Բոլոր գույները՝ մի գունապնակում Հայերի մասին՝ օտարների համար «Հայկական գունապնակ»՝ այսպես է կոչվում Արտասահմանյան երկրների հետ մշակութային կապի եւ համագործակցության հայկական ընկերության (ԱՕԿՍ) եւ ՀՀ կառավարությանն առընթեր Տեղեկատվության եւ գրահրատարակչության վարչության հրատարակած անգլալեզու մատենաշարը, որի շնորհանդեսը կայացավ երեկ։ Թեեւ հանդեսի առաջին համարը լույս էր տեսել մեկ տարի առաջ, սակայն հեղինակները նպատակահարմար էին գտել հավաքվել նշելու նրա ծնունդն այն ժամանակ, երբ այն արդեն կայացած եւ համընդհանուր բարեհոգի ընդունելության արժանացած մատենաշար է դարձել։ Այս հանդեսում տեղ չունեն այնպիսի անմաքուր եւ դարերի քննությանը չդիմացող երեւույթներ, ինչպիսիք են՝ կուսակցական-քաղաքական դավադրությունները, խմորումները, խաղերը։ «Հայկական գունապնակը» անդրադառնում է մնայուն արժեքներին՝ հայ մշակույթի, գրականության, պատմության, ավանդույթների թանկ եւ բազմաբովանդակ էջերին։ Եվ ինչպես դիպուկ որակեց գրականագետ Ալեքսանդր Թոփչյանը՝ «Սա մի այցետոմս է, որով կարող ենք ներկայանալ աշխարհին։ Եվ այլեւս բավական է նվնվանք, թե մեզ չեն ճանաչում։ Ուզում ես ճանաչեն՝ ծանոթացրո՛ւ, ներկայացի՛ր։ Ոչ մեկը չի գալու-թակի դուռդ, թե՝ արի, ես քեզ ճանաչեմ։ Նախաձեռնողը մենք պիտի լինենք»։ Ըստ էության, հանդեսի նպատակը հենց այդ այցեքարտը դառնալն է եղել։ «Հայկական գունապնակի» գլխավոր խմբագիր եւ հեղինակ Սեյրանուհի Գեղամյանը խոստովանեց, որ նման հանդեսի գաղափարը ծնվել է իր մեջ շատ վաղուց, նույնքան վաղ էլ ծնվել են այն սկզբունքները, որով առաջնորդվում է խմբագրությունը՝ պատմել պատմությունը՝ չավելացնելով չեղածը եւ չնվազեցնելով եղածը, հանդեսի էջերում ներդնել սեր՝ առ սեփական երկիրը («Ես մեր լրագրության մեջ հիմա սիրո պակաս եմ զգում մեր երկրի հանդեպ։ Հասկանում եմ, որ վատ ժամանակներ ենք ապրում, դժվար է գեղեցիկ բաներ գրելը, բայց առանց դրա էլ է շատ դժվար»), եւ նյութերը մատուցել ոչ թե չոր, ակադեմիական ոճով, այլ մեջը զգացմունքային որոշ տարրեր ներդնելով։ Հանդեսն, ըստ ծրագրի տնօրեն Հասմիկ Պողոսյանի, հիմնականում 4 անձի անդուլ աշխատանքի արդյունք է. խմբագիր՝ Սեյրանուհի Գեղամյան, թարգմանիչ՝ Գայանե Գրիգորյան, նկարիչ՝ Վահրամ Հարությունյան, տնօրեն՝ Հասմիկ Պողոսյան։ Հանդեսի հեղինակներին շնորհավորելու ցանկություն ունեցողների թիվն այնքան մեծ էր, որ ԱՕԿՍ-ի փոքրիկ դահլիճը նրանց չէր կարող տեղավորել, ճիշտ այնպես, ինչպես չէր կարող բավականացնել լսելու անզուգական Արաքս Դավթյանի հզոր ձայնը, որ ճնշվում էր այդ փոքրիկ դահլիճում, ու Կոմիտասի, Միրզոյանի, Ռախմանինովի, Ռոսինիի ստեղծագործությունները դուրս հանում դեպի աշնանային չքնաղ Երեւանը։ Հավաքվածներին Չարենցի եւ Տերյանի բանաստեղծություններով ողջունեց նաեւ Ազատ Գասպարյանը, դուդուկի մեղմիկ հնչյուններով հուզեց Գեւորգ Դաբաղյանը, իսկ 9-ամյա հմայիչ Մերի Խոջայանը հայ մանուկների անունից ողջունելով հանդեսի ծնունդը, հիացրեց իր՝ ջութակի ոչ մանկական կատարումներով։ Մ. ԲԵՔԱՐՅԱՆ
