ԵՍ ՄԱՆԴԱՏՆԵՐԻՑ ՀՐԱԺԱՐՎԵԼՈՒ ԿՈՂՄՆԱԿԻՑ ԵՄ Խոստովանում է ԱԺՄ նախագահ, «Արդարություն» խմբակցության պատգամավոր Վազգեն Մանուկյանը – Ո՞րն է պատճառը, որ մեր ընդդիմությունը գործում է կարծես մեկ տարի ուշացումով: Ասենք, մի տարի առաջ ավելի արդյունավետ կլիներ, եթե միավորվեր ընդդիմությունը, սակայն «Արդարությունն» ու «Ազգային միաբանությունը» սկսեցին համագործակցել միայն այժմ: Կամ՝ ԱԺ ընտրություններից անմիջապես հետո էին առաջարկներ արվում բոյկոտել խախտումներով ընտրված այդ մարմինը, սակայն դա արվեց միայն հիմա: – Ես համաձայն եմ, որ եթե այս ամենն ավելի շուտ արվեր՝ առավել արդյունավետ կլիներ: Նախագահի ընտրության առաջին փուլից հետո եթե որոշ միացումներ տեղի ունենային, լինեին ավելի վճռական դիրքորոշումներ՝ միգուցե հնարավոր լիներ լուծել հարցերը: Գուցե Վրաստանի դեպքերը դարձան դրդիչ ուժ, որ հիմա ավելի ակտիվացվեն ձեւերը: Իսկ պատճառները նշելու համար, թե ինչու է այսպես լինում Հայաստանում, եւ քայլերն արվում են ուշացած՝ պիտի անձերի մասին խոսեի, իսկ ոչ մեկին ձեռնտու չի լինի այժմ սրան-նրան մեղադրելը: Սակայն ընդդիմության երկու թեւերի միավորում ես դեռ չեմ տեսնում. համագործակցաբար մի քայլ կատարվեց ու կյանքը ցույց կտա ապագայում միասնաբար գործելու հնարավորությունը: Նման պայմանավորվածություններ դեռ ձեռքբերված չեն մինչեւ վերջ: – Բոյկոտն էլ գնալով չի արժեզրկվո՞ւմ՝ ընդդիմությունից մեկը հայտարարում է, թե մասնակցելու են ԱԺ ժամանակավոր հանձնաժողովների աշխատանքներին, մյուսը՝ թե կարող է մասնակցել իր օրենսդրական նախաձեռնությունների քննարկմանը: – Ես առաջարկել եմ, որ բոյկոտի փոխարեն ուղղակի դնենք մանդատները, դուրս գանք ԱԺ-ից, ասենք, որ այս ձեւով ոչինչ հնարավոր չէ՝ չզբաղվենք ինքնախաբեությամբ: Չգիտեմ՝ գուցե ուշացումով դա էլ անենք: Ես չեմ տեսնում, թե էվոլյուցիոն ճանապարհով Հայաստանի քաղաքական դաշտը մաքրվելու է եւ մենք կարողանալու ենք առաջ գնալ: Առջեւում մի խզման կետ կա. ուզում ենք, թե չենք ուզում խախտել կայունությունը՝ միեւնույն է, դա տեղի է ունենալու: Հակառակ դեպքում՝ մեր պետությունը գնում է դեպի մահ: – Սակայն, երբ վստահության հանրաքվեի հարցն արծարծում էիք խորհրդարանում՝ փողոցում չկային մարդիկ, որոնք կաջակցեին ընդդիմության պահանջներին: Կազմակերպական աշխատանքի՞ հետեւանք է, թե՞ ընդդիմության համակիր ընտրազանգվածն է այլեւս անվստահությամբ վերաբերվում «Արդարության» եւ «ԱՄ»-ի գործողություններին: – Երկու պատճառներն էլ առկա են եւ իրոք առկա է կազմակերպչական թերություն: Ժողովրդի հետ շփումներից պարզ է, որ Հայաստանում կատարվողն ընդունելի չէ՝ դժգոհությունն ահավոր մեծ է ե՛ւ անարդարությունների, ե՛ւ կոռուպցիայի, ե՛ւ սոցիալական հարցերի առնչությամբ: Այսինքն՝ ժողովուրդը պատրաստ կլիներ բարձրանալ: Բա՛յց: Կա նախ հավատի կորուստ ապագայի նկատմամբ, թե հնարավոր է այդ ճանապարհով ինչ-որ մի բան անել, եւ հետո նոր՝ որպես մի քիչ էլ ածանցյալ դրանից, կա նաեւ վստահության կորուստ ընդդիմության նկատմամբ: Այս տարիների պայքարը միշտ կարծես ապարդյուն է անցել եւ ժողովուրդը երբեք չի հասել իր նպատակին, ուստի կամաց-կամաց առաջացել է այն համոզմունքը, թե չենք կարող լուծել այս խնդիրը եւ դա թուլացնում է: – «Ապստամբությունները մեր երկրի համար այլեւս շռայլություն են»՝ ՀՅԴ ընդհանուր ժողովում հայտարարեց ՀՅԴ բյուրոյի ներկայացուցիչը, որն իր ելույթով տեղիք տվեց արտաքին ճակատում ապստամբության՝ խոսելով Ջավախքի ինքնավարության, Շահումյանի եւ Գետաշենի ազատագրման մասին: Համամի՞տ եք այս պահանջներին: – Ես հրավիրված էի Ընդհանուր Ժողովին: Սկսենք ներքին քաղաքականությունից: Այն խոսքերը, որ ասվեցին կոալիցիայի ներսում հարաբերությունների մասին՝ ինձ բացարձակապես չեն հետաքրքրում. իրենց խնդիրն է, թող իրար հետ լուծեն այն: Բայց, մեղմ ասած, ճիշտ չէր, երբ հայտարարվեց, թե Ռոբերտ Քոչարյանն արդար ու համոզիչ ընտրվել է, սակայն որոշ մարդիկ դիտմամբ խախտումներ կատարեցին, որ նա իրենց պարտավորված լինի: Եվ դեռ դրանից հետո էլ հայտարարվեց, թե Ազգային ժողովի ընտրություններն են դաժան կեղծիքներով անցել, թե չէ Դաշնակցությունն ավելի շատ ձայներ կստանար: Ինչ վերաբերում է արտաքին քաղաքականությանը՝ իհարկե, բոլոր քաղաքական գործիչների ու կուսակցությունների համար էլ հուզող են Ցեղասպանության, Ջավախքի հայության վիճակի եւ Ղարաբաղի հարցերը: Բա՛յց: Ելույթում խփեցին մեր 4 հարեւաններից 3-ին՝ Վրաստանին, Ադրբեջանին ու Թուրքիային: Գուցե արժե, որ Հայաստանում լինեն նման կուսակցություններ, որոնք այդպիսի մոտեցումներ ունեն, սակայն ես կողմնակից չեմ այդ շեշտադրումներին՝ որպես պետական մոտեցումների: Զրույցը վարեց ԱՆՆԱ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ
