Ճեպազրույց Հայկոմկուսի 2-րդ քարտուղար Վլադիմիր Դարբինյանի հետ
– Իմ կուսակցությունը, Հովհաննես Թումանյանի խոսքերով ասած՝ օխտը երեխա է բերել։ Եվ թեպետ դրա արդյունքում մի քիչ խախտվել է նրա գեղեցկությունը, ֆիգուրան, կառուցվածքը, արտաքինն է մի քիչ տուժել, բայց կուսակցությունը յոթ երեխա է պարգեւել աշխարհին։ Մեկն էլ որ չբեր է, եկել է կանգնել ու հպարտանում է՝ թե, տեսնում եք, թե ես ինչպես լավ եմ պահպանվել։ Քո պահպանվածն ի՞նչ է, ի՞նչ ես տվել ազգին։
– Ո՞ւմ նկատի ունեք չբեր կին ասելով։
– Պարույր Հայրիկյանին, ԱԺՄ-ին, եւ էլի ոմանց։ Էլ ո՞ւմ եք ուզում ասեմ։ (Այդ ժամանակ Վլադիմիր Դարբինյանի խոսքին լրացում կատարեց պատգամավոր Նորիկ Պետրոսյանը՝ ասելով, թե նշիր էս նոր կուսակցություններին- Ա. Զ.)։
Կարդացեք նաև
– Չէ, ես ուզում եմ Դեմիրճյանի մասին խոսեք։
– Դեմիրճյանի խնդիրը մի քիչ ուրիշ է։ Նրա այս նոր գործունեությունը, որը պետք է իբր նոր երեխա պարգեւի աշխարհին, էլի անբնական է։ Դեմիրճյան ֆենոմենն էլ պատրանք է՝ հեռացող պատրանք։ Ինձ թվում է՝ ժողովուրդը պետք է արագորեն հիասթափվի Դեմիրճյանից։ Դեմիրճյանը իմ սերնդից է, ես իմ հոգու վրա մեղք ունեմ էս երկրի ողբերգության համար։ Բայց այսօր գալիս է նոր սերունդ, մեղքերից ձերբազատված, խիղճը մաքուր, սոցիալիստական գաղափարներով տոգորված՝ նրանցն է կյանքի ապագան, ճշմարտությունը նրանց կողմն է։ Նկատի ունեմ Սերգեյ Բադալյանին, Խորեն Սարգսյանին, Նորիկ Պետրոսյանին եւ ես՝ որպես հին սերնդի ներկայացուցիչ, որպես խորհրդական եմ կանգնած նրանց կողքին։
Ա. Զ.
