Կյանքը ցույց է տվել, որ գոյություն ունի ընտրության 3 տարբերակ. կամովի, ստիպովի, ձայն առնովի։ Առաջինը դուրս է եկել գործածությունից։ Երկրորդը՝ գլխացավանք է, ուստի ամենաանցավն ու հուսալին ձայն առնովին է։ Հենց այդպես էլ անում էին գրեթե բոլոր «ազնիվ» թեկնածուները մինչեւ Արշակ Սադոյանի ելույթը, ուր նա առաջարկում էր ժողովրդին վերցնել, ինչ տալիս են, բայց հետո քվեարկել ըստ խղճի։ Այդ մտավախությունից դրդված թեկնածուները մշակեցին 4-րդ տարբերակը՝ «բարեգործական»։ Թեկնածուներից մեկը արտասահմանյան կոշիկներ է բաժանել, ավելի ճիշտ կոշիկների «թայերը»՝ խոստանալով, որ մյուս «թայերը» բնակչությունը կստանա այն ժամանակ, երբ ընտրի տվյալ գործչին։ Հաճելի է, երբ շուկայական հարաբերություններն այդքան խորն են մտնում ընտրական պրոցեսի մեջ։ Ինչպես կասեր Ռոնալդ Ռեյգանը՝ «դավերյայ, նո՝ պրավերյայ»։
ՎԱՏ ԼՈՒՐ
«Դատարանների մասին» ՀՀ օրենքի 22 հոդվածը, թվում է, թե կարգուկանոն կմտցներ դատական համակարգում՝ կանխելով մեր դատավորներին դատական նիստերին թափանցիկ տրիկոներով, «Ադիդաս», «Ռիբոկ» հանրահայտ այլ ֆիրմաների մարզաշապիկ-մարզակոշիկներով ներկայանալուց։ Այդ հոդվածով նախատեսված էր, որ դատավորը մասնակցում է դատական նիստին «սահմանված ձեւի պատմուճանով (թիկնոցով)», որն, ի դեպ, հաշվի առնելով մեր անկաշառ դատավորների ծանր նյութական վիճակը, տրվում է անվճար։
Կարդացեք նաև
Մեր տեղեկություններով՝ պատմուճանները (որոնց արժեքը կազմել է մինչեւ 50 դոլար) տրվել են մեր սիրասուն դատավորներին, սակայն նրանք շարունակում են դրանք համառորեն չկրել՝ գերադասելով սեփական տրիկոներն ու ջինսե տաբատները։ Դատավորների մի մասը դրանք պահում է չհրկիզվող պահարաններում՝ հավանաբար, պահելով դրանք հասարակական հնչեղություն ունեցող պրոցեսների համար։
