Ս/թ հոկտեմբերի 30-ին ՀՅԴ-ն հանրահավաք էր կազմակերպել տեղի ունեցած անօրինականությունների եւ հեռանկարների շուրջը զրուցելու, պարզաբանումներ տալու՝ Դաշնակցության խոսքն ու գնահատականը լսելու համար։ Ինչ խոսք, անկեղծ զրույց չստացվեց եւ չէր էլ կարող ստացվել, քանզի ոչ մի հույսի շող չներկայացվեց մութ թունելից դուրս գալու համար։ Թե ինչ նպատակ էր հետապնդում թալանչիների այդ կիսատ-պռատ անվանացանկը ժողովրդին ներկայացնելը, պարզ չէր։ Ժողովուրդն այդ մարդկանց լրիվ ցուցակը շատ լավ գիտի։ Ի՞նչ է, մենք նախագահ չունե՞նք, կառավարություն չունե՞նք, դատաիրավական օրգաններ չունե՞նք։ Ո՞ւմն էր պետք այդ շոուն, որից միայն տուժեց ՀՅԴ-ի՝ առանց այդ էլ երերացող հեղինակությունը։ Ճիշտ է ասված. Ավելի լավ է ոչինչ չասել, քան ասել ոչինչ։
Դեռ երեկ էր, երբ ՀՅԴ-ն Սասունցի Դավթի հատկանիշներ էր վերագրում նախագահին, իսկ այսօր նշում է նրա անզորությունը եւ կոչ անում ժողովրդին, որ նեցուկ լինի նրան, այն դեպքում, երբ խեղճ ու կրակ, դժբախտ ժողովուրդն է խնդրում նախագահին, որ նեցուկ լինի իրեն։ Միակ դեղատոմսը, որ որպես ազնիվ մարդ (մեղա՜ քեզ, Աստված, մի՞թե հիմա ազնիվ մարդ էլ կա) կարող եմ առաջարկել ՀՅԴ-ին, դա այն է, որ նա իր կատարած ճակատագրական սխալ քայլի համար մեղանչի, ինչպես եկեղեցու քավարանում եւ որպես մոլորյալ որդի վերադառնա մայր ժողովրդի գիրկը, կասկած չկա, որ մայրը գրկաբաց կընդունի իր որդուն։
Հարգանքներով՝ հանրահավաքի մասնակից Վ. ԽՈՅԵՑՅԱՆ
