ՀԺԿ-ՀՀԿ «Միասնություն» դաշինքի ստեղծումը խիստ հակասական տրամադրություններ է առաջացրել դաշինքի ներսում եւ նրա շուրջ։ Դաշինքի համամասնական ցուցակում իրար կողքի են հայտնվել մարդիկ, ովքեր ժամանակին խիստ հակադիր բեւեռներում էին։ Թույլերը երբ միանում են, մեծանում է նրանց ուժեղանալու հավանականությունը, սակայն, երբ ուժեղներն են միանում, վտանգ կա, թե երկուսն էլ կթուլանան։
«Միասնության» դաշինքի ստեղծման մասին իր կարծիքն է հայտնում ՀԿԿ կենտկոմի առաջին քարտուղար, ԱԺ պատգամավոր Սերգեյ Բադալյանը։
-Բոլոր կուսակցությունները իրավունք ունեն միավորվելու, առավել եւս սա առաջին անբնական միությունը չէ։ Երեկ հայտարարեցին, թե 21 հայտ է ներկայացվել (խոսքը խորհրդարանական ընտրություններին մասնակցության հայտի մասին է- Մ. Ե.), դրանցից 3-4-ն են, որ լուրջ կուսակցություններ են, որոնք ունեն իրենց ուրույն ծրագիրը եւ մտածում են, ծրագրով հաղթանակելով, ժողովրդին տանել այս կամ այն ծրագրի հետեւից։
-3-4 ասելով, ո՞ր կուսակցությունները նկատի ունեք։
Կարդացեք նաև
-Ես, առաջին հերթին, իհարկե, մեր կուսակցությանը նկատի ունեմ. Դաշնակցությանը։ Ինձ թվում է՝ նաեւ ԱԺՄ-ն։ Այլ բան է, որ ես կարող եմ մերժել այս կամ այն տեսակետը։ Ցավոք սրտի այս խայտաբղետությունը, երբ 10-12 անկապ կազմակերպություններ միանում են (նրանց անդամներն ավելի քիչ են, քան նրանց վերնագրերը), հիմնականում հետապնդում են մեկ խնդիր՝ ամենակարճ ճանապարհով բազմել պատգամավորական աթոռին։
Ինչ վերաբերում է «Միասնության» դաշինքին, ես հարյուր տոկոսով կարող եմ ասել, որ սա քաղաքական կոնյունկտուրայի արդյունք է։ Երկուսն էլ նոր են ստեղծվել, որոնք չեն էլ հասկանում, թե ինչի՞ շուրջ են ստեղծվել։ Կուսակցություններ են նրանք այնքանով, որ հավաքվել են ծանրաքաշ դեմքերի շուրջ՝ Վազգեն Սարգսյանի եւ Կարեն Դեմիրճյանի։ Այնքան տարբեր են այս կուսակցությունների ծագման արմատները, որ ես համոզված եմ, որ «բարի ցանկություններով է պատված դեպի դժոխք տանող ճանապարհը»։ Այս երկրում, որտեղ ծայրահեղ բեւեռացված է հասարակությունը, որտեղ ժողովրդի դժգոհությունը հասել է արդեն Արարատի գագաթին, որտեղ կան 3% ժողովրդի ունեցվածքը հափշտակածներ եւ 97% աղքատներ, այստեղ ի՞նչ համերաշխության մասին կարող է խոսք լինել։ Համոզված եմ, որ այդ միությունը երկար կյանք չի կարող ունենալ։ Սա արվեց, որ երկու ուժերին էլ հնարավորություն տան՝ խորհրդարանում տեղեր զբաղեցնել։
… Այդ երկու ուժերը ես չեմ կարող նույնացնել։ Ես իմ կարծիքը Ժողովրդական կուսակցության մասին ասել եմ՝ դա մի փուչիկ է, որ պայթելու է։ Այս միությամբ Ժողովրդական կուսակցության փուչիկը պայթեց։ Այնտեղ հիմնականում այն պատեհապաշտներն են, որոնք, երբ որ երկիրը քանդվում էր, կուսակցությունը քանդվում էր, նետվեցին թփուտները, եւ այսօր, երբ կարելի է հեշտ խոսել համերաշխության, ազգի միասնության մասին, ասպարեզ են եկել։ Ինչո՞ւ նրանք այդ մասին չէին հիշում, երբ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանն էր նախագահ, ինչո՞ւ հիմա հիշեցին։ (…) Սա ռեւանշի կուսակցություն է։ Ինչ վերաբերում է Հանրապետական կուսակցությանը, ես ուշադիր հետեւում եմ այդ կուսակցությանը խորհրդարանի ներսում։ Այնտեղ կան սոսկալի պատեհապաշտներ, ի դեպ, հիմնականում նախկին կուսակցության նոմենկլատուրայից։ Կան միգուցե մարդիկ, որոնք տռզել են ՀՀՇ-ականների օրոք, բայց մյուս կողմից, կան մարդիկ, որոնք իսկապես եղել են հայրենիքի պաշտպաններ, եւ չի կարելի նրանց հավասարեցնել մյուսների հետ։ Ինձ թվում է, նրանք նույնպես տեսնում են, թե ինչքան կասկածելի է այս կոնյունկտուրայի միությունը։
-Պրն Բադալյան, հնարավոր է որոշ ՀԺԿ անդամներ եւ համախոհներ վերոհիշյալ դաշինքից հիասթափված կրկին հետ դառնան դեպի կոմունիստական կուսակցություն։ Այսինքն, չի բացառվում, որ «Միասնություն» դաշինքի ստեղծումը կաշխատի հօգուտ ՀԿԿ-ի։
-1998 թվականին պրն Դեմիրճյանին նետեցին ասպարեզ միմիայն, որ կասեցվի իմ մուտքը երկրորդ փուլ. դա բոլորի համար պարզ էր, օգտագործվեց ժողովրդի կարոտախտը, ժողովրդին յուրահատուկ այն սկզբունքը, որ փորձած թանը անփորձ մածունից լավ է։ Դեմիրճյանն այնքան կոմունիստ է, որքան կոմունիստ են Ալիեւը եւ Շեւարդնաձեն։ (…) Նա Սովետական Միության չինովնիկներից մեկն է եղել միայն, այնտեղ պողոսն էլ լիներ երկիրը կկառավարեր նրանից լավ (պողոսը փոքրատառ ենք գրում, քանի որ ընկեր Բադալյանը նկատի չունի կոնկրետ պողոսի, այլ՝ ընդհանրապես- Մ. Ե.)։
(…) Այն, ինչ-որ մենք ասում էինք եւ շատերի համար պարզ չէր, թե ի՞նչ երեւույթ է իրենից ներկայացնում պրն Դեմիրճյանը եւ որքանով դա երեւույթ է ընդհանրապես, այսօր ամեն ինչ պարզ դարձավ։ (…) Դեմիրճյանը հատուկ ընդգծեց, որ «հանրապետականներն են եկել իրենց մոտ, բայց ես այսպես եմ մեկնաբանում դա. այդ ի՞նչ փաստարկներ կարող էին հանրապետականները բերել (դա թողնում եմ ձեր ընթերցողին), որ ստիպեցին ժողովրդական կուսակցությանը գնալ դեպի հանրապետականը։ Հասկանալի է, որ փաստարկներ եղել են, քանի որ իրենց հռչակած գաղափարական հիմքերում ոչ մի ընդհանրություն չկա։
-Ձեր կարծիքով, ի՞նչ փաստարկներ կարող էին բերել։
-(Ծիծաղում է- Մ. Ե.) Ինձ թվում է նույն այն փաստարկները, որոնք ստիպեցին բարեկեցիկ կյանք վարող Դեմիրճյանին 1998-ին դուրս գալ կոմունիստների դեմ։ Շատ հիմնովին փաստարկներ, որոնք վերաբերում են տարբեր ոլորտների։
-Հնարավո՞ր եք համարում, որ «Միասնություն» դաշինքի ստեղծումը հարվածի ՀՀ նախագահի դիրքերին, եւ վերջինս հայտնվի Անգլիայի թագուհու դիրքում։
-Գիտեք, ես ասել եմ, որ դեմ եմ երկրում ապակայունացման պրոցեսին, միայն կայուն պայմաններում մենք կարող ենք նորմալ ընտրություններ անցկացնել։ Բանն այն է, որ երեկ կենդանի պրեզիդենտի պայմաններում պրն Դեմիրճյանը հայտարարեց, թե երկիրը պետք է այս վիճակից դուրս բերել, եթե դա ասեր ընդդիմադիր կուսակցությունը, դա հասկանալի կլիներ, բայց երբ դա դաշինքի անունից է ասվում, սա արդեն խորհելու տեղիք է տալիս։ (…) Այդ պատճառով էլ ես ընդգծում եմ, որ լուրջ կուսակցությունը երբեք ոչ մեկի կարիքը չունի։ Այստեղ նորից խաղ է սկսվել, որը թուլացնում է իշխանությանն ընդհանրապես։
Հարցազրույցը վարեց
ՄԱՐԳԱՐԻՏ ԵՍԱՅԱՆԸ
Հ. Գ. Հարցազրույցն ապրիլմեկյան կատակ չէ, եւ բոլոր հարցերն ու պատասխանները իրական են։ Հարցազրույցը տեղի է ունեցել մարտի վերջին օրվա առավոտյան։
