ՀՀ արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանն իր վերջին ասուլիսում մի շարք դատողություններ է ներկայացրել ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ, որոնք, անշուշտ,հայ դիվանագիտական մտքի անվիճելի նվաճումներն են եւ միանգամայն նոր տեսանկյունից են բացահայտում ստեղծված իրավիճակը։ Այսպես, նա նշել է, թե ներկայումս Հայաստանը լուրջ զիջումների է գնում եւ չի հետապնդում Ղարաբաղի անկախության կամ Հայաստանին վերամիավորելու խնդիրը, բայց Ադրբեջանն էլ իր հերթին պետք է հրաժարվի Ղարաբաղը Ադրբեջանի կազմում ինքնավար կարգավիճակով տեսնելու մտքից։ Հետեւաբար, ա. Ղարաբաղը չպիտի լինի անկախ, բ. չպիտի լինի Հայաստանի կազմում, գ. չպիտի լինի Ադրբեջանի կազմում։ Պատկերացնո՞ւմ եք նման կարգավիճակ։ Կամ պատկերացնո՞ւմ եք այն բանակցությունները, որտեղ Ադրբեջանը, ենթադրենք ըմբռնումով մոտենալով ՀՀ արտգործնախարարի կոչին, հրաժարվում է Ղարաբաղը տեսնել իր կազմում, բայց Հայաստանը չի ցանկանում ո՛չ միավորվել Ղարաբաղի հետ, ո՛չ տեսնել Ղարաբաղն անկախ։
Պարոն Օսկանյանը հայտարարել է նաեւ, որ եթե 2-5 տարի Ադրբեջանը մերժի խաղաղ բանակցությունների միջոցով հարցի լուծումը, ապա Հայաստանը ձեռնամուխ պետք է լինի այլ քայլերի, որոնցից մեկը Հայաստանի եւ Ղարաբաղի վերամիավորումն է։ Սա արդեն հիշեցնում է հայտնի անեկդոտի հերոսին, որը հերթական անգամ փոսից դուրս գալու անհաջող փորձ անելով՝ բարկանում է եւ հայտարարում. «Մի անգամ էլ եմ փորձում, չստացվեց՝ գնում եմ տուն»։ Իսկապես, եթե խոսքը փաստացի վերամիավորման մասին է, ապա դա վաղուց արդեն տեղի է ունեցել, իսկ եթե իրավաբանականի մասին է, ապա կարիք կա՞ արդյոք սպասել 2-5 տարի։ Եկեք հենց այսօր էլ վերամիավորվենք։ Մանավանդ, արտգործնախարարը խոստովանում է, որ ժամանակը մեր օգտին չի աշխատում։
