– Բանավոր կամ գրավոր խոսքում ինչպե՞ս անցնել հաջորդ նախադասությանը, որը ոչ մի կերպ չի հաջողվում կապել նախորդի հետ:
– Մտցնում ես «ինչեւէ» բառը ու անցնում առաջ:
– Ինչպե՞ս կարելի է բարեկիրթ ձեւով եւ միաժամանակ ջերմորեն հրաժեշտ տալ ընկերոջդ, ցանկանալով նրան հաջողություն:
– Դե, դավայ։
Կարդացեք նաև
– Ո՞ր դարձվածքին են առավել հաճախ դիմում միջին մակարդակի հռետորները:
– Անկեղծ ասած:
ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆ
Հայտնի, վաստակավոր արձակագիրը, պատմելով լրագրողներին իր ստեղծագործական հոգսերի մասին, փորձում է բացատրել, թե ինչու նա չի գրում. պարզվում է, նա չի հասկանում, թե ում համար է պետք գրել՝ չէ՞ որ կարդացող չկա: Ինչ խոսք, կարդացվող հեղինակ լինելու ցանկությունը գրողի համար միանգամայն բնական է: Եվ ճանաչումն էլ պոետական մրցանակների տեսքով բնավ չի խանգարի: Այդուհանդերձ գրողն ի վերջո գրում է, որովհետեւ չի կարող չգրել:
Իհարկե, ստեղծագործության համար ինչ-որ նվազագույն պայմաններ են պետք: Սակայն ամեն մի արվեստագետ ինքն է որոշում, թե հատկապես ինչն է, նրա կարծիքով, մտնում այդ «նվազագույնի» մեջ:
ԿԱՐԳ ԵՎ ԱՆԿԱՐԳՈՒԹՅՈՒՆ
Ընդհանուր օրինաչափություն է. միակուսակցական քաղաքական համակարգը կարգուկանոն է ստեղծում, սովորաբար՝ զորանոցային: Բազմակուսակցական համակարգը թերզարգացած հասարակության պայմաններում բերում է անկարգության: Անպարկեշտ գզվռտոցը, որը փոխարինում է քաղաքական պայքարին, ոչ մեկին պատիվ չի բերում: Այնուամենայնիվ, միայն բազմակուսակցական համակարգն է, որ կարող է մեզ համար բացել քաղաքակիրթ աշխարհի դռները:
Լ.-Հ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
