ՄԵՂԱՎՈՐԸ «ՎԵՐԵՎԻՆՆ» ՈՒ «ԱԿՆՈՑԱՎՈՐՆ» ԵՆ Թե ինչպիսին է այսօր «27»-ի վերաբերյալ «Հանրապետության» ներկայացուցիչ Արամ Սարգսյանի տեսակետը եւ փոխվե՞լ է այն վերջին շրջանում: «27»-ի դատաքննությունն ընթանում է արդեն մեկ տարի: Ու թեեւ այդ ընթացքում «27»-ի վերաբերյալ իրավական տեսանկյունից ոչինչ էլ պարզ չդարձավ, այդուհանդերձ, դատարանից դուրս քաղաքական իմաստով շատ բաներ ակնհայտ դարձան: Մասնավորապես իշխանությունների կողմից եղան բազմաթիվ հայտարարություններ, որոնք հիմնավորեցին վերջիններիս կողմից ոճրագործներին ցուցաբերվող աջակցությունը, ինչի վերջին եւ վառ ապացույցը Վ. Սարգսյանի դեմ գործ հարուցելու փաստն է»,- նկատեց Արամ Սարգսյանը: Հայտնի է, որ դեռ «27»-ից անմիջապես հետո նախկին վարչապետը տեղյակ էր՝ «կատարված սպանդը կազմակերպված է երկրի բարձրագույն իշխանությունների մակարդակով» պնդումներին: Այդուհանդերձ, նա չէր շտապում այդ կասկածների մասին բարձրաձայնել, առավել եւս՝ որպես վարչապետ պահանջել Ռ.Քոչարյանի հրաժարականը: «27»-ին Ռ. Քոչարյանի եւ Ս.Սարգսյանի ուղղակի կամ անուղղակի մասնակցության վերաբերյալ Ձեր տեսակետը որեւէ փոփոխություն կրե՞լ է: «Սեփական կարծիք եւ սուբյեկտիվ մոտեցում ունենալը մի բան է, հիմնավորումներ ունենալը՝ այլ բան: «27»-ից անմիջապես հետո, եթե անկեղծ լինեմ, բացարձակ չէի կասկածում այդ մարդկանց: Հակառակը, մտածում էի, որ կատարվածը մի երրորդ ուժի գործ է՝ այսօրվա իշխանություններին հեռացնելու, քաղաքական դաշտը մաքրելու եւ իշխանության գալու համար: Բայց ժամանակը սրբագրումներ արեց: Ընթացող դատավարությունն ու իշխանություններն իրենք սկսեցին աստիճանաբար հիմնավորել առկա կասկածները: Այդ իմաստով էլ անցած մեկ տարին ցույց տվեց այդ մարդկանց՝ Ռ.Քոչարյանի եւ Ս.Սարգսյանի, դեմքն ու դերն այդ գործում: Մինչեւ «27»-ը ես ականատես եմ եղել Վազգեն Սարգսյան-Ռոբերտ Քոչարյան, առավել եւս Վազգեն-Սերժ Սարգսյան հարաբերություններին, եւ այս կամ այն կողմից եղած խոսակցությունները «27»-ին նրանց մասնակցության իմաստով չէին կարող որոշիչ լինել ինձ համար: Այսօր ես կարող եմ մինչեւ «27»-ը եղած այդ հարաբերությունները դնել մի կողմ ու գնահատել միայն ոճրագործությունից հետո տեղի ունեցածը՝ չբացառելով, որ մինչ այդ, ասենք, Ս.Սարգսյանը եղել է Վազգենի ընկերը: Բայց «27»-ից հետո Ս.Սարգսյանի պահվածքն ինձ համար միանգամայն անհասկանալի է: Մեր իրականությունը նկատի ունենալով՝ չեմ կարծում, թե Ս.Սարգսյանն իրականում այնքան անզոր է, որ դիտորդի դերում հետեւում է, թե դատախազությունն ինչպես է վարվում Վազգենի հետ, թե նախագահն ինչ հայտարարություններ է անում: Իհարկե, կարծիքս փոխվել է: Եթե իշխանություններն իրենք հայտարարեին, որ հետամուտ են լինելու «27»-ի բացահայտմամբ, եթե չհայտարարեին, որ սա 5 հոգու գործ է, որ չկան կազմակերպիչներ, այլ փորձեին նույն տեմպերով բացահատել «27»-ից անջատված մասով ընթացող գործն, ինչ տեմպերով որ այսօր նախաձեռնել են Վ.Սարգսյանի դեմ գործի նախաքննությունը, եթե բաց չթողնեին «27»-ի մասին «իմացող-չհայտնողներին», ոճրագործների նկատմամբ մահապատիժ չկիրառելու մասին ինքնավստահությամբ չխոսեին, իհարկե, այդ դեպքում որեւէ հիմք չէի ունենա այդ մարդկանց մեղադրելու եւ ինձ թույլ չէի տա մտնել Վ.Սարգսյանի եւ նրա ընկերների հարաբերությունների մեջ: Ավելին, եթե անգամ քաղաքական իմաստով լինեի նրանց ընդդիմախոսը, պետք է ընդունեի, որ նրանք իմ մեծ եղբոր ընկերներն են եղել, եւ հանդիպելուց պետք է ընկալեի որպես այդպիսիք: Այսօր այդ անել չեմ կարող ու չեմ կարծում, որ դրա մեղավորը ես եմ»: Երբ դատավարությունը նոր էր սկսվել դատախազության դիմաց հավաքվածները հաճախակի հենց Ա.Սարգսյանին նետում էին՝ եթե իմանայի, որ Ռոբն ու Սերժն են արել… եւ այլն: Հետաքրքիր է՝ այդ իմաստով կա՞ երկատվածություն Ա.Սարգսյանի ներսում՝ իբրեւ սպանված վարչապետի եղբայր եւ քաղաքական գործիչ: «Իհարկե, կա: Այդ երկուսը համադրել հնարավոր չէ՝ Հայրենիքը սիրելու, Հայրենիքի ապագան ահաբեկչություններից ու դրա փորձերից զերծ տեսնելու, Վ.Սարգսյանի գործը շարունակելու պարզ պատճառներով: Հասկանում եմ հարցի ենթատեքստը: Այսօր չեմ կարող միայն Վազգենի եղբայրը լինել եւ փորձել խնդիրը լուծել իմ ընտանիքի ու իմ ցանկության սահմաններում: Վ.Սարգսյանը քաղաքական գործիչ է, եւ իր կյանքը կապված է եղել երկրի ու նրա ապագայի հետ: Այդ խնդրին իմ՝ որպես եղբոր, հարազատի մոտեցումը չի արդարացվի ոչ միայն ժողովրդի, այլեւ՝ Վազգենի կողմից: Այո, իմ մեջ երկու մարդ է նստած. Վ.Սարգսյանի եղբայրը եւ քաղաքական գործիչը, եւ նրանց մեջ այդ վեճը միշտ կա»: Ինչ վերաբերում է Մ.Սաղաթելյանին՝ «Նրան առաջադրված մեղադրանքները կարելի է առաջադրել ուժային կառույցներում աշխատած հազարավոր մարդկանց: Չեմ կարծում, թե կգտնվի մեկը, որի նկատմամբ դա հնարավոր չլինի անել: Իսկ նման գործեր դեռ կհարուցվեն շատերի նկատմամբ»: Համաձայն ենք մամուլում հնչած այն տեսակետին, թե «27»-ի ընթացող դատավարության տարեդարձները նշելն անիմաստ է: Համաձայն ենք, որովհետեւ կարեւորը ոչ թե դատավարության տարեդարձն է, այլ երեւույթը՝ «27»-ի հրեշավոր ոճիրն ինքնին: Իսկ դրա մասին երբեք ժամանակավրեպ չէ խոսել, առավել եւս, երբ այդ դատավարությունն արդեն մեկ տարի շարունակ վերածվել է ֆարսի, երբ այն զուգորդվում է զոհերի հիշատակի պղծմամբ ու վարկաբեկմամբ, այդ ոճիրի կազմակերպիչների մասին բարձրաձայնողների հետապնդմամբ: ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ
