Ամառվա շոգը պարզապես անտանելի է դարձել։ Արեւից հալվում է ոչ միայն ասֆալտը, այլեւ մարդկային ուղեղը։ Հասարակ մահկանացուների համար դա նույնիսկ օգտակար է. որքան քիչ մտածեն՝ այնքան լավ։ Պետական ուղեղները, սակայն, պետք է փայփայել եւ փրկել։ Մեր նախարարները, պատգամավորները եւ պետական մանր ու մեծ ծառայողները, որոնք, ինչպես հայտնի է, օրնիբուն աշխատում են ազգիս համար, այս շոգից կարող են զգոնությունը կորցնել։ Որպես հետեւանք՝ սխալմամբ միջազգային աճուրդի դնեն, ասենք, Սովետաշենի աղբանոցը կամ էլ արտաքին քաղաքականության մասին այնպիսի մի հայտարարություն անեն, որը հետո մի քանի շաբաթ մնացած պաշտոնյաները եւ աշխարհի բոլոր դիվանագետները փորձեն եւ չկարողանան վերծանել։ Մի խոսքով, արձակուրդի անհրաժեշտությունը հայրենի իշխանության համար հասունացել է ամբողջությամբ եւ վերջնականապես։
Իհարկե, ճիշտ կլիներ նրանց բոլորին ուղարկել Կանարյան կղզիներ՝ համ աշխարհ կտեսնեին, համ էլ մի լավ կհանգստանային։ Բայց, չէ՛, չի կարելի։ Մեր հանրապետությունն աղքատ է, ժողովուրդը՝ չարացած, իսկ պետականության կայացմամբ չզբաղվող մամուլը հեղեղված է հերյուրանքներով։ Եթե գնաս Կանարյան կղզիներ՝ կարող են հետեւիցդ ավել-պակաս խոսել։
Մնում են Հայաստանի հանգստյան տները՝ Արզականը, Ծաղկաձորը, Սեւանը։ Նույնպես զով է եւ նույնպես՝ բավականին թանկ։ Նման կառավարական ամառանոցում 2 սենյականոցն արժե օրը 10 հազար դրամ (առանց սննդի), 3-ը՝ 12 հազար, 4-ը՝ 16 հազար, 5-ը՝ 20 հազար։ Որտեղի՞ց, ասացեք խնդրեմ, կարող են խեղճ հայ նախարարներն ու պատգամավորները նման գումարներ հայթայթել։ Այդքան աշխատավարձ նրանք, ցավոք սրտի, չեն ստանում։
Այնպես որ, ստեղծված իրավիճակից կա երեք ելք. ա) այնուամենայնիվ, նրանց ուղարկել Նիցցա՝ աչքից հեռու, բ) համակերպվել, որ ամառային սեզոնին գրանցվելու է կոռուպցիայի աննախադեպ աճ, գ) թքել ժողովրդավարության եւ շուկայական հարաբերությունների վրա եւ վերականգնել կոմունիստական արտոնությունները։ Անհրաժեշտ է ազնիվ եւ թափանցիկ լուծում՝ մենք էլ հանգիստ ապրենք, նրանք էլ։
