«Ղարաբաղի հարցի լուծման մեկ տարբերակ կար, որն ընդունվեց 1989 թվականին՝ ՀԽՍՀ ԳԽ-ի կողմից։ Դա ԼՂ-ն Հայաստանին վերամիավորելու մասին որոշումն էր։ Դա ամենաճիշտ տարբերակն էր, որը հիմնված էր ազգերի ինքնորոշման իրավունքի վրա։ Ցավոք, կատարվեց հաջորդ քայլը եւ Ղարաբաղը հանրաքվեի միջոցով հռչակվեց անկախ հանրապետություն»,- իր տեսակետը ղարաբաղյան հակամարտության շուրջ ներկայացրեց կոմունիստ Խորեն Սարգսյանը։ Ըստ նրա, այդ ամենից հետո Ղարաբաղն ինքը՝ որպես անկախ պետություն, պետք է ստանձներ իր հիմնախնդիրների լուծումը՝ ակտիվ մասնակիցը լինելով բանակցային գործընթացում։ «Փոխարենն այսօր ԼՂՀ-ն դուրս է մնացել այդ պրոցեսների մասնակցությունից, եւ նրա ճակատագիրը որոշում է ՀՀ նախագահը։ Տրամաբանական հարց է առաջանում՝ եթե ԼՂ-ն ոչ թե Հայաստանի մաս է կազմում, այլ անկախ երկիր է, ապա ՀՀ նախագահ Քոչարյանը Ադրբեջանի նախագահ Ալիեւի հետ ի՞նչ հարց է լուծում, երբ Ադրբեջանից հետ տարածքային խնդիրը միայն ադրբեջանցիների կողմից գրավված Արծվաշեն բնակավայրն է։ Եթե Քոչարյանն Ալիեւից այդ է պահանջում՝ այլ խնդիր։ Հակառակ դեպքում, Ալիեւի հետ բանակցությունները ԼՂՀ նախագահի խնդիրն է»,- ասաց Խորեն Թռչունիչը։
Նա անդրադարձավ եւս մեկ հարցի։ «Նախագահ Քոչարյանն ասում է, թե Ղարաբաղի խնդիրն ինքը միայնակ չի լուծելու։ Դա լուծելու է ԼՂՀ-ն եւ հայ ժողովուրդը։ Ես ուզում եմ հարց տալ պարոն Քոչարյանին՝ հայ ժողովրդի ո՞ր հատվածը։ Եթե ԼՂ-ն ճանաչում ենք իբրեւ Հայաստանի տարածք, խնդրեմ՝ իմ կարծիքը հայտնեմ։ Եթե ԼՂՀ-ն Հայաստանի մաս չի կազմում, էլ ինչի՞ եմ ես՝ Խորեն Սարգսյանս, քիթս խոթում դրա մեջ. այդ ԼՂՀ նախագահն ու Արցախի ազգաբնակչությունը պետք է որոշեն, թե ինչ են ուզում։ Այսօր մենք պարտավոր ենք շուտափույթ ճանաչել ԼՂՀ-ի անկախությունը եւ դիվանագիտական աշխատանքներ տանել, որ այն ճանաչի նաեւ միջազգային հանրությունն, ինչպես անում ենք Ցեղասպանությունը ճանաչել տալու դեպքում»։
Սեփ. լր.
