«Քրիստոնեության ընդունման 1700-ամյակին ընդառաջ» ծրագրով կառավարական հանձնաժողովը պատրաստվում է հայ տնային տնտեսուհիների համար բարեկրթության դասընթացներ կազմակերպել։ Այսինքն, այն կանայք, որոնք իրենց բնակարանները պետք է վարձով տան սփյուռքահայ հայրենակիցներին, չպետք է հյուրերին ընդունեն տնային խալաթներով, «բիգուձիներով», թթված, դժգոհ դեմքով։ Ստացած դոլարների դիմաց հայ տանտիրուհիները պարտավոր են օտարերկրացիների հետ շփվել քիչ թե շատ հասկանալի անգլերենով, ժպտալ՝ ցուցադրելով գեղեցիկ ատամնաշարը, հյուրերի հետ զրուցել տարբեր թեմաներով, լավ եփել-թափել, հեզորեն չնկատելու տալ սփյուռքահայերի նազուտուզերը։
Հայուհիներից նման վարքագիծ ակնկալող Խոսրով Հարությունյանը, որն էլ, ի դեպ, դասընթացներ կազմակերպելու նախաձեռնության հեղինակն է, քրիստոնեության 1700-ամյակից առաջ նման պահանջներով հանդես չէր գալիս։ Հայրենակիցների հետ բարեկիրթ շփումն ամենեւին էլ պարտադիր պայման չէ, քանի որ հայրենակցիդ ժպտալուց ո՛չ քո, ո՛չ էլ պետության գանձարանը չի լցվում։ 150 հազար հնարավոր զբոսաշրջիկներից ակնկալվող գումարների հետ այնքան մեծ հույսեր են կապված, որ հանուն դրա պրն Հարությունյանը պատրաստվում է հեռուստատեսությա՛մբ տանտիկիններին անգլերեն սովորեցնել։ Լավ միտք է. կանցնի այս տարին, կթեւակոխենք Քրիստոնեության ընդունման 1701-ամյակ, ու արդեն ամեն մի խոհարարուհի՛ կկարողանա ղեկավարել Հայաստանը։
Լ. Ա.
