«Առավոտի»
հարցազրույցը տրանսպորտի եւ կապի նախարար Անդրանիկ Մանուկյանի հետ – Ինչպե՞ս
եք վերաբերվում վերջին քաղաքական զարգացումներին:
– Վատ եմ վերաբերվում: Ինչպե՞ս կարող է ցանկացած նորմալ քաղաքացի վերաբերվել այն փաստին, որ մարդկանց մեջ սերմանում են ատելություն, անհանդուրժողականություն, տարբեր տեսակետներ ունեցող մարդիկ չեն կարողանում իրար լսել եւ հարգել ու պատրաստ են իրար հետ բռունցքներով հարաբերություններ պարզել:
– Եվ դրա մեղավորը, ըստ ձեզ, ընդդիմությո՞ւնն է:
– Բա էլ ո՞վ: Այդ նրանք են շրջում գյուղից գյուղ, բնակավայրից բնակավայր, թունավորում, պղտորում են մարդկաց հոգիները եւ փորձում ժողովրդին համոզել, որ իրենց սոցիալական դժվարությունների միակ պատճառը Քոչարյանն է: Մեկը լինի՝ հարցնի. եթե գիտեք, թե ինչպես կարելի է մի ամսում կամ մի տարում բոլորին հարուստ եւ երջանիկ դարձնել, ինչո՞ւ չեք ասում, ումի՞ց եք թաքցնում:
– Բայց ընդդիմությունն ասում է, որ դրա ճանապարհը օրինական իշխանություն ունենալն է:
– Կարծում եմ, որ դա դեմագոգիա է: Ենթադրենք, օրինական իշխանությունը իրենք են: Ի՞նչ է, եթե այս մեկ տարվա ընթացքում նախագահ լիներ նրանցից որեւէ մեկը, նա կկարողանա՞ր նվազագույն աշխատավարձը դարձնել, ասենք, հարյուր դոլար: Եթե որեւէ մեկը դրան հավատում է, ապա թող բացատրի՝ ինչպես էր նա պատրաստվում դա անել:
– Բայց ընդդիմությունը սոցիալական հարցերից կարծես թե առանձնապես չի խոսում, այս հանրահավաքների կարգախոսը սահմանադրական կարգի, օրինականության հաստատումն է:
– Մի կասկածեք, ժողովրդի դժգոհության պատճառը բացառապես սոցիալական է: Նրանք, ովքեր աշխատանք ունեն, ովքեր կարողանում են իրենց կեցությունն ապահովել, ընդդիմության հանրահավաքներին չեն գնում: Ինչ վերաբերում է օրինականությանը, ապա թող այդ «օրինապաշտների» թիկնապահները մարդկանց /առավել եւս՝ կանանց/ վրա չհարձակվեն: Գյումրիում մարդն ուզում էր ընդամենը հարց տար պատգամավոր Բազեյանին, իսկ նրան դրա համար դաժանորեն ծեծեցին: Մի՞թե սա նման է քաղաքական պայքարի:
– Դա իրադարձությունների՝ Քոչարյանի թիմի մեկնաբանությունն է:
– Բնականաբար, աշխատելով նախարարի պաշտոնում, ես պետք է լինեմ նախագահի թիմից: Եվ կարող եմ ասել, թե ինչու եմ ես այդ թիմից: Որովհետեւ ես տեսնում եմ, թե ինչպես է այդ մարդը աշխատում եւ ինչի ենք մենք հասել այս վեց տարվա ընթացքում:
– Ինչի՞ ենք հասել:
– Դուք նստեք մեքենա եւ գնացեք, ասենք, Երեւանից Վանաձոր: Երբեւէ այդպիսի՝ եվրոպական մակարդակի ճանապարհ Հայաստանում եղե՞լ է: Կամ գնացեք աղետի գոտի: Պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչպիսի աշխատանք էր կատարվում այնտեղ 1988-1991 թվականներին՝ Խորհրդային Միության եւ աշխարհի արտադրական հզորություններով: Բայց համեմատեք այն ժամանակվա եւ 2001-2003 թվականների շինարարական ծավալները եւ որակը: Համեմատությունը կլինի հօգուտ վերջին տարիների: Դա պետք է տեսնի եւ գնահատի ոչ միայն ձեր ասած «Քոչարյանի թիմի», այլեւ ցանկացած անկողմնակալ մարդ: Եվ այդ է պատճառը, ի դեպ, որ ընդդիմությանը վատ են ընդունել հենց Գյումրիում:
Այ, դուք գրում եք, որ գործարարները կախում ունեն իշխանությունից եւ այդ պատճառով են կայունության կոչ արել: Կներեք, բայց ինձ թվում է, որ դա պարզունակ մոտեցում է: Ես երկար տարիներ աշխատել եմ որպես գործարար եւ շատ լավ հասկանում եմ գործարարի հոգեբանությունը: Կապիտալն այնպիսի բան է, որ միշտ ձգտում է այնպիսի երկրներ եւ տարածաշրջաններ, որտեղ կայունություն կա: Եթե մարդն իր փողը ներդնում է որեւէ գործի մեջ, նա պետք է վստահ լինի, որ ոչ մի քաղաքական վայրիվերում չի խանգարի, որ այդ փողը աշխատի եւ նոր փող բերի: Եթե մեր երկրում ամեն ամիս իշխանափոխության կոչեր հնչեն, ապա ոչ մի՝ ոչ հայաստանյան, ոչ էլ արտասահմանյան բիզնեսմեն այստեղ ներդրում չի անի, տնտեսությունը չի զարգանա, սոցիալական հարցերը չեն լուծվի:
– Ինչպես նաեւ այն դեպքում, եթե կասկածներ կան երկրի իշխանությունների օրինականության հանդեպ:
– Կասկածներն էլ պիտի սահման ունենան: Եվ այդ սահմանը հենց Սահմանադրությունն
է: Եթե ընտրությունների արդյունքները վիճարկվեցին Սահմանադրական դատարանում
եւ վերջինս ասել է, որ դրանք օրինական են, ուրեմն՝ կասկածներն այստեղ պետք
է վերջանան: Թե չէ մենք կլինենք ոչ թե պետություն, այլ անարխիստական մի խումբ,
որտեղ ամենաբարձր գոռացողը կամ ամենաուժեղ ծեծողը դառնում է իշխանություն:
