1997-ին Բաբկեն Արարքցյանի գլխավորությամբ խորհրդարանական պատվիրակությունը մեկնեց Հնդկաստան։ Պաշտոնական հանդիպումների շարքում նախատեսված էր նաեւ հանդիպում այդ երկրի վարչապետի հետ։ Հայկական պատվիրակությանը վարչապետն ընդունեց հողաթափերով եւ կիսավարտիքով։ Ջերմ ձեռքսեղմումից եւ հայերի մասին մի քանի բարի խոսքեր արտասանելուց հետո, վարչապետը խնդրեց, որ Բաբկեն Գուրգենիչը ներկայացնի Հայաստանի վիճակը։ Պրն Արարքցյանը սկսեց ներկայացնել հանրապետության սոցիալ-տնտեսական վիճակը, խոսեց երկար ու հանգամանալից, եւ խոսքի կեսից մի հնդկական խռմփոց ընկավ։ Վարչապետը քնել էր՝ հանդարտ խռխռացնելով, նրա կուրծքը համաչափ վերուվար էր անում։ Հայերը շոկի մեջ էին, միայն Թռչունիչն էր հռհռում, իսկ ԱԺ նախագահը փոխանակ վարչապետից նեղանա, նեղացավ Թռչունիչից։
ԿԱՐՄԻՐ ԳՈՒԼՊԱՆԵՐ
Իրաք կատարած այցի ժամանակ խորհրդարանի նախկին խոսնակ Բաբկեն Արարքցյանը մի օր պատվիրակությանը զգուշացրեց. «Դամբարան ենք մտնելու, իսկ սրանց մոտ կարգն այնպես է, որ պետք է ներս մտնելիս կոշիկները հանել։ Խնդրում եմ, վաղը բոլորդ սեւ գույնի «նասկիներ» կհագնեք»։ Այս հայտարարությունը միանշանակ չընդունվեց։ Կոմունիստական պատգամավոր Խորեն Սարգսյանն իր համոզմունքներին համապատասխան՝ ուներ միայն կարմիր գուլպաներ։ Պրն Արարքցյանն էլ ասաց, թե իր սեւ գուլպաներից մի զույգ կտա Խորեն Թռչունիչին այդ սուրբ առիթով։ Հագա՞վ արդյոք Թռչունիչը Արարքցյանի գուլպաները, թե՞ դամբարան մտավ գաղափարապես ճշգրիտ գուլպաներով՝ պատմությունն այս մասին լռում է։
