Ֆիզիկայի մասին գիտելիքներս, ցավոք, հարաբերականության տեսությամբ սահմանափակվում են։ Իսկ ֆիզիկոսների մասին մինչեւ երեկ մտածում էի, թե քչախոս են։
Կամ չարաչար սխալվեցի, կամ էլ ԵՊՀ-ի ֆիզիկայի ֆակուլտետի դեկան, ակադեմիկոս Յուրի Չիլինգարյանն այնքան վառված էր կրթության ու գիտության արդի վիճակով, որ ստիպված էր մի քիչ շատ խոսել։ Պրն Չիլինգարյանն այնքան շատ խոսեց, որ մոռացավ ներկայացնել իր հյուրին՝ ՀԿԿ Կենտկոմի առաջին քարտուղար Սերգեյ Բադալյանին։ Պրն Չիլինգարյանը վրդովված էր վերջերս Գիտությունների ակադեմիայի նախագահության հաշվետու նիստի ժամանակ ՀՀ նախագահի, վարչապետի եւ կրթության ու գիտության նախարարի ելույթներից ու նրանց վերաբերմունքից՝ գիտության ու կրթության նկատմամբ. «…Հիմա էլ նախարարությունները ձեւավորվում են կուսակցական սկզբունքով։ Բերեք հասկանանք, որ գիտությունն ու կրթությունը մեր ազգի համար ավելի բարձր են, քան ցանկացած կուսակցություն։ (…) Ես ոչ մի բան չունեմ ոչ Դաշնակցության, ոչ ՀՀՇ-ի դեմ՝ ինքներդ գիտեք ով ով է, բայց չի կարելի նախարարություն կառուցել ինչ-որ կուսակցական պատվերով»։
Հետո ասվեց, թե փոխանակ չինովնիկական ուռճացած ապարատը կրճատեն, փակում են գիտական թեմաները, որովհետեւ փող չունեն, ուսանողների թիվն են կրճատում՝ դարձյալ փողի պատճառով. «Բայց մերը ոչ մուսկուլներն են, ոչ էլ գյուղատնտեսությունը։ Մերը խելքն է, ուրեմն դա պետք է օգտագործենք»,- եզրակացրեց պրն Չիլինգարյանը։ Կրթության օրենքը մերժվեց, ասելով, թե այն չի արտացոլում մեր հասարակության իրական պահանջները։ Այն գրվել է միայն մեկ նպատակով. «Պետության վրայից գցել կրթության բեռը»։ Օրենքը որակվեց «դեկլարատիվ»։ Պրն Չիլինգարյանի ասելով. «Մենք չենք ասում փող տվեք, որ գիտությունն ու կրթությունը զարգանան, մենք ասում ենք՝ տվեք վերաբերմունք»։
Պրն Չիլինգարյանը լավ էր խոսում, սակայն խոսում էր անընդհատ։ Իսկ փոքրիկ դահլիճի առաջին երեք շարքերը զբաղեցրած լրագրողների ուշքն ու միտքը մի բան էր միայն՝ երբ կխոսի հյուրն անձամբ։ Հյուրը, ինքն էլ մի քիչ «իր ափսեում» չէր զգում ինքզինքը։ Վերջապես հերթը հասավ նաեւ Սերգեյ Բադալյանին ու նա ասաց. «Ես 11 տարի չեմ եղել համալսարանում» հասկանալի պատճառներով՝ «ներկայացնում եմ արմատական ընդդիմությունը»։ Թեմայի հետ կապված, ընկեր Բադալյանը լիովին կիսեց ակադեմիկոսի տեսակետը։ Նա էլ ասաց, թե կրթության մասին օրենքը «սահմանումների հավաքածու է՝ երբեմն իրար հակասող»։ Իսկ վերոհիշյալի քննարկումը «բացահայտ խայտառակություն էր», քանի որ քննարկման ներկա խոշոր բուհերի ռեկտորներից ոչ մեկին հնարավորություն չտրվեց արտահայտվել։
Կարդացեք նաև
Հավանաբար նկատեցիք, որ հանդիպումը կրթագիտական ուղղվածության էր։ Թեմայի մասին նախօրոք չզգուշացված որոշ լրագրողներ խիստ հիասթափված էին, սակայն դրա փոխարեն մի խումբ գիտնականներն ու Հայկոմկուսի ակտիվ մասը ուշադրությամբ լսեցին մինչեւ վերջ։
Մ. ԵՍԱՅԱՆ
