Մի թեթեւ հերքում Երբեք չէի ենթադրի, որ ստիպված պետք է լինեմ օգտվել մամուլի մասին ոչ այնքան կատարյալ օրենքի ընձեռած հնարավորությունից եւ հանդես գալ պատասխան հրապարակմամբ կամ, այսպես ասած՝ հերքմամբ։ Սակայն «Առավոտ» օրաթերթում 27.10.2001թ. տպագրված «Անշուք միսսերի պատմությունից» հոդվածը այլ բան անելու տեղ ուղղակի չի թողնում։ Եթե դրանում գեթ մեկ նախադասություն համապատասխաներ իրականությանը, ապա, հավատացեք, այս քայլին չէի դիմի։ Հերքումով հանդես գալուն նպաստեց նաեւ այն հանգամանքը, որ նյութը տպագրվել էր «Առավոտում». թերթ, որը միշտ ընթերցում եմ մեծագույն ուշադրությամբ եւ սիրով։ Եվ այսպես։ Սկսեմ նրանից, որ հոդվածը գրված է անթաքույց իրոնիայի ոգով, հանգամանք, որը չեմ կարողանում որեւէ կերպ հասկանալ։ Խոսքը վերաբերում է սեպտեմբերի 22-ից հոկտեմբերի 4-ը Բաղդադում կայացած Բաբելոնյան միջազգային փառատոնի շրջանակներում հայկական մշակութային համույթների ելույթներին։ Հիմա ավելի կոնկրետ։ Լրագրողուհին գրում է «G.M max» մոդեռն պարային խմբի մասին հետեւյալը՝ խումբը հանդես է եկել ոչ հայեցի ծրագրով, բացի այդ, համույթի հագուստները, մեղմ ասած, մեր բարոյական կերպարին համահունչ չեն եղել։ Բացարձակ սուտ։ «G.M max»-ը ոչ միայն ելույթ է ունեցել գեղեցիկ տարազներով (հոդվածագիրը նշել էր, որ խմբին արգելել էին բեմ բարձրանալ), այլեւ փառատոնի կազմակերպիչների խնդրանքով հանդես է եկել կրկնակի ելույթով եւ ունեցել մեծ հաջողություն։ Գրելով գեղեցկության մրցանակակիր մեր երկու դպրոցականների մասին, հոդվածագիրը նշում է, որ նրանք արտաքնապես այնքան անբարետես էին (անհասկանալի չարություն, որը գոնե երեխաների նկատմամբ չպետք է արտահայտվեր), որ վերջիններիս խուսափել են անգամ ներկայացնել Իրաքում Հայաստանի դիվանագիտական ներկայացուցչին։ Դարձյալ կոպիտ սուտ։ Երեխաները ոչ միայն ներկայացվել են պարոն Յուրի Բաբախանյանին, այլեւ վերջինիս առաջարկով ծրագրից դուրս ելույթ են ունեցել նաեւ Բաղդադի միջազգային քոլեջում, որտեղ ուսանում են Իրաքի Հանրապետությունում հավատարմագրված դիվանագետների 300 երեխաներ։ Ինչն է այստեղ մտահոգում։ Այսինքն ոչ թե մտահոգում, այլ պարզապես դառնացնում։ Պետք չէ արժեզրկել ազատ խոսքը։ Լրագրողուհին, որին, ի դեպ, ես ամենայն բարիք եմ ցանկանում, մոտ մեկ ժամ ինձ հետ զրուցելուց հետո գրեց այն, ինչի մասին ինձ հետ չէր խոսել եւ ինչի մասին, որքան հասկացա, չէր խոսել որեւէ մեկի հետ։ Նրա միակ աղբյուրը, իր իսկ խոսքերով, «չար լեզուներն» են։ Տեղեկատվության այդ աղբյուրը, համաձայնեք, ամենահուսալին չէ։ Ինչ վերաբերում է Հայաստանի պարային երկու միություններին, ապա նույնիսկ ճիշտ անվանումներին ծանոթ չլինելով, զուգահեռներ անցկացնելը, մեղմ ասած՝ ճիշտ չէ։ ԼԵՎՈՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ Հայաստանի պարարվեստի գործիչների միության փոխնախագահ, ԱՕԿՍ-ի Հայաստան-Իրաք ընկերության փոխնախագահ Խմբագրություն էր այցելել նաեւ «Միսս եւ միստր» բարեգործական հիմնադրամի նախագահ Աշոտ Խաչատրյանը, բերելով իր հետ բազմաթիվ փաստաթղթեր-ապացույցներ այն բանի, որ Իրաքում հայ գեղեցկուհիները մեծ հաջողություն են ունեցել եւ նրանք ամենեւին էլ անբարետես չեն։
