Ներքաղաքական սուր իրավիճակներ սիրողները վերջերս դժգոհ են կյանքից եւ ստիպված են բավարարվել թերեւս ՀՌԱԿ-ում տեղի ունեցող ներքին հակամարտությամբ։ Այդ կոնֆլիկտի արհեստական բնույթը պարզ էր ի սկզբանե, սակայն իրադարձությունների հետագա ընթացքը, այնուամենայնիվ, որոշակի խարդավանք մտցրեց Հայաստանի հասարակական կյանքի միաձայնության ճահճի մեջ։ Մեկ շաբաթ առաջ ՀՌԱԿ-ի «այլընտրական» վարչությունը Գագիկ Օհանյանի ղեկավարությամբ, դիմեց արդարադատության նախարարությանը, վիճարկելով սեպտեմբերի 19-ին տեղի ունեցած արտահերթ Պատգամավորական ժողովի եւ ընտրված վարչության օրինականությունը։
Անցած շաբաթվա վերջում «Լրագիրը» վկայակոչելով Սնարք լրատվական գործակալությանը, հայտնեց, որ այդ առիթով ստեղծված հանձնաժողովը ոչ մի հանցանշան չգտավ Ռուբեն Միրզախանյանի ղեկավարած վարչության գործունեությունում։ Ճիշտ է, նախարարության պաշտոնյան հերքեց որեւէ պաշտոնական եզրակացության առկայությունը։ Սակայն այն փաստը, որ երկրի փոխնախագահ Գագիկ Հարությունյանը սեպտեմբերի 29-ին ընդունեց ՌԱԿ (այսինքն՝ Սփյուռքի ռամկավարների) պատվիրակությանը եւ զրույց ունեցավ, որն ընթանում էր «Հայաստանի իշխանություններին աջակցելու եւ պետականությունն ամրապնդելու» ոգով, շատ բան է պարզաբանում։ Առաջին հերթին պարզ դարձավ, որ Միրզախանյանն իր համակիրների հետ հաղթանակ տարավ ներքին դիսիդենտների նկատմամբ, որոնց, ի դեպ, Սփյուռքի ռամկավարները հակված չէին աջակցել։ Պետք է ընդունել, որ ՀՌԱԿ-ը ի վիճակի եղավ հակազդելու ներքին պառակտման փորձերին, անկախ նրանից, թե ովքեր էին այդ փորձերը հրահրում։
Գ. ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
