Իրական
պատմություն լայնախոհության եւ հանդուրժողականության մասին Ուզում եմ պատմել
շատ տարիներ առաջ ինձ հետ պատահած մի դեպքի մասին, որը մեծ դաս եղավ ինձ համար: 1991
թվականն էր: Առջեւում նախագահական ընտրություններն էին: Ես հազիվ քսան տարեկան էի:
Մեր հարազատներից մեկը Սան Ֆրանցիսկոյից ծանրոց էր ուղարկել՝ ինչ-որ բուժաշխատողի
հետ: Այդ կինը զանգեց, հասցեն հայտնեց, եւ ես ազգականուհուս հետ գնացի ծանրոցի հետեւից:
Այն տունը, ուր պիտի գնայինք՝ գտնվում էր Արեշի շրջակայքում: Երկար փնտրում էինք,
Արեշում ամեն պատահածի հարցնում էինք, թե ինչպես կարելի է գտնել այսինչ փողոցի (ցավոք,
հիմա արդեն չեմ հիշում կոնկրետ անունը) այսինչ համարի տունը: Ում հարցնում էինք,
բոլորն ասում էին՝ հա՜, Լեւոնի տուն ես գնում…Ես էլ մտածում էի՝ տեսնես այս Լեւոնը
ո՞վ է, ի՜նչ հեղինակություն է, ի՜նչ անունով գողական է, որ ամբողջ Արեշը ճանաչում
է: Այսպես երկար փնտրտուքից հետո հայտնվեցի Նոր Արեշի մի փոքրիկ տան առջեւ, դուռը
բացեց տիպիկ հայկական հագուկապով, ճերմակ գոգնոց կապած մի անուշիկ տատիկ: Անմիջապես
ներս հրավիրեց: Ես ասացի գալուս պատճառը: Նա տեղեկացրեց, որ մի քիչ պիտի սպասենք,
քանի որ Սան Ֆրանցիսկոյից եկած այդ կինը տանը չէր: Մենք ընդունեցինք հրավերը, նստեցինք,
տատիկը մեզ սիրով հյուրասիրեց՝ սուրճ, մրգեր, քաղցրավենիք: Կամաց-կամաց զրույցի
բռնվեցինք: Ասում-խոսում էինք, ծիծաղում: Արդեն նշեցի, որ շատ երիտասարդ էի, եւ շատ
կրակոտ: Քաղաքական տաք վերլուծություն սկսվեց: Այդ ժամանակ բոլորը, անգամ դեռահասները
«մեծ քաղաքագետներ» էին: Չմոռանամ նշել, որ մեր զրույցին հետեւում էր մի փառահեղ
ծերունի: Հավանաբար մեզ հյուրընկալած տատիկի ամուսինը: Նա ուշադիր դիտում էր հեռուստացույցով
հեռարձակվող ԳԽ նիստը: Այն ժամանակ ուղիղ եթերում ցույց էին տալիս: Իսկ մեր զրույցն
ընթանում էր սպասվող ընտրությունների շուրջ: Նախագահի մի քանի թեկնածու կար, իսկ
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը ԳԽ նախագահն էր: Խոսք գնաց ե՛ւ ՀՀՇ-ի մասին, ե՛ւ իշխանությունների:
Ես, երիտասարդներին հատուկ մաքսիմալիստությամբ, մի գլուխ դժգոհում էի ՀՀՇ-ից, իշխանություններից,
ասում էի, թե ինչ սխալներ են արել, ինչը այնպես չեն արել՝ ինչպես պետքն էր եւ այլն…Այդպես
տաք-տաք խոսում էի, իսկ երբ տատիկը հարցրեց, թե ում պիտի ընտրեմ՝ ասացի՝ միայն թե
ոչ Լեւոնին, քանի որ շատ եմ հիասթափված: Իմ հյուրընկալները հանգիստ եւ ուշադիր լսում
էին, առանց որեւէ արտակարգ արձագանքի: Այդպես ահագին զրուցեցինք, մինչեւ այն կինը,
ում սպասում էի, եկավ: Մտնելուն պես, թե՝ դուք գիտե՞ք, թե ինչ օջախում եք գտնվում,
սա իսկական հայկական սուրբ օջախ է: Այս խոսքերի վրա անկախ ինձնից աչքս նորից ընկավ
անկյունում հեռուստացույց նայող ծերունուն, ու սառեցի…Լեւոնը ճիշտ իր հոր պատճենն
էր: Փաստորեն, ես Լեւոնենց տանն էի: Եվ այդքան ժամանակ խոսում եւ թող ներվի ասել՝
բամբասում էի Լեւոնից իր սեփական ծնողների ներկայությամբ, եւ այդ մարդիկ այնքան բարձր
էին, որ անգամ մի խոսքով ինձ՝ անմիտ ջահելիս, չսաստեցին: Այնպե՜ս ամաչեցի, որ մտածում
էի՝ լավ էր գետինը մտնեի: Բնականաբար, Լեւոնի մայրը նկատեց անհանգստությունս, իրար
խառնվելս, եւ մոտեցավ, ներողամտորեն գրկեց ու շոյեց ինձ: Թե ինչպես փախա այդ
տնից՝ անհնար է նկարագրել: Միայն գիտեմ, որ Նոր Արեշից մինչեւ կայարան՝ մեր տուն,
վազելով եմ գնացել: Եվ հիշում եմ, թե մեր փողոցի ծայրից ինչպես էի մորս կանչում եւ
ճչում՝ մա՜մ, Լեւոնենց տանն եմ եղել: Լեւոնը մորս կուռքն էր: Այդ օրվանից իմ մեջ
ահավոր շատ բան փոխվեց, դա մի գեղեցիկ եւ շատ ուսանելի պատմություն էր ինձ համար:
Ես այդ օրը հասկացա, թե ինչպես կարելի է եւ պետք է ընդունել ուրիշի կարծիքը, ու չփաթաթել
քոնը: Ես հասկացա, թե ինչքան մեծ մարդիկ կան: Տարիների հեռվից անընդհատ հիշում եմ
այդ պատմությունն ու անընդհատ կրկնապատկվում, եռապատկվում է հարգանքս Լեւոնի եւ նրա
լուսահոգի ծնողների նկատմամբ: Եվ հիշելով այդ օրը, ես մեկ ամաչում եմ, թե ինչպես
էի նրա սեփական հարկի տակ արտահայտվում իր մասին, մեկ էլ՝ չեմ ափսոսում, այլապես
այդ կարեւոր դասը չէի ստանա: ԱՆՆԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ Լոս-ԱնջելեսՀ.
Գ. Ի դեպ, ես նախագահ ընտրեցի Լեւոնին:
