանները, բարեկամները, ազգականները, մեր քաղաքացիներն են, չէ՞, այդ կեղծ քվեաթերթիկների տրցակները կազմում: Ոմանք կազմում են, ոմանք գցում են, ոմանք ծեծում են, ոմանք գողանում են, ոմանք կաշառում են:
– Ես նախագահ Քոչարյանի կեցվածքում չեմ տեսնում որեւէ զղջում, որեւէ ցավ՝ ապրիլի 13-ի գիշերը տեղի ունեցած իրադարձությունների վերաբերյալ: Հնարավո՞ր է, որ միայն ընդդիմությունը մեղավոր լինի:
– Ոչ, իհարկե: Մահակները ծայրահեղ միջոց են, որն օգտագործվում է ծայրահեղ պարագայում, եւ ցավոք դրանց օգտագործումը քաղաքական կուսակցությունների սնանկության հետեւանքը դարձավ: Այն կուսակցությունների, որոնք պարտավոր էին չհասցնել հարցը մինչեւ երթ եւ ծեծուջարդ: Եկեք հիշենք, որ դեռ առաջին միտինգների ժամանակ, կոալիցիոն կուսակցությունները, փաստորեն, «օրհնեցին» ուժի գործադրումը. նրանք վստահություն էին հայտնում, որ իրավապահ մարմինները կկատարեն իրենց աշխատանքը: Իրավապահ մարմիններին ապավինելը քաղաքական ուժի սնանկության չափանիշ է: Ծեծուջարդի իրականացման մեջ ես մեղադրում եմ կոալիցիային:
– Ոչ Քոչարյանի՞ն:
– Նորից եմ կրկնում՝ Քոչարյանը պատասխանատու է երկրի քաղաքական կայունության համար, որն այսօր խախտված է: Բայց կառավարող կոալիցիան, որը պետք է իր գործընկերների հետ դաշտ ստեղծեր քաղաքական գործընթացների զարգացման համար, իր այդ կարեւորագույն պարտավորությունը չի կատարել:
Զրուցեց
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ
