Գաղտնիք չէ, որ մեր ժողովրդին բաժին ընկած պատերազմի եւ շրջափակման փորձություններին ոչ բոլորն են դիմացել: Շատ մարդիկ լքեցին հայրենիքը: Չեմ ուզում նրանց դատապարտել: Բայց եւ հրճվել նրանց կեցվածքով, որքան էլ ցանկանամ, չեմ կարող:
Թերեւս կարելի է հասկանալ այն ձեռներեցին, որն արտասահմանում իր բիզնեսի համար ավելի ձեռնտու պայմաններ է փնտրում: Բայց գիտական եւ գեղարվեստական մտավորականության ներկայացուցիչների համար փոքր-ինչ անհարմար եմ զգում: Օրինակ, այն երգիչների համար, ովքեր Երեւանը միակ օթեւանն էին համարում:
Այդ առումով ես ավելի շատ ուրախանում եմ իմ այն գործընկերոջ համար, որն իր լավագույն գիրքը գրեց այն դժնդակ տարիներին՝ երկու մոմով «ուժեղացված» նավթի ճրագի տակ:
ԿԱՏԱՐՈՂԱԿԱՆ ԱՐՎԵՍՏ
Կարդացեք նաև
Ասում են, հայերից շատերին հատուկ է բնատուր, ներքին արտիստիզմը: Սակայն մարդուն զարդարող եւ նրան որոշակի հմայք տվող այս հատկությունը, ցավոք, չի բացառում ցածր ճաշակը:
Փիլիսոփաները դարերով տանջվել են հոգու եւ մարմնի պրոբլեմի վրա: Մեծատաղանդ Ալթունյանը ժամանակին հայտնաբերեց երգի եւ պարի համադրման իր, յուրահատուկ ձեւը: Բայց միայն այսօր ազգային մշակույթը կարող է ծնել «հոգու եւ պարի թատրոն»: Պետք է ենթադրել, որ անկախություն ձեռք բերելուց առաջ հոգին գտնվում էր իրեն հատուկ պարի տարերքից դուրս, իսկ պարն անհուսալիորեն զրկված էր հոգուց:
ԶՈՒՏ ԱԶԳԱՅԻՆ ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆ
Գիտնական դառնալու հավակնություն ունեցող երիտասարդին թեկնածուական «մինիմումի» ժամանակ քննություն ընդունողը հարցնում է, թե ինչու գրականության հանձնարարված ցանկից նա այդքան քիչ գրքեր է մշակել: Երիտասարդը՝ փոխանակ խոստովանի, որ ոչ մի լեզվի, բացի հայերենից, չի տիրապետում, ինքնահավանորեն հայտարարում է. «Ցանկանում եմ ստանալ հայեցի կրթություն»:
Շնորհակալություն հայտնենք հայոց լեզվի բոլոր երդվյալ պաշտպաններին՝ նրանց ջանքերն իզուր չանցան: Մեր աչքի առաջ մի հրաշք է ծնվում՝ մեծանում են բանասերներ, որոնք չեն կարդացել Պլատոնի «Երկխոսություններն» այն պատճառով, որ դրանք գոյություն չունեն հայերեն թարգմանությամբ:
Լ.-Հ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
