ԲԱՐԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀ ԴԵՊԻ ԴՐԱԽՏ Երկուշաբթի երեկոյան Ստոկհոլմում վախճանվեց անցած դարի ամենատաղանդավոր հեքիաթասաց Աստրիդ Լինդգրենը։ Ո՞ւմ հայտնի չեն նրա երեւակայության անզուգական արգասիքները՝ տանիքում ապրող Կառլսոնը, նրա հավատարիմ ընկեր մանչուկը, երկարագուլպա շիկամազ Պեպին։ Հայաստանում պակաս հայտնի, սակայն նույնքան զվարճալի եւ սիրելի գրական կերպարներ են լյոնենբերգցի չարաճճի Էմիլը, ավազակի դուստրեր Ռոնին եւ Նիոն… Գրեթե իր ապրած դարի տարեկից Աստրիդ Լինդգրենի գրքերը թարգմանվել են ավելի շատ լեզուներով, քան նույնիսկ «Աստվածաշունչը»։ Նրա գրքերում այնքան բարություն, այնքան սեր կա, որ կբավականացներ մանկագիրների մի ողջ բանակի։ Նա ամեն ինչից առավել սիրում ու կարեւորում էր երեխաներին։ Մանուկների դաստիարակության հետ կապված հարցերով նրան էին դիմում անգամ ճանաչված մանկավարժները։ Նրա հավատամքն էր՝ մեծահասակները ոչ մի պարագայում չպետք է վիրավորեն երեխաներին՝ ոչ խոսքով, ոչ գործով։ Ու նա այդ հավատամքը փոխանցում էր իր գրքերի միջոցով։ Զուր չէ, որ շվեդներն այն կնոջը, ում շնորհիվ իրենց երկիրն ու մայրաքաղաքը հարազատ էին դարձել միլիոնավոր մարդկանց, համարել են 20-րդ դարի ամենահայտնի մարդը։ Դեռ նրա կենդանության օրոք Ստոկհոլմում բացվել է Աստրիդ Լինդգրենի թանգարան։ Ու, չնայած այս մեծարանքներին, Շվեդիան՝ Նոբելյան մրցանակների հայրենիքը, իր դստերը չարժանացրեց այդ մրցանակին։ Այնինչ Նոբելյան խաղաղության մրցանակի երբեւէ արժանացած գործիչներից շատերը դժվար թե այնքան մարդասիրություն սերմանած լինեին, որքան Լինդգրենը։ Էլ չենք խոսում, որ նա վստահաբար արժանի էր Նոբելյան գրականության մրցանակին։ Սեփ. լր.
