«Փոսի» թատրոնի նոր ընթացքը Երեւանի պետական երիտասարդական թատրոնը շատերին հայտնի է «Փոսի» թատրոն անվանումով։ Տասներկու հոգուց կազմված թատերախումբը մեկ տարվա ընթացքում հանդիսատեսին ներկայացրեց հինգ բեմադրություն, վերջինը Ռ. Աբրահամյանի «Ուր ենք գնում» ստեղծագործությունն է։ Բեմադրության թեման արտագաղթն է եւ դրա հետեւանքները: Ներկայացումը դիտելուց հետո հետաքրքրություն առաջացավ ամբողջացնել թատրոնից ստացած տպավորությունը, ուստի դիմեցինք թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ազատ Գասպարյանին։ – Պարոն Գասպարյան, ձեր հրավիրատոմսերի վրա գրված է Մ. Ռոոմի խոսքերը, այն է՝ «Օգնել պետք է տաղանդավորներին, միջակները իրենք կհարթեն իրենց ճանապարհը»։ Դուք օգնո՞ւմ եք նրանց եւ ինչո՞վ եք օգնում։ – Ես՝ համահունչ հեղինակի խոսքերին, ներկայացման մեջ ներգրավեցի երիտասարդ, դեռ սովորող դերասանների։ – Երիտասարդ դերասանների մակարդակը, գրագիտությունը բավարա՞ր է, որպեսզի նրանք թատրոնում աշխատելու իրավունք ունենան։ – Փառք Աստծո, մեր դերասանների մակարդակը բավարարում է, մեր բուհի լավագույններն են, բայց, ընդհանրապես, այսօրվա երիտասարդությունը, ուսանողությունը քիչ է կարդում։ – Լինելով դերասան, ե՞րբ որոշեցիք ներկայանալ որպես ռեժիսոր։ – «Ուր ենք գնում» ներկայացումը իմ առաջին ռեժիսորական աշխատանքն է, եւ ես ինձ միշտ դերասան եմ համարում։ – Ձեր կարծիքով, հանդիսատեսը հաճույքով թատրոնում կդիտի Չեխո՞վ, Շեքսպի՞ր, Սունդուկյա՞ն, թե՞ այժմեական բովանդակություն ունեցող բեմադրություններ։ – Ցավոք, այսօր մեր հանդիսատեսը ոչ դասական դրամատուրգների, ոչ նորօրյա հեղինակների գործերը չի ուզում դիտել ու ընկալել, որովհետեւ դրա ժամանակը չունի։ Կտրվել է հանդիսականը թատրոնից։ Մեր գործունեության նպատակն է վերադարձնել հանդիսականին, որպեսզի դահլիճում նրանք հուզվեն, մաքրազարդվեն։ Որպեսզի հանդիսականը իմանա, որ առանց արվեստի ինքը ընդամենը «շնչավոր» է, իսկ արվեստով՝ մարդ։ ԱՐՄԻՆԵ ՇԱՎԱՐՇՅԱՆ