Գրիչս ցա՞ծ դնեմ Մի քանի օր առաջ հայաստանյան հեռուստաընկերություններից մեկի եթերից տեղեկացվեց, որ հաջորդ օրը պետք է տեղի ունենա ամենայն հայոց բանաստեղծուհու՝ Սիլվա Կապուտիկյանի ծննդյան տարեդարձին նվիրված ցերեկույթ։ Ուրախացա, մի պահ պատկերացրի, թե ես՝ սկսնակ գրողս, հայ մշակույթի երախտավորների հետ նստած եմ հայոց բանաստեղծուհու դիմաց… Սակայն երազանքիս հայելին փշուր-փշուր եղավ. հիշեցի անցյալ տարվա աշնանային այն պայծառ առավոտը, երբ գնացել էի նորակառույց Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցու բացման արարողությանը ներկա լինելու։ Շատերի նման, հրավիրատոմս չունենալու պատճառով, այդ հանդիսությանը ես էլ չմասնակցեցի եւ մնացի ոստիկանների կազմած պատնեշից այս կողմ։ Դեպի տաճար բարձրացող օտարերկրացիների թիկունքում շվարած-կանգնած՝ ինձ ոչնչություն էի զգում։ Հաճոյանում էինք ուրիշների առաջ, ինքներս մեզ ցուցամոլության զոհը դարձնելով։ Որքա՜ն սրտնեղեցի պատահածի համար. ես հասնեմ Սուրբ տաճար եւ ինձ ետ դարձնեն… Բանաստեղծուհու ծննդյան տարեդարձին մասնակցելու համար հավանաբար հրավիրատոմս է անհրաժեշտ (ինքս ինձ այսպես մտածեցի), իսկ ես այն չունեի, նախկինի նման տեղ հասնել ու ետ դառնալ չէի ուզում, այդ իսկ պատճառով լուռ տեղս նստեցի։ Այդ օրից ընդամենը երեք օր անց նույն հեռուստաալիքով հյուրընկալել էին բանաստեղծուհուն։ Նրա ներկայությունը եթերում հաճելի անակնկալ էր ինձ համար։ Նրա խոսքից մի քանի րոպե անց կյանքի բոլոր երջանիկ պահերի պես իմ ուրախությունը իսպառ չքացավ. արդյոք նա՞ է՝ Սիլվան, հայ պոեզիայի թագուհին։ Չէի հավատում աչքերիս, եթե եթերից հնչող նրա մորմոքացող ու լացակումած ձայնը երերալով չհասներ ականջիս եւ ցավացունց չզարկեր ուղեղիս։ Աստված իմ, այս ի՞նչ ենք արել, այսպե՞ս ենք գնահատում մեր ունեցած անգին գանձերը, այսպե՞ս են վերաբերվում պոեզիայի թագուհուն։ Փոխանակ անընդհատ, պատեհ առիթ փնտրելով, խոնարհվենք նրա առաջ, առիթը բաց չթողնելով բզկտում ենք նրան։ Ի՞նչ է, ուզում եք ծնկի՞ իջեցնել Մայր թագուհուն, ամոթ, հազար ամոթ ձեզ։ Արդյոք այդքան տհաս ենք, որ մեր ենթագիտակցության մեջ չի տեղավորվում այն միտքը, որ Սիլվա Կապուտիկյանն այսօր մեզանում միակն է, իսկ եթե կան մի քանի սկսնակ գրողներ, ապա նրանք բանաստեղծուհու գրչի ստվերի տակ դեռ չեն էլ նշմարվում։ Նա որ արեւ դարձած տասնամյակներ շարունակ իր մայրական քնքշանքով գուրգուրել ու ջերմացրել է մեր սառած հոգիները, հիմա դեպի մայրամուտ է թեքվում։ Փոխանակ աչքի լույսի պես դողանք նրա վրա, լկտիաբար հալածում ենք նրան։ Չեմ կարող չհիշել Մհեր Մկրտչյանին, իսկ ամեն անգամ հիշելով այդ հանճարեղ մարդուն, չեմ կարողանում ցավ ու ափսոսանք չապրել։ Ժամանակին չգնահատեցինք նրա մեծությունը, անտեսեցինք մենության մեջ, որտեղ եւ նա վախճանվեց։ Արդյոք Մհերն այդ մարդն էր եւ դրա՞ն էր արժանի։ Եվ եթե հանգուցյալները խոսել կարողանային, Մհերը հաստատ ետ կնայեր ու կճչար. «Ծո՛, ես գիտեի, թե ազգիս համար թանկ մարդ էի, ինչըղ գը ինձի թաղեք, ինձի ճամփա դնող չկա՞, ձեր Ֆրունզիկին դուք ասքա՞ն կուզեիք»։ Հիմա նոր ենք գլխներիս զարկում, մեր թանկագին կորստի համար մղկտում, փորձում հետմահու մեծարել ու պարգեւներ շնորհել։ Լուսահոգին այդ պարգեւները չէ՞ր նետի երեսներիս եւ ասի. «Ժամանակին տայիք, հիմի կուտաք ի՞նչ էնեմ»։ Ներիր ինձ, մայր բանաստեղծուհի, այս տխուր մեջբերման համար, պարզապես ես չեմ ուզում, որ նույնը կրկնվի մեր տաղանդավոր արվեստագետների հետ (բոլորիս վերջին հանգրվանը հանդերձյալ աշխարհն է լինելու, բայց նայած թե ինչպես են ճանապարհում)։ Այսօր արդեն ընկել եմ մոլորության մեջ. շարունակե՞մ ստեղծագործել, թե՞ գրիչս ցած դնեմ, բայց ինչպե՞ս, չէ՞ որ գրականությունն է մշակույթի կենարար երակը։ Եկեք չպոկենք այդ երակը, առանց գրականության մշակույթը կաղ է։ Ազգը մշակույթով է ազգ, իսկ ո՞ւմ է պետք հաշմանդամ ազգը։ ՋԵՄՄԱ ԲԱՂԴԱԴՅԱՆ Հավատարիմ մնալով մեր թերթի որդեգրած բացախոսության սկզբունքներին, տպագրում ենք մոլորված երիտասարդ բանաստեղծուհու հոգու սույն ճիչը, չմոռանալով ավելացնել, որ հեղինակի կարծիքը եւ ինքնամոռաց երկրպագությունն առ «անգին գանձ», «պոեզիայի թագուհի», «արեւ», «մայր թագուհի», «ամենայն հայոց բանաստեղծուհի» Ս. Կապուտիկյանը, որեւէ կապ չունի վերջինիս նկատմամբ խմբագրության վերաբերմունքի հետ։
