«Հայլուրը», որն 91 թվականին անկախ եւ ինքնուրույն լրատվական ծրագրի բացառիկ փորձ էր եւ այդ պատճառով 92 թվականին փակվեց՝ նախորդ իշխանությունների նկատմամբ ոչ լոյալ վերաբերմունքի համար, այսօր նորից վերականգնվել է Ազգային հեռուստատեսության եթերում:
Վերականգնվելու նախօրյակին «Հայլուրի» նախկին ղեկավար, այժմ Կենտկոմի գաղափարախոսության գծով քարտուղարի պարտականությունները կատարող Ալեքսան Հարությունյանը վերջին ցուցումները տվեց «Լրաբերին» փոխարինող նոր ծրագրին, բացատրեց, թե ընդհանրապես որ մամուլն է լավը, որը՝ վատը /կարող եք կռահել, թե որն է, ըստ պրն Հարությունյանի, ամենավատ եւ «ամենադեղին» թերթը/ , ինչպես պետք է լրագրողները գրեն եւ ինչպես չգրեն, պատասխանեց որոշ հրապարակումների եւ ընդդիմության մեղադրանքներին: Ուրախալի է, իհարկե, որ նախագահի աշխատակազմի ղեկավարն ու անվտանգության խորհրդի քարտուղարը ժամանակ եւ հնարավորություն ունի զբաղվելու նաեւ նման խնդիրներով:
Ինչ խոսք, արվեստներից ամենակարեւորը /հավանաբար, նաեւ ազգային անվտանգության տեսակետից/ «Հայլուրն» է: Սակայն այդ ամենը մի կողմ թողնելով, մի քանի նախնական տպավորություն կիսեմ նոր «Հայլուրից»: Վերջին երկու ամսվա ընթացքում զգացվում էր լրատվական ծրագիրը թարմացնելու եւ աշխուժացնելու ձգտումը: Որոշ, ոչ պաշտոնական սյուժեներում արդեն սկսեց երեւալ լրագրողի եւ օպերատորի աշխատանքը, «լրաբերային» կաղապարներից դուրս գալու միտումը:
Խնդիրների խնդիրն են շարունակում մնալ պաշտոնական հաղորդագրությունները, երբ լրատվական ծառայությունների տաղտկալի տեքստն ավելի երկար է, քան նկարահանված օգտագործելի կադրերի տեւողությունը, ինչը ստիպում է 3-4 անգամ մոնտաժել միեւնույն կադրերը: Բոլոր դեպքերում, «Հայլուրը» լուրջ նախապատրաստական աշխատանք է կատարել սեպտեմբերի 21-ին եթեր դուրս գալու համար: Եթե հաշվի չառնենք նոր եթերի եւ տոնական օրվա հետ կապված անխուսափելի անհարթությունները, ապա ընդհանուր տպավորությունը հաճելի էր: Միայն մի նկատառում. հրաժարվելով ստուդիայում հաղորդումը վարողից, «Հայլուրը» սկսեց որոշ չափով նմանվել «A1+»-ի «Այբ-ֆե»-ին / մանավանդ, վերջինիս որոշ աշխատակիցների «Հայլուր» տեղափոխությամբ/: Թե «Հայլուրի» եւ թե «Այբ-ֆե»-ի նման մոտեցումն ինձ համար անվիճելի չէ:
Կարդացեք նաև
Նախ՝ կարող է լինել հրատապ լրատվություն, որն անպայման պետք է հաղորդվի թեկուզ բանավոր, առանց նկարահանման: Եվ հետո. հիշենք, թե «հին» «Հայլուրին» ինչպիսի փայլ էր հաղորդում Արմեն Դուլյանի, Տիգրան Նաղդալյանի, Վահան Հովհաննիսյանի ներկայությունը ստուդիայում, նրանց դիպուկ մեկնաբանությունները եւ սյուժեից սյուժե հնարամիտ անցումները: Այլ հարց է, որ նոր սերնդի մեջ նման լրագրողներ առայժմ չկան:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
