Կովասանք Հին եգիպտացիները կովին պաշտում էին։ Ռուս կանայք նրան կերակրողուհի են ասում։ Գեր կնոջը կով են ասում. կովին ինչո՞ւ քեռակին չեն ասում։ Կովը հիշեց իր խոտընկերուհուն, որն անձնասպան եղավ, որպեսզի կոլխոզ չմտնի։ Նա բառ չէր գտնում ասելու եւ բառաչեց՝ բառ հաչեց։ Շունը զարմացավ եւ կովահաչ տվեց։ Կովն անտեսեց այն, որ շունը նրան գայլից պաշտպանում է։ Հետո՝ որպես ուշացած շնորհակալություն, իր ոսկորները նրան թողեց ժառանգություն, թեեւ իր համար ի՞նչ տարբերություն՝ շան բաժին կդառնար, թե գայլի։ Կոլխոզնիկ տղան հորթերի որբանոցի տնօրենն էր։ Կոլխոզնիկ աղջիկը երգեց. «Կոլխոզնիկ տղա, մեր այգին արի»։ Կոլխոզնիկ տղան արձակերգեց. «Գյուղի ջոջը, կովի պոչը, խամբաջի»։ Պոետները չերգեցին կովի մայրական կարոտի մասին։ Պնդեցին, որ կովին կթում են, որովհետեւ հորթի ախորժակը փակվել է։ Նկարիչները կովին չէին անտեսել, որովհետեւ կովը սիրում էր նկարվել իր մսի պահածոների վրա, մինչ հորովելները եզին էին նախընտրում։ Կովը չի վիրավորվում, երբ շրջիկ առեւտրականը գովերգելով ձայն է տալիս՝ ոչխարի մածուն։ Կովը մտաբերեց իր ռազմաճակատային խոտընկերոջը, որին մորթելու համար հակառակորդը ժամանակ չկորցրեց եւ միայն թրով կտրեց նրա մի բուդը։ Հաշմանդամ խոտընկերը թոշակի ակնկալություն չունեցավ, ոչ էլ շքանշանի նկրտում։ Կթան կովն իր համերաշխությունը հայտնեց ածան հավի հետ եւ միասնաբար որոշում ընդունեցին հետմահու միասին չեփվել նույն եռացող կաթսայի մեջ։ Կովի մի խելքը լավ է, հավի հետ երկու խելքը փլավ է։ Կովը առակագրին խնդրեց, որ իրեն ու հավին տեղավորի նույն առակի բազմատող շենքում։ Առակագիրը շոյեց կովի ստինքները։ Կովը կարծեց, որ նա շուն է, բայց եւ այնպես իր ստինքները հարեց եւ մի գունդ կարագ նվիրեց կիսաքաղց առակագրին։ Ցուլը ճաշակեց կովի կաթնասերը, թեեւ նրան համարեցին հորթի պապան, ու նրան Իսպանիա չաքսորեցին։ Ո՞վ պիտի պաշտպանի կովի մայրական իրավունքը։ Կովը եզրակացրեց, որ սիրո հողի վրա առատ խոտ չի բուսնում։ Կովը Սամսարա սարի ստորոտին է։ Երբ կովն իր սեփական աչքերը տեսավ մարդու երեսի վրա, նրան աչքալուսանք տվեց։ Սերը կաթնասերով թող լինի, բորշչը՝ նմանապես։ «Կովից կով ախոռեստան տաք էր ու հարմարավետ», հիշեց մեր հայր Նահապետ։ Հորթի մամա կովն արհամարհում է չբեր կովին։ Կովն իմ գովասանքից գոհ չմնաց, որովհետեւ մեր Անկախությունը ծնվեց Կույսի համաստեղության տակ։ Ճակատագիրը կովին ապահարզան չի տալիս, նույնիսկ երբ կովը չի սիրում նրան։ Հորթի հորեղբայրը Իսպանիայից եկավ ցլամարտին մասնակցելու, եւ կովը նրան դիմավորեց կաթ ու լացով։ Ու նրան մաղթեց փառավոր հաշտություն կարմրազգեստ իր հակառակորդի հետ։ Հին Եգիպտոսի կովերը նույնպես տխուր դիցուհիներ էին, բայց նրանց տխրությունն ի վերջո ցնդեց օդն ի վեր դեպի Արեւը։ ՎԱՐՈՒԺԱՆ ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ
