Փօխադրութեան տէքստ՝ միջին դասարանցիների համար
Դորանք հայոց մէջ նախաքրիստօնեական ժամանակներ էին, այսինքն՝ քրիստօնեութեան հօբէլեանին նախօրդող ժամանակներ, եւ մարդիկ աջուձախ երդվում եւ երդվեցնում էին միմեանց՝ դէռեւս անտէղեակ լինելով յուրեանց Տիրօջ այն խօսքին, որ պատուիրում էր՝ մի՛ երդուիր։
Միով բանիւ՝ դորանք փօխաբէրութեանց ժամանակներ էին, այսինքն՝ մարդիկ ասում էին մի բան եւ անում էին բօլօրովին մէկ այլ բան։ Զօրօրինակ՝ նախագահներն ու դատաւորները յուրեանց երդումների մէջ ասում էին մի բան եւ այնուհէտեւ անում էին ճիշտ յակառակը։ Ուրիշներ ասում էին, որ ընտրել են Դէմիրճեանին, բայց իրականում ընտրել էին Քօչարեանին, իսկ որպէս նախագահ ճանաչում էին Վազգէն Սարգիսեանին։ Եւ երրորդներ, որ մտօվի փափագեին դառնալ պատգամաւոր, իրականում դառնում էին երկրապահ։ Եւ առաւել շարքայիններ, որ յուրեանց հօգիների խօրքերում տառապեին էլեկտրաէներգիայի թանկացումից, իրականում աղաղակեին հէռախօսի թանկացման դէմ։ Եւ բազում կուսակցութիւններ, որ աղաղակեին, թե աջակից են նախագահին, իրականում խանգարեին նորան։
Դորանք մօտաւորապէս այն ժամանակներն էին, երբ Հայոց աշխարհում առանց բացառութեանց բօլօրն էին գէղգէղում ազնվութիւնից, բարօյականութիւնից եւ հայրէնասիրութիւնից։
