«European Institute for the Media» կազմակերպությունը հրապարակել է 1999-ին Հայաստանի ԱԺ ընտրությունների ԶԼՄ-ներում լուսաբանման մոնիտորինգը։ Դիտարկման մեջ այսպիսի պնդում է պարունակվում. «Անկախ թերթերից ամենաազդեցիկներն են հայալեզու «Առավոտը» եւ «Իրավունքը» (երկուսն էլ քաղաքական բնույթով ավելի մոտ են Հայոց Համազգային շարժմանը)»։ «Առավոտը» դեռ ոչինչ, սովոր է, որ, չնայած իր էջերում տեղ է հատկացնում քաղաքական բոլոր ուժերի դիրքորոշումներին, բայց միանշանակ կապում են միայն ՀՀՇ-ի հետ։ Բայց խեղճ «Իրավունքը», որի գրեթե ոչ մի համարը լույս չի տեսնում առանց ՀՀՇ-ականներին դատելու եւ կախելու կոչերի՝ ո՞նց է դիմանալու դասականի կողմից այս հարվածին։
ՎԱՏ ԼՈՒՐ
Գլենդելի քոլեջի պատմության պրոֆեսոր, դոկտոր Լեւոն Մարաշլյանը մամուլում անդրադարձել է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից քաղաքական կեղծ կատեգորիա հռչակված ազգային գաղափարախոսությանը։ «Ինքը գիրքեր կարդցա՞ծ է,- հետաքրքրվել է մի դոկտորը մյուսի մասին,- ինքը չէ հասկցած։ Ինքը չի գիտեր, որ ամեն երկիր ատ ունի։ Հայերն ալ ունին»։ Համաձայն ենք՝ ունին ատ։ Ուղղակի լավ կլիներ, մի թղթի վրա ձեւակերպվեր ու պարզ դառնար, թե ինչ է այդ ոչ կեղծ կատեգորիան։ Իսկ եթե ազգային գաղափարախոսությունն այն է, ինչ այդ հրապարակման մեջ մասնավորապես նշել է պրն Մարաշլյանը՝ «ո՞վ կըսե՝ հայ աղքատ ըլլա ՀՀ-ի մեջ… ո՞վ կըսե՝ մեր հողերը հետ չառնինք»՝ ապա առնվազն հիասթափեցնող է։ Ո՞վ կըսե, որտե՞ղ աղքատներ չկան։ Բայց դա ի՞նչ կապ ունի ազգային գաղափարախոսության հետ։
