ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԽԱՌՆՎԵԼ Է ԱԺՄ ԽՄԲԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՈՒՄ ԱԺՄ-ի դրոշի ներքո խորհրդարան հասած 6 պատգամավորներից 4-ն այժմ տարբեր կուսակցությունների ղեկավարներ են։ Եւ վերջինն էլ նորաստեղծ «Հայաստանի ժողովրդավարական ազատական միության» վարչության նախագահ Սեյրան Ավագյանն է, որը նաեւ ԱԺՄ խմբակցության ղեկավարի պաշտոնակատարն է։ – Ձեր կուսակցության՝ ՀԺԱՄ-ի կանոնադրության համաձայն, անթույլատրելի է վարչության նախագահի եւ խմբակցության ղեկավարի պաշտոնների համատեղումը։ Ուստի, Դուք պե՞տք է վայր դնեք ԱԺՄ խմբակցության ղեկավարի լիազորությունները։ – Այո, վարչության նախագահ ընտրվելուց հետո շարունակել եմ պնդել, որ մեր կանոնադրական նորմի համաձայն՝ ես չեմ հավակնելու խմբակցության ղեկավարի դերին, որպեսզի խմբակցության մնացած անդամները հաշվի առնեն դա ու կողմնորոշվեն։ Ինչքան շուտ ընտրվի խմբակցության ղեկավար եւ ինձ ազատեն այդ պարտականություններից՝ այնքան լավ։ – Իսկ իրականությանը համապատասխանո՞ւմ են այն լուրերը, թե Ֆիլարետ Բերիկյանն իր կապերը ՀԺԱՄ-ի հետ խզել էր այն բանից հետո, երբ վարչության առաջին իսկ նիստում պարզել էր, որ չեն բավարարվելու խմբակցության ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցնելու իր նկրտումները։ – Վարչության նիստում նման հարց չի քննարկվել։ Ֆիլարետ Բերիկյանը լրատվամիջոցներին հայտարարել է, որ ինքը ՀԺԱՄ անդամ չէ։ Մենք կարձանագրենք այդ փաստը։ Այստեղ էլ գոյություն ունեն օբյեկտիվ երեւույթներ. այն, որ այսպես չենք ուզում ապրել՝ մեկ որոշակի եւ ռեալ հարցադրում է։ Մենք կարող ենք 1000-2000 հոգով մերժել դա, բայց դրանից չի բխում, որ բոլորս՝ այդ 1000-2000 մերժողներս միասնական ենք լինելու մեր ընտրության մեջ։ – Ինչո՞ւ Ֆիլարետ Բերիկյանը չընտրեց ՀԺԱՄ-ը։ – Այո, սա իր համար ընդունելի չէր։ Իսկ դրդապատճառների վերաբերյալ ավելին չեմ կարող ասել, քան կրկնել այն, ինչ պրն Բերիկյանն ասաց իր վերջին հեռուստաելույթում։ Նրա համար ավելի ընդունելի կլիներ, եթե 13-րդ համագումարը ձերբազատվեր, մերժեր նրանց, ովքեր համաձայն չէին մեծամասնության հետ։ Իսկ մեծամասնությունը հանդես գար նույն ԱԺՄ անվան ներքո։ Գուցե բառացի չկրկնեցի ձեւակերպումները, բայց ես այդպես ընկալեցի։ – Գործնականում հնարավո՞ր եք համարում, որ ԱԺՄ նախագահը, ՀԺԱՄ երկու ներկայացուցիչները եւ մի անկախ պատգամավոր այս ամենից հետո հավաքվեն ու միասնաբար ընտրեն ԱԺՄ խմբակցության ղեկավար։ Երբ Դուք էլ եք, ասենք, խոստովանել, որ առայժմ չի հաջողվում գործողությունները համաձայնեցնել Վազգեն Մանուկյանի հետ։ – Գիտեք, որ ԱԺՄ վերջին՝ 13-րդ համագումարին Վազգեն Մանուկյանն իր համախոհներով չի մասնակցել… – Բայց Դուք անգամ դռան մոտից ներս չէիք թողել նրա կողմնակիցներին, որոնք փորձել էին հայտնել իրենց տեսակետը։ – Ինձ մի մեղադրեք մի բանում, որից ես որեւէ տեղեկություն չունեմ (իրոք, դուռն իր նախկին կուսակիցների վրա փակողը մասնավորապես Ֆիլարետ Բերիկյանն էր.- Ա. Ի.)։ Կարծում եմ, շատ ճիշտ կլիներ, որ այդ մարդիկ բարձրանային ամբիոն եւ ասեին իրենց ասելիքը։ Դա է իմ սկզբունքային դիրքորոշումը։ Չպետք է վախենալ ասած խոսքից։ Ինչեւէ, բոլորս տեղյակ ենք, որ նախապատրաստվում է Վազգեն Մանուկյանի համախոհների համագումարը։ Երեւի թե նպատակահարմար չէ այս հարցերը քննարկել այդ ընթացքում։ Առաջնային հարցերը կարգավորելուց հետո կկարգավորվեն նաեւ խմբակցության խնդիրները։ Ես կարծում եմ, որ դա հնարավոր է՝ ճանաչելով բոլոր այն մարդկանց, ում հետ ես երկար տարիների ընդհանուր աշխատանքային, քաղաքական կյանք ունեմ անցկացրած։ Բոլորն էլ կարող են էմոցիաները մի կողմ դնել եւ լուծել խմբակցության ղեկավարի խնդիրը։ – Սակայն եթե չընտրեցինք իբրեւ կուսակցություն ԱԺՄ-ի անվան ներքո հանդես գալու տարբերակը, ինչո՞ւ եք շարունակում ԱԺ-ում կրել այն։ Ի՞նչն է ձեզ հետ պահում խմբակցությունից դուրս գալու քայլից, երբ արդեն Ձեր կուսակցությունն էլ է գրանցվել։ Ինչո՞ւ եք զգուշանում իբրեւ անհատ պատգամավոր հանդես գալու հեռանկարից։ – Մենք ընտրողին ներկայացրել էինք նախընտրական ծրագիր, թե ինչու ենք գալիս ԱԺ։ Այն չի փոխվել։ Եվ մեր կուսակցությունն իր համար հիմք է ընդունելու այդ նույն ծրագիրը։ Ինչ արած, կյանքում ստացվեց այնպես, որ այդ ծրագիրն իրականացնելու գործընթացում երեւացին մոտեցումների տարբերություններ։ Համենայն դեպս, ես ու իմ գործընկերներն արեցինք ամեն ինչ, որպեսզի տեղի չունենա տարանջատում։ – Բաժանման այդ տեւական գործընթացում չմնաց կուսակցական որեւէ «կեղտոտ սպիտակեղեն», որ հանրության աչքին չերեւաց… – Դա շատ ցավալի էր։ – … Եվ օգտագործվում էր այս փաստարկը, թե դժգոհում եք, որ միայն Վազգեն Մանուկյանն է հանդիպում նախագահ Քոչարյանին։ Կամ՝ արծարծվում էին անգամ այնպիսի հարցեր, թե ով պիտի օգտագործի խմբակցության ավտոմեքենան։ Գուցե նաեւ ա՞յդ պատճառով չեք դուրս գալիս, որ շարունակեք տնօրինել խմբակցության առանձնասենյակը, մեքենան, հեռախոսները։ – Ես չե՛մ հիշում մեքենայի, սենյակի կամ նյութական արժեքների վերաբերյալ որեւէ արտահայտություն, որ հնչած լինի ԱԺՄ-ում։ (Մենք մատնանշեցինք կոնկրետ օրինակը եւ դրա հեղինակին.- Ա. Ի.)։ Գուցե առանձին անհատներ փորձել են մանրացնել կուսակցության ներսում բանավեճը եւ այն հասցնել նյութական ինչ-ինչ շահերի։ Բայց դա առանձին անհատներից այն կողմ անցնել չի կարող։ Համենայն դեպս, ԱԺՄ ղեկավարների մոտ երբեւիցե որեւէ նյութական արժեքների՝ շենքի, շինության, փողի, պաշտոնի շուրջ բանավեճ չի եղել անցած 10 տարվա ընթացքում։ – 10 տարուց հետո, այնուամենայնիվ, ինչ-որ բաներ փոխվեցին։ – Նույնիսկ հետո՛, վերջին օ՛րն անգամ ես չեմ տեսել նյութական արժեքների շուրջ բանավեճ։ Իմ խորին համոզմամբ, բանավեճը հիմնականում եղել է գործելակերպի շուրջ։ Ես շատ կցավեմ, որ 10 տարվա քաղաքական կյանք անցնելուց հետո ԱԺՄ դրոշի տակ հանդես եկած մարդիկ, հանկարծ պարզվի, թե իրարից բաժանվել են ինչ-ինչ նյութական բարիքների համար։ – Նախագահի հետ հանդիպելն է՞լ է նյութական բարիք։ Իսկ այդ փաստարկն օգտագործվել է բանավեճերում։ – Այո, այս մտքի հետ լրիվ համաձայն եմ։ Ինչ վերաբերում է բանակցություններին, տեղեկատվության ամբողջականությանը, մոտեցումների կոլեգիալ քննարկումներին՝ այդպիսի բանավեճեր եղել են, որոնք ընկալում եմ իբրեւ գործելակերպի խնդիր եւ ոչ թե նյութական բարիք։ Հարցազրույցը վարեց ԱՆՆԱ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ
