ԱՌԿԱ ՓԱՍՏԵՐԸ ԲԱՎԱՐԱՐ ՉԵՆ Ազատ Արշակյանի պաշտպան, փաստաբան Ռոբերտ Գրիգորյանի հետ մեր զրույցը սկսեցինք այն հարցից, թե ի՞նչ փուլում է գործի նախաքննությունը: -Ազատ Արշակյանի վերաբերյալ քրեական գործի նախաքննությունը շարունակվում է: Թե նախաքննությունն ինչ ուղղություններով է ընթանում, եւ ինչ հարցեր են ստուգվում, բնականաբար, մեզ հայտնի չէ եւ կապված է նախաքննական մարմնի առաջադրած վարկածների հետ: Կարծում եմ, որ նախաքննական մարմինը դեռեւս անհրաժեշտ եւ բավական ծավալուն աշխատանք ունի կատարելու: Եթե գործի նյութերին ծանոթանալուց հետո պարզվի, որ դրանք չեն կատարվել, մենք ստիպված կլինենք մեր միջնորդություններով առաջարկել, որպեսզի դրանք կատարվեն: Մենք այդ իրավունքն ունենք եւ կարող ենք դրանից օգտվել, եթե անհրաժեշտություն լինի: Դրանք կարող են որակական փոփոխություններ առաջացնել ինչպես Արշակյանին առաջադրված մեղադրանքում, այնպես էլ, ընդհանրապես, նրան մեղադրել-չմեղադրելու հարցում: – Իսկ Ձեր կարծիքով, հայտնաբերված զենքերը որքանո՞վ են առնչվում Ազատ Արշակյանին եւ ընդհանրապես ինչպես են այդ զենքերը հայտնվել գրասենյակում: – Այդ զենքերի միայն մի մասն է առնչվում Ազատ Արշակյանին, այն էլ այնքանով՝ որքանով դրանք ձեռք են բերվել 90-94 թվերին՝ Ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ՝ «Անկախության բանակ» ջոկատի մարտիկների կողմից, որի անդամ է եղել նաեւ Ա.Արշակյանը: 94-ին կնքված զինադադարից հետո այդ զենքերի հետ Արշակյանը ոչ մի առնչություն չի ունեցել: Դրանք այնպիսի զենքեր են՝ ականանետներ, պայթուցիկ նյութեր, նռնակներ եւ այլն, որոնք մի մարդու զենք չեն կարող լինել: Դրանք կազմակերպված, մարտական գործողություններ կատարող ջոկատի համար անհրաժեշտ զինատեսակներ են, որոնք կարող են օգտագործվել տարբեր ռազմական հանձնարարականներ իրականացնելու համար: Զինադադարից հետո այդ զենքերի մի մասը պետք է հանձնվեր ՀՀ ՊՆ-ին, մի մասը՝ ԼՂՀ ՊՆ-ին, ինչը, ըստ Ա.Արշակյանի, կատարվել եւ պաշտոնապես ձեւակերպվել է: Հիմա մենք մտադիր ենք այդ հիմքերը ներկայացնել քննությանը կամ միջնորդել, որ նախաքննական մարմինը պարզի՝ այդ զենքերը հանձնվե՞լ են ՊՆ-ին, թե՞ ոչ: Պետք է պարզել նաեւ, թե մարտական ջոկատի անդամներն իրենց զենքերն ում են հանձնել, երբ, ինչ նպատակով են հանձնել կամ ինչու չեն հանձնել: Երբ քննությունն այդ բոլոր հարցերը կպարզի, կորոշակիանա նաեւ այն հանգամանքը, թե այդ զենքերն ինչպես են հայտնվել «Գորվետկա 4» հասցեում: Այդ դեպքում պարզ կլինի նաեւ, թե Արշակյանն, իրոք, կապ ունե՞ր այդ զենքերի հետ: Ի վերջո, Արշակյանը հրամանատար չի եղել եւ նման իրավունք եւ պարտականություններ չի ունեցել հրամայել զենքը հավաքել իր մոտ: Ա.Արշակյանը հորը պատկանող այդ տարածքը վերջինիս համաձայնությամբ տրամադրել է «Անկախության բանակ» հասարակական կազմակերպությանը, ոչ թե մարտական ջոկատին, որն, ի դեպ, արդարադատության նախարարությունում գրանցվել է հենց այդ տարածքի վրա: Այդ տարածքի բանալիները, այն տնօրինելու, օգտագործելու իրավունքը հանձնվել է այդ կազմակերպությանը: Ուրեմն նրանք պետք է իմանան, թե այդ զենքն ինչպե՞ս է հայտնվել իրենց տարածքում: Արշակյանն ասում է, որ ինքը դատարկ վիճակում է հանձնել այդ տարածքը եւ բանալիները հանձնել է դրա ղեկավարին: Սա եւս պետք է ստուգել եւ ճշտել: – Մամուլում տեղեկություններ հայտնվեցին, թե Արշակյանը խոստովանել է, թե տեղյակ է այդ զենքերից: – Ես նրա՝ այդքան վկայակոչվող, ցուցմունքները կարդացել եմ: Նա ոչ թե ասել է, թե ինքը տեղյակ է այդ զենքերից, այլ, որ տեղյակ է այդ զենքերը հայթայթելու, ձեռքբերելու մասին, որը սակայն վերաբերում է 90-94 թվերին: Նրա հայտարարությունները կիսաորոշակի ներկայացնելու շարժառիթը, ըստ էության, մի նպատակ է հետապնդել՝ որպեսզի այդ քանակությամբ մարդիկ ձերբակալված չմնան: Արշակյանն այդ հարցում մի քիչ տղայական մոտեցում է ցուցաբերել, բայց երբեք չի ասել, որ այդ զենքն ինքն է հավաքել, պահեստավորել, պահել եւ այլն: Նա տեղյակ էլ չի եղել, որ այդ տարածքում զենք կա: Առայժմ Արշակյանի հետ ոչ ոք առերես չի հարցաքննվել, ինչը նշանակում է, որ նրա ցուցմունքներին հակասող ցուցմունք տված անձ, գոնե, այս պահին, չկա: Չկա նաեւ նրան մեղադրող ցուցմունք: – Դուք արդեն առնչվել եք քաղաքական մոտիվներով «թխված» գործերի ու դատավարությունների հետ: Ձեր տպավորությամբ, ինչո՞ւ զենքի հայտնաբերման պահին գրասենյակում եղած շուրջ 20 հոգուց միայն Ա.Արշակյանն է կալանավորված, եւ արդյո՞ք դա քաղաքական ենթատեքստ ունի: – Ընդհանրապես գործն անվանել քաղաքական կամ ոչ քաղաքական՝ շատ պատասխանատու է: Արշակյանն իր քաղաքական ակտիվ գործունեությունը սառեցրել է: Հետեւաբար, իբրեւ քաղաքական գործիչ չէր կարող որեւէ մեկի համար վտանգ ներկայացնել կամ դրա համար մեկուսացվել: Այսօր ես հիմքեր չունեմ ասելու, որ գործը քաղաքական է: Բայց, իմ կարծիքով, անպատեհ եւ ոչ կոռեկտ էր, երբ իմ բողոքը վերաքննիչ դատարանում չքննված, նախագահի մամուլի խոսնակն ասում է բաներ, որ նախաքննության գործն է: Որքան գիտեմ՝ գործը քննում է հանրապետության դատախազությունը, եւ խոսնակը գործի նյութերին պետք է որ ծանոթ չլիներ: Եթե ես՝ պաշտպանս, ծանոթ չեմ դրանց, ինչպե՞ս նա կարող էր այդ նյութերին այդչափ ծանոթ լինել եւ տեղյակ պահել, որ Ա.Արշակյանի մեղքը հաստատված, ապացուցված է, որ նա մեծաքանակ զենք է պահել, որի համար նրան կալանավորել են եւ ճիշտ են արել: Այսպիսի արտահայտությունը ես որակեցի իբրեւ ուղղակի թե անուղղակի ցուցում՝ ուղղված վերաքննիչ դատարանին, առավել եւս, որ դրան հետեւած իմ միջնորդությունը՝ կալանքի սանկցիան անփոփոխ թողնելով՝ այլընտրանքային կերպով եւ ստորագրությամբ ազատ արձակել իմ պաշտպանյալին, մերժվեց: – Իսկ, ըստ Ձեզ, ինչո՞ւ մերժվեց: – Ես դրա համար եմ ասում, որ պետք է ամբողջացնել նշածս հանգամանքները եւ պատասխանել Ձեր այն հարցին, թե արդյո՞ք գործը քաղաքական է: Առայժմ, իմ կարծիքով, դա սովորական քրեական գործ է. հայտնաբերվել է զենք, զինամթերք, որի համար մեղավորները պետք է հայտնաբերվեն եւ պատասխան տան: Իսկ եթե պարզվի, որ այդ գործի քննությունը մակերեսորեն է իրականացվել եւ ոչ օբյեկտիվորեն, սահմանափակվում է միայն Արշակյանի անձով, իհարկե, ստիպված կլինենք ինքներս պատկերն ամբողջացնել եւ որոշակիացնել նաեւ մեր վերաբերմունքը: Այս պահին քրգործում եղած ապացույցները, որոնք Արշակյանին մեղադրանք առաջադրելու հիմք են հանդիսացել, բավարար չեն նրան մեղադրելու համար: Թե որքանո՞վ դրանք հետագայում բավարար կդառնան՝ չգիտեմ: Ես համոզված եմ, որ կլինի հակառակը եւ կապացուցվի Ա.Արշակյանի անմեղությունը: Որեւէ մեղադրանք նրա նկատմամբ հաստատված համարել, այս պահին, չեմ կարող, իմ կարծիքով, չկա: Զրույցը վարեց ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆԸ
