ՆՈՐ ՀԱՎԱՆԱԿԱՆ ԹԵԿՆԱԾՈՒ Այդպիսին կլինի՞ Արամ Կարապետյանը «Չկա քաղաքական գործիչ կամ քաղաքական ուժ, որն ինչ-որ մակարդակի հասնելով՝ չմտածի իշխանության գալու մասին: Բայց, հավաստիացնում եմ, իմ հիմնական խնդիրն առայժմ հստակեցնելն է՝ իմ արտահայտած տեսակետներն արդյո՞ք ընդունելի են, կամ կա՞ սոցիալական որոշակի բազա, որը դրանք կընդունի»,- երեկ մեր այն հարցին, թե, այնուամենայնիվ, ինքն առաջիկայում առաջադրվելո՞ւ է որպես ՀՀ նախագահի թեկնածու, պատասխանեց քաղաքագիտության դոկտոր Արամ Կարապետյանը: Վերջինս, իր ասելով, ոչ պաշտոնական, բայց հանդիպումներ է ունենում Հայաստանի քաղաքական տարբեր ուժերի ներկայացուցիչների հետ՝ պարզելու, թե ո՞ր ուժերի հետ գաղափարական ընդհանուր մոտեցումներ ունի եւ դրանցից ո՞ւմ հետ կարող է համագործակցել: Իսկ կա՞ն ուժեր, որոնց հետ համագործակցությունը պրն Կարապետյանն արդեն հնարավոր է համարում: Որքան հասկացանք վերջինիս հետ, մասնավորապես՝ տնտեսության ոլորտում, պետության դերակատարության շուրջ զրույցից, Ա.Կարապետյանը կարող է համագործակցության եզրեր ունենալ այն ուժերի հետ, որոնք այդ ոլորտում կարեւորում են պետության կառավարման դերը: Իսկ ըստ էության նա, ինչպես ինքն ասաց. «երբեք ոչ «աջ» է եղել, ոչ «ձախ», այլ, պարզապես, գտնում է՝ «Պետությունը շատ մեծ դեր պետք է ունենա տնտեսության մեջ: Հայաստանում ազատ ձեռներեցություն պետք է լինի, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է վայրագություն լինի»: Այսինքն, արդեն հստա՞կ է, որ Ա.Կարապետյանի եւ, ինչպես ընդունված է անվանել ՀՀՇ-ն, «վայրի լիբերալների» հետ համագործակցությունը հնարավոր չէ: Թեպետ Ա.Կարապետյանը համարում է, որ նույնիսկ ՀՀՇ-ն խիստ քննադատում է օդակայանը կամ ԲԷՑ-երն առանց պետական շահերը հաշվի առնելու վաճառելը, բայց «ՀՀՇ-ի հետ համագործակցությունը հնարավոր չէ: Վայրի լիբերալիզմը ծագում է այնտեղ, որտեղ դեռ սեփականաշնորհելու ինչ-որ բան կա: Դրանից հետո սկսվում են շուկայական հարաբերությունները, որոնք պրիորիտետային են: Միաժամանակ չեմ գտնում, որ Հայաստանում 11-12 «օլիգարխներ» պետք է տիրեն Հայաստանի ամբողջ հարստությանը, թեեւ դեմ չեմ, որ նրանք հարուստ լինեն, որ Հայաստանն իր ազգային բուրժուազիան ունենա: Բայց ազգային բուժուազիան առաջին հերթին պետք է մտածի նաեւ երկրի, հասարակության, պետության մասին»,- պարզաբանեց Ա.Կարապետյանը: Նա միաժամանակ կարծիք հայտնեց, թե բացի ՍԻՄ-ից՝ «մաքուր ձեռքերով» աշխատող այլ ուժեր եւս կան, որոնց հետ հետաքրքիր կլիներ համագործակցել՝ մասնավորապես մատնանշելով Արտաշես Գեղամյանին, ՀԺԿ-ին, Կոմկուսին, որի առնչությամբ ասաց՝ «Համոզված եմ, ՀԿԿ-ն մեծ անելիքներ ունի»: Հավանական թեկնածուն որեւէ ուժի հետ համագործակցությունը հնարավոր համարեց գաղափարական, ծրագրային հենքի վրա: Բայց այսօր կա 16 կուսակցությունների միավորում, որը գաղափարական, ծրագրային ընդհանրություն չունի: «Ես այդ միավորմանը լավ եմ վերաբերվում. ընդհանրապես՝ միավորումներին լավ եմ վերաբերվում»,- հայտարարեց Ա.Կարապետյանը՝ միաժամանակ խոստովանելով, որ նման եղանակով նման միավորման ձեւավորումն իրեն հասկանալի չէ. «Եթե կարողանան Սողոմոնի որոշում կայացնել եւ ընդհանուր ծրագիր առաջադրել՝ փառք ու պատիվ իրենց: Եթե դուք հարցնեիք՝ հնարավոր կլինե՞ր դա աշխարհի մեկ այլ երկրում՝ բացի Վրաստանից եւ Ադրբեջանից, կասեի՝ հնարավոր չէ, բայց ասիական քաղաքականության ուղով գնալու դեպքում՝ ամեն ինչ հնարավոր է: Անհավանական է թվում, բայց փաստ է, որ հավաքվել են ոչ միայն տարբեր քաղաքական, այլեւ՝ աշխարհաքաղաքական ուղղություններ, որն, ընդհանրապես անհնարին բան է»,- ասաց Ա.Կարապետյանը: Մեր այն հարցին, թե ո՞րն է դրա պատճառը, վերջինս պատասխանեց. «Իմ կարծիքով՝ կա ընդհանուր շահ՝ իշխանափոխություն: Կա նաեւ 96-ի փորձը, երբ միասնական թեկնածուն բավականաչափ մեծ հնարավորություններ ունի»: Մյուս կողմից՝ հնարավո՞ր է, որ Ա.Կարապետյանն, ի վերջո, լինի այն թեկնածուն, որին միավորումը որոշի միասնաբար առաջադրել: «Միասնական թեկնածուներ ծնվում են երկու պարագայում. երբ կա փոխադարձ համաձայնություն, կամ երբ այդ մեկի տեսակետներն ու գաղափարներն ընդունում է հասարակությունը, եւ մյուսները հավաքվում են այդ մարդու շուրջ: Ժամանակին այդպիսին էր «Ղարաբաղ» կոմիտեն, հետո՝ Կարեն Դեմիրճյանն ու Վազգեն Սարգսյանը: Այսօր դեռեւս տեսակետներ հայտնելու ժամանակն է, իսկ միասնական թեկնածուի ընտրությունը կախված է հասարակության մեջ ճանաչված եւ ընդունելի լինելու հանգամանքից»,- ասաց Ա.Կարապետյանը: Իսկ Մոսկվայից Երեւան վերադարձած հերթական գործիչն իրականում Հայաստանում ՌԴ շահերի ներկայացուցիչը չէ՞: «Ես բնիկ Երեւանցի եմ, որ մեկնել եմ սովորելու: Ես ռուսական կողմնորոշում ունեմ, բայց այդպիսին լինելու համար պարտադիր չէր Մոսկվայում ապրել»,- ասաց Ա.Կարապետյանը եւ կարծիք հայտնեց, թե այն փորձը, որ ինքը ձեռք է բերել ՌԴ Պետդումայում, Ֆեդերացիայի խորհրդում, Պետդումայի ԱԱԽ կազմում աշխատելիս, կարող է բավականին արդյունավետ լինել նաեւ Հայաստանում: «Որ իմ խոսքը լսելի է եղել ռուսական պետական համակարգում՝ փաստ է: Բայց իմ ձգտումներն այլ են: Գտնվելով այլ երկրում, ես միշտ զբաղվել եմ Հայաստանի հիմնախնդիրներով: Ես հեղաշրջում չեմ կատարում: Եկել եմ Սահմանադրությամբ սահմանված ժամկետներում գործ անելու: Կհարցնեք՝ ուրիշ բանի պատրա՞ստ եմ: Պատրաստ եմ, եթե պետական բրգաձեւ համակարգը սկսի աշխատել ուրիշ կերպ, նորմալ»: ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ
