ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ՊԵՏՔ Է ԱԶԱՏԵԼ ԴԵԳԵՆԵՐԱՏՆԵՐԻՑ Սա է Նիկոլ Փաշինյանի՝ իբրեւ լրագրողի, հիմնական նպատակը «Ես չեմ կարծում, թե վիրավորական հոդված եմ հրապարակել: Վիրավորական՝ ոչ թե տեսականորեն, այլ հանցակազմի իմաստով, որովհետեւ համոզված եմ, որ ՀՀ պետական կառավարման համակարգում իսկապես շատ մեծ է դեգեներատների թիվը: Գուցե դրանց կարելի է ավելի կոպիտ բնորոշում տալ, բայց տվյալ դեպքում սա ամենամեղմն ու գրական հայերենին ամենամոտն է: Նման մարդկանց շնորհիվ է, որ այսօր մեր պետական համակարգը գտնվում է այս վիճակում: Իսկ թե ինչո՞ւ հատկապես իմ դեմ, չեմ կարող ասել»,- անկեղծացավ «Հայկական ժամանակի» գլխավոր խմբագիր Նիկոլ Փաշինյանը՝ պատասխանելով մեր այն հարցին, թե ինչո՞ւ է հատկապես ինքը դարձյալ մեղադրյալի դերում: Ն.Փաշինյանն, իհարկե, խոստովանեց, թե այդ ամենն իրեն արդեն հոգնեցնում է, բայց՝ «Փառք Աստծո, ես պինդ նյարդեր ունեմ եւ հոդված գրելիս ամենեւին էլ չեմ մտածում, թե դրա համար ինձ դատի կտա՞ն, թե՞ չէ: Ես աշխատում եմ միշտ մնալ իմ մասնագիտական պարտականությունների շրջանակներում՝ անկախ նրանից, թե դա ինչ-որ մեկին դրդելո՞ւ է ինձ դատի տալ, թե՞ ոչ»: Ն.Փաշինյանն անցյալ դեկտեմբերին եւ 2002-ի հունվարին առիթ է ունեցել իր դեմ հարուցված քրգործի առիթ դարձած՝ «Երկու խորհրդակցություն» հրապարակման շուրջ բացատրություններ տալ ՆԳ Կենտրոնի բաժանմունքում եւ դատախազությունում: Ի՞նչ է «բացատրել» նա մեր «իրավապահ» ու «արդարադատ» մարմիններին: «Ինձ հարցնում էին՝ արդյո՞ք «դեգեներատ» ասելով ՔԱԳՎ պետ Հովհ.Երիցյանին վիրավորելու դիտավորություն չեմ ունեցել: Ես պատասխանել եմ, որ եթե այդպիսի մտադրություն եւ դիտավորություն ունենայի՝ պարզապես կգրեի, որ Հովհ.Երիցյանը դեգեներատ է: Իհարկե, խնդիրն ամենեւին էլ նա չէ: Ինձ ասում էին նաեւ, որ ես հոդվածը դրել եմ Երիցյանի նկարի տակ, ուրեմն «դեգեներատներ» ասելով իրեն եմ նկատի ունեցել»,- պատմեց Ն.Փաշինյանը: Այդ հարցին վերջինս պատասխանել է, որ եթե ՔԱԳՎ պետի լուսանկարի փոխարեն դրված լիներ, օրինակ՝ ավանակի նկար, ի՞նչ կմտածեին.Հ.Երիցյանն էլի պիտի գար բողոքեր, թե իր մասին գրել, վերեւում էլ ավանակի նկա՞ր են դրել: Տեղեկացանք նաեւ, որ դատախազությունում Ն.Փաշինյանից ակնկալել են, որ նա գոնե մի տող գրի, թե՝ չէ, Հովհ.Երիցյանը դեգեներատ չէ: «Ես չգիտեմ ու չեմ կարող ասել, որ Հովհ.Երիցյանը դեգեներատ չի, որովհետեւ ինքը պետական կառավարման համակարգում է աշխատում, իսկ ես համոզված եմ, որ այդ համակարգում դեգեներատներ շատ կան»,- պարզաբանեց պրն Փաշինյանը: Մեր այն հարցին, որ, եթե չկան քրգործ հարուցելու հիմքեր, արդյո՞ք դա չի հուշում, որ կա «պետպատվեր»: «Դուք «պետպատվեր» բառն օգտագործեցիք, մինչդեռ, իմ կարծիքով, դա վճարովի ծառայություն է: Բայց դա էական չէ: Ես կարծում եմ, որ տեղի է ունենում հանցագործություն: Ես գտնում եմ, որ դատախազի օգնական Աբրահամյանը քրեական հանցագործ է, որովհետեւ ակնհայտ անմեղ անձին փորձում է քրեական պատասխանատվության ենթարկել: Եթե հանցադեպ չկա, ի՞նչ է նշանակում քրեական գործ հարուցելը: Լրագրողին մեղադրանք առաջադրելու իր որոշման մեջ Ս.Աբրահամյանը մեջբերելով հոդվածի հետգրությունը շարունակել է, թե դրանից երեւում է, որ ես «դեգեներատ» խոսքն ակնհայտորեն հասցեագրել եմ Հովհ.Երիցյանին: Ինչի՞ց է երեւում: Տեղի է ունենում հանցագործություն, ու նախ պետք է պատժվեն հանցագործները, հետո կմտածենք պատվիրատուների մասին, եթե կան»,- հայտարարեց Ն.Փաշինյանը: Մեր այն հարցին, թե չի՞ վախենում զայրացնել իր գործը վարող քննիչին, երբ նրան մեղադրանքներ է ներկայացնում, Ն.Փաշինյանը պատասխանեց. «Բայց չէ՞ որ նա էլ նույն կերպ ինձ է հանցագործ համարում, երբ իմ դեմ քրեական գործ է հարուցում ու խախտում իմ անմեղության կանխավարկածը: Ինչո՞ւ նա կարող է այդ անել, ես՝ ոչ: Եվ ընդհանրապես, այսօր մեր դատախազությունում 99 տոկոսը հանցագործներ են: Գլխավոր դատախազ Արամ Թամազյանը հանցագործ է, որովհետեւ նա, օրինակ, Ա.Բլեյանին ակնհայտ անհիմն մեղադրանք է ներկայացրել: Ու նրանք ուզում են, որ ընկրկե՞նք իրենց առաջ»,- ասաց «Հայկական ժամանակի» խմբագիրը: Մեր այն դիտարկմանը, որ «դեգեներատներ» ընդհանուր ձեւակերպումն իրենց հասցեին ընդունած «տուժողները» չե՞ն օգնում արդյոք հասարակությանը՝ ճանաչել իրենց, Ն.Փաշինյանը արձագանքեց. «Չեմ կարծում, թե հասարակությունը չգիտի, թե ովքեր են դեգեներատները, կամ, որ վերջիններս ինքնաբացահայտվելու խնդիր ունեն: Այսօր կառավարությանը, խորհրդարանին նայելիս առաջին միտքն այն է, թե, Աստված իմ, հնարավո՞ր է այսքան դեգեներատ մի տեղ հավաքել: Պարզվում է՝ հնարավոր է: Ու ողբերգությունն այն է, որ այդքան դեգեներատ հավաքվել ու մեզ ղեկավարում է, քրգործ է հարուցում, «ԶԼՄ-ների մասին» օրենք է ուզում ընդունել, ժողովրդավարության մասին իր «գեղական ու բակինսկի» պատկերացումներն է ուզում պարտադրել մեզ, եւ այլն»: – Փաստորեն, այսօր Հայաստանում քրեական գործեր հարուցելու համար հիմքերն այլեւս պարտադիր չեն: Չե՞ք կարծում, որ այդ նշաձողն արհեստականորեն իջեցվել է: «Իհարկե, նման երեւույթներ կան: Բայց կոնկրետ դեպքում՝ էականն այն է, թե իմ արարքի մեջ հանցակազմ կա՞, թե՞ չէ: Ես պատասխանատու եմ իմ արարքների համար: Բայց բացառված է, որ որեւէ մեկն ապացուցի, որ ես հանցագործություն եմ կատարել, որովհետեւ ես հանցագործություն չեմ կատարել: Դա ամենալավը ես գիտեմ ու իմ ընթերցողը: Ես գիտեմ, որ կատարում եմ իմ մասնագիտական պարտականություններն, ու իմ նպատակն է Հայաստանը դեգեներատներից ազատել»: ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ
