96-ի ընտրություններից հետո պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանը կրծքով պաշտպանեց այն ժամանակվա իշխանությունը: Ավելի ուշ նա ապաշխարեց եւ հիշեց մի շատ կարեւոր սկզբունքի մասին՝ ժողովրդավարական պետությունում բանակը պետք է քաղաքականությունից դուրս լինի: Սակայն այսօր ռազմական նախարարը, կարծես, պատրաստ է ղեկավարել հանրապետական-երկրապահական քաղաքական շարժումը: /Անունների վրա պետք չէ զարմանալ՝ Յավլինսկին իր կուսակցությունը «խնձոր» է կոչում/: Բարեբախտաբար, նախարարի զինակիցներից մեկը սիրահոժար կերպով բացատրեց, թե ինչպես է դա հնարավոր. պարզապես իր հոգեկան ձգտումներով պրն Սարգսյանը քաղաքական գործիչ է: Այլ կերպ ասած՝ շատ է սիրում մարդը քաղաքականությամբ զբաղվել:
ԻՆՉՊԵ՞Ս Է ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԿՅԱՆՔԸ
Վերջերս ԱԺՄ նախագահ Վազգեն Մանուկյանը կարեւոր հայտնագործություն արեց. պարզվում է, զարգացած քաղաքական կյանքը զանգվածային կուսակցությունների առկայություն է ենթադրում: Ափսոս, պրն Մանուկյանը չբացատրեց, թե ինչու զանգվածները չեն շտապում անդամակցել իր կուսակցությանը: Ճիշտ այնպես, ինչպես, ասենք, հայրիկյանական կամ դաշնակցական կուսակցական խմբերին:
ԵԿԵՂԵՑԻՆ ԵՎ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ
Կարդացեք նաև
Առաջ եկեղեցին ձգտում էր բաժանվել պետությունից, եւ բոլոր ժողովրդավարները պահանջում էին, որ պետությունը չմիջամտի հավատացյալների գործերին: Հիմա էլ եկեղեցին դեպի պետություն է ձգտում. թուլացող եկեղեցական իշխանությունը հայցում է պետական իշխանության աջակցությունը, տերտերները ջանում են հենվել չինովնիկների վրա: Հիրավի, շատ լավ հենարան են գտել:
Լ.-Հ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
