Օրեր առաջ մեր թերթում տպագրվեց մի թոշակառու կնոջ հոդվածն այն մասին, որ նա իրեն հասանելիք էլեկտրաէներգիայի փոխհատուցումն ուղարկել է ՀՀ վարչապետ Արմեն Դարբինյանին։ Եվ այլեւս չի կարողանում տեղեկանալ, թե իր ուղարկած գումարը հասցեատիրոջը հասե՞լ է, թե՞ ոչ։
Երեկ էլ զարմացած՝ խմբագրություն էր զանգահարել ու հարցնում էր, թե արդյո՞ք հետաքրքրվող, արձագանքող չի եղել։ Մեր բացասական պատասխանն ավելի զարմացրեց տարեց կնոջը։ Նրա զարմանքն էլ մեզ զարմացրեց։ Էդ ե՞րբ է եղել, որ մի թոշակառուի նամակ այնպես հետաքրքրի մեր «բարձրագույն» իշխանավորներին, որ դեռ արձագանքեն էլ։ Եվ երեւի ընդունված բան է. եթե թոշակառու է, ուրեմն՝ պիտի բողոքի թոշակի քչությունից կամ ուշանալուց, եթե նպաստառու է, նպաստի չգոյությունից կամ անարդարացի բաշխվելուց, եթե վետերան է, վետերանների նկատմամբ անուշադրությունից կամ նրանց «չտեսնել տալու» հաջող ու անհաջող փորձերից։ Հավանաբար այս պատճառով էլ Ե. Մուրադովայի հոդվածն անարձագանք է մնացել։ Բայց սա, ինչպես ասում են, այդ դեպքը չէ։
Այս անգամ թոշակառուն ի՛ր մասին չի հոգում, այլ հարազատ կառավարության, ավելի ճիշտ՝ գերհարազատ բյուջեի մասին։ Ի վերջո, ի՞նչ վատ բան կա, եթե բյուջեի մասին հոգում է ոչ թե «շարքային» պարտաճանաչ հարկատուն, այլ մի «հասարակ մահկանացու» թոշակառու։ Չնայած ի՞նչ կարող է տալ մի թոշակառուն իր երկրի բյուջեին՝ հանապազօրյա հացից բացի։ Այս դեպքում՝ հանապազօրյա էլեկտրաէներգիան։
Ա. Գ.
