Թե ի՞նչ եղավ հետո, երբ… չէ՛, շաքարամանից երկու կտոր շաքար չի պակասել։ Հիմա պակասել է ուրիշ, ավելի կարեւոր բան։ Պակասել է հավատը իմ սիրելի թերթի՝ «Առավոտի» նկատմամբ։ Ինչո՞ւ միայն ես։ Շատ-շատերն են սիրել այդ թերթը։ Այնքան են սիրել, որ եթե մի քիչ ուշանում ես, արդեն կրպակներում այդ թերթը գտնել հնարավոր չէ։ Հիմա թե ինչ եղավ հետո, երբ «Առավոտն» իր նոյեմբերի համարներից մեկի առաջին էջում ի լուր ամենեցուն հրապարակեց «Ազատեցին» փոքրիկ ինֆորմացիան։ Սեւով սպիտակի վրա գրված էր, որ մեր մինուճար կառավարությունը որոշել է օդի հարկից ազատել Հայրենական պատերազմի վետերաններին ու հաշմանդամներին։ Ուռա՜, – տեղից վեր թռա ու ճչացի։ Տնեցիք ապշած նայեցին իմ կողմը, կարծեցին խելագարվել եմ։ Բայց չէ՛, զգացին, տեսան, որ դեռ նորմալ եմ։ Երեւի այդ ավետաբեր լուրը բոլորից շատ ինձ ուրախացրեց։ Ինչո՞ւ։
Բժիշկները խորհուրդ էին տվել գնալ Մոսկվա, մի քիչ բուժվել, մի քիչ առողջանալ, որպեսզի մի քիչ էլ ապրեմ, որպեսզի մեր հարազատ պետության սիրելի ջոջերը, իմ վաղաժամ մահվան համար սուգուշիվան չանեն, իմ տեսության կարոտից հալումաշ չլինեն։ Բայց չէի կարողանում բժիշկների խորհուրդը կատարել, որովհետեւ տասը հազար դրամ օդի վարձը ուղիղ իմ երկու ամսվա թոշակն է։ Որ էդքան դրամը տայի երկու ժամ ինքնաթիռում օդ շնչելու համար, երկու ամիս ինչո՞վ ծխախոտ գնեի։ Դե, առանց ուտելու, առանց խմելու, առանց օդ շնչելու կարողանում եմ դիմանալ, բայց առանց ծխելու, ոչ, երբեք։ Դեռ մի անգամ (երկու ամիս առաջ էր) աներեսություն էի արել, անամոթաբար դիմել էի մեր հարազատ կառավարությանը եւ խնդրել ինձ ազատել օդի հարկից (բացառության կարգով՝ իբրեւ մեծ, կարեւոր շիշկայի), որպեսզի մեկ անգամ (միայն մեկ անգամ) կարողանամ Մոսկվա գնալ։ Ֆինանսների նախարարի տեղակալն էլ շատ բարեխղճորեն, շուրջ մեկ ամիս հետո պատասխանել էր, որ… էն լիրբ, լաչառ Ուստիանի երեսից խեղճ Նազարը դադարգուն է եղել, էշը հեծել ու սեփական տնից թողել-գնացել է չգիտեմ որ ջհանդամը։ Ճիշտն ասած, սիրտս մղկտաց էդ խեղճ Նազարի համար։
Նախկինում իմ սիրելի «Առավոտ», հիմա իմացա՞ր, թե ինչու «Ազատեցին» ինֆորմացիան ընթերցելուց հետո խելագարի պես ուրախությունից վեր թռա, «ուռա՜» բղավեցի ու տնեցիք էլ կարծեցին, թե խելագարվել եմ (ո՞ւր էր էդպիսի բախտ)։ Մյուս օրն էլ, թերթի այդ համարը գրպանս դրած, ուրախ-ուրախ, թիթիզ-թիթիզ վեր կացա ու «Զվարթնոց» օդանավակայան՝ որտե՜ղ ես, եկա։ Մտովի արդեն ինքնաթիռի մեջ էի, քիչ էր մնում Վնուկովո հասնեի ու… օդանավակայանում ասացին, որ «Առավոտը» խաբել է, էդպիսի օրենք չկա, օդային թթվածնի տասը հազարը մինչեւ չմուծեմ, ինքնաթիռի տոմս չեմ ստանա։ Համառեցի, թե միայն «Առավոտը» չի, մեր սիրասուն կառավարության այդ որոշման մասին ուրիշ թերթեր էլ են գրել, Երեւանի ռադիոն է հաղորդել։ Ասացին, որ բոլորին էլ էդ աներես «Առավոտն» է թյուրիմացության մեջ գցել։
Ես էլ փորուփոշման, ինձ՝ դյուրահավատության, «Առավոտին»՝ խաբլանության համար անիծելով հետ դարձա ու եկա տուն։ «Առավոտ» ջան, ախր մի քանի տարի քեզ հետ եմ քայլել (թեկուզ ձեռնափայտով), քեզնով եմ շնչել (առանց օդի հարկի), քեզնով ապրել (թեկուզ միայն չոր հացով), քեզ եմ հավատացել (չնայած վերջին տասը տարում սաստիկ անհավատ եմ դարձել), ինչո՞ւ կորցրիր իմ (եւ ոչ միայն իմ) հավատը քո նկատմամբ, հը՞։ Բա ամոթ չե՞ս անում։
Կարդացեք նաև
ՍՈՒՐԵՆ ԱՆՏՈՆՅԱՆ
պատերազմի երկրորդ խմբի հաշմանդամ,
ք. Գավառ
