Նախորդ հանցավոր ռեժիմի մղձավանջի ընթացքում հաջողակ բիզնեսմեն դարձած Արտաշես Գեղամյանը /որն այդ պատգամավորական խմբի ղեկավարն է/ այնպիսի վառ գույներով ներկայացրեց սովի ահագնացող վտանգը Հայաստանում, որ կառավարությանը, հավանաբար, վերջնականապես պարզ դարձավ՝ նա պետք է «համագործակցի» պրն Գեղամյանի հետ, այսինքն՝ պաշտոն տա նրան: Թե չէ՝ «Կալը եւ հնձանը նորանց չի կերակրիլ, եւ քաղցուն պիտի ստէ նորան» /Ովսէէ, գլ. Թ/:
Մարդու իրավունքների հանձնաժողովը
Նախագահին կից գործող իրավապաշտպանների մեծամասնությունը /բացառությամբ Պարույր Հայրիկյանի եւ Վարդան Հարությունյանի/ փաստորեն դեմ քվեարկեց կրթահամալիրի տնօրեն եւ կուսակցության ղեկավար Աշոտ Բլեյանի խափանման միջոցի մեղմացմանը՝ կալանքը չբացակայելու ստորագրությամբ փոխարինելուն: Ինչ խոսք, հայ իրավապաշտպաններն օժտված են ազգային սպեցիֆիկայով՝ նրանք «կուռկուռի ձագ» են դառնում նախագահի կամ դատախազի մի խեթ հայացքից: Ուստի բնական կհնչի հետեւյալ առաջարկը. մարդու իրավունքների պաշտպանության հանձնաժողովը դարձնել ոչ թե նախագահին կից, այլ ՊԱԿ-ին կից, եւ նիստերն անցկացնել Նալբանդյան փողոցի հայտնի շենքի նկուղներում:
Կարդացեք նաև
Մուրադ Պետրոսյանը
Ղարաբաղում ապրող ինքնուս փիլիսոփան միանգամայն ճիշտ է բնութագրել մեր թերթի ուղղվածությունը. «Առավոտի» նյութերը «էդպես պրոստը տալիս են, հետաքրքրության համար, լիշ բը կարդացողները շատ լինեն»: Փոխարենը Մուրադիկն առաջարկում է, որ մամուլը «պրոժեկտոր» դառնա եւ լուսավորի ժողովրդի ճանապարհը: Բայց ախր եթե կարդացող չլինի, ո՞ւմ ճանապարհն ենք մենք լուսավորելու:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
