Ասում են, ամենալավ նորությունը նորությունների բացակայությունն է, երբ ամեն ինչ հարթ ու հանգիստ է ընթանում, առանց աշխարհացունց իրադարձությունների: Այդ օրինաչափությունը միանգամայն կիրառելի է գործադիր իշխանությունների համար, եւ միանգամայն սխալ՝ մամուլի պարագայում: Այդ է պատճառը, հավանաբար, որ Հայաստանում քաղաքական ընդդիմության իսպառ բացակայության պայմաններում շարժիչ գործոնի դերն իրենց վրա վերցրել են լրատվամիջոցները:
Հենց ԶԼՄ-ներն են, որ վերջերս հասարակության ուշադրությունը հրավիրեցին մի շարք կարեւոր քաղաքական եւ տնտեսական խնդիրների վրա: Դա վերաբերում է թե՛ Լեռնային Ղարաբաղի վերջին իրադարձություններին, թե՛ կոնյակի գործարանի վաճառքին եւ թե՛ մեզ երկար տարիներ ժողովրդավարություն եւ մարդու իրավունքներ սովորեցնող ԱՄՆ-ի դեսպանատան աշխատակից Մորգան Լիդիկին, որը սադիստաբար ծեծել էր հայ երեխաներին: Ստեղծված իրավիճակում ոչ մի քաղաքական կամ հասարակական կազմակերպություն նման հարցեր չէր արծարծի:
Բարեբախտաբար, անցել են այն ժամանակները, երբ լրագրական աշխարհի ներկայացուցիչներն իրար դեմ ամբաստանագրեր էին գրում՝ հիմք ընդունելով քաղաքական տարաձայնությունները, չնայած այստեղ էլ կան մի շարք տհաճ բացառություններ: Սակայն ընդհանուր առմամբ այսօր առկա է գաղափարական տարբեր ուղղվածություն ունեցող ԶԼՄ-ների աննախադեպ համերաշխություն։ Շարունակելով պաշտպանել սեփական տեսակետները, լրատվամիջոցները հիմնականում հասկացել են, որ իրար խփելն անիմաստ է եւ վտանգավոր՝ դրանով կարելի է հարվածել չորրորդ իշխանությանն ընդհանրապես:
Հենց այդ պատճառով էլ բոլորս համերաշխ ենք «Իրավունքի» խմբագիր Հայկ Բաբուխանյանի հետ, որը միշտ էլ պնդում էր, որ ներկա Ազգային ժողովը ձեւավորվել է հակաժողովրդավարական պայմաններում, օրենքի բացահայտ խախտումների (այլ կերպ ասած՝ հանցագործությունների) «շնորհիվ»: Սակայն այժմ այդ պնդումներին հակադրվեց Խոսրով Հարությունյանը, որն ԱԺ նախագահ դարձավ «Իրավունքի» չսիրած «հակաժողովրդական վարչախմբի» հեռացումից հետո, երբ «առնետների» բանակն արդեն համալրել էր խորհրդարանական մեծամասնության ճամբարը: Բայց հարցն այստեղ կոնկրետ անձինք չեն, ոչ էլ նույնիսկ՝ քաղաքական սկզբունքները: Խոսքը լրատվամիջոցների սեփական տեսակետն արտահայտելու եւ հասարակությանը տեղեկացնելու իրավունքի մասին է։ Իսկ այդ իրավունքի համար պետք է պայքարել միասին:
