Անձնական գործոնը Հայաստանի տնտեսական կյանքում չի հաղթանակել լիբերալիզմը՝ ոչ ծայրահեղ, ոչ էլ նույնիսկ չափավոր: Մենք ապրում ենք ավտորիտար ռեժիմի ժամանակ, երբ սեփականության 95 տոկոսը պատկանում է իշխանության հովանավորությունը վայելող մի քանի տասնյակ մարկանց, որոնք չգիտեն, թե ինչ է պետք անել այդ սեփականության հետ: Պատճառների թվարկումը շատ տեղ կզբաղեցնի: Կարեւորներից մեկն, իմ կարծիքով, այն է, որ 1994-ի ամառվանից, զինադադարից հետո, պահպանվեցին եւ նույնիսկ ավելացան ուժային կառույցներին տրված հնարավորությունները՝ երկրի տնտեսական եւ քաղաքական կյանքում իշխելու: Ստեղծված իրավիճակի համար պատասխանատու են նաեւ իրենք՝ լիբերալները: Այն՝ իմ համոզմամբ ճիշտ գաղափարները, որոնք դավանում են /կամ, համենայն դեպս հայտարարում են/ Հրանտ Բագրատյանն ու Արմեն Դարբինյանը, մեծապես տուժեցին իրենց կառավարությունների ոչ պրոֆեսիոնալ ու ոչ հետեւողական գործողութուններից:
Կարծում եմ, այստեղ մեծ դեր խաղաց նաեւ անձնական գործոնը. երիտասարդ հասակում բարձր պաշտոններ գրավելը կործանարար ազդեցություն անեցավ այդ մարդկանց հոգեկան առողջության վրա՝ հանգեցնելով պաթոլոգիկ ինքնասիրահարվածության: Այդ հիվանդությամբ տառապող գործիչները դառնում են սարսափելի գոռոզ եւ անհանդուրժող, չեն ընկալում այլընտրական գաղափարներ, կորցնում են ռեալության զգացողությունը: Այլապես ինչպե՞ս բացատրել, որ երկրի վարչապետը տեսախցիկների առջեւ գողական «ռազբիրատի» մեջ է մտնում ոստիկանության կապիտանի հետ: Նման «շեղված» մարդիկ ընդունակ չեն բարեփոխումներ անցկացնել, առավել եւս՝ ազատական: Լիբերալը հենց նրանով է լիբերալ, որ հանդուրժող է բոլոր, այդ թվում՝ ոչ ազատական գաղափարների նկատմամբ։ Ի տարբերություն ազգայնականի կամ բոլշեւիկի, որն ինքնամոռաց կերպով իր էշն է քշում:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
