1980 թվականի փետրվարն է։ Համարյա ամեն օր Մատենադարան եմ գնում։ Հայկական ձեռագիր մատյանների մասին հոդված պետք է գրեմ։ Ընթերցասրահում կամ միջանցքներում հաճախ եմ հանդիպում Ասատուր Մնացականյանին։ Ծովն եմ ընկել, ասում եմ, նյութի այս ի՜նչ հեղեղ է։ Նա թե՝ մի վախենա, դա այն խարդախ ծովը չէ։ Քո ընկած ծովը աղի շատ թանձր շերտեր ունի։
Հետո ինձ հարցրեց.
– Կարծես մի քիչ տխուր ես, ի՞նչ է պատահել։ Լավ, մի ասա, լսիր քեզ մի պատմություն պատմեմ, կծիծաղես։ Եվ պատմեց կարճ, բայց իրոք ծիծաղելի մի դեպք, որը ես վերնագրեցի «Կոմերիտականի արյունը»։
– Բժիշկ Միրզա Ավագյանի հոբելյանն էր, 100-ամյակը։ Երեկոյի ընթացքում նրա հետ աշխատողները հուշեր էին պատմում։ Հատկապես մեկի պատմածը տպավորվել է իմ մեջ։
1936 կամ 37 թվականն էր։ Ավագյանի կլինիկայում բուժվում էր մի վարդապետ։
Անհրաժեշտ էր նրան արյուն ներարկել։ Արյունը վերցնում են մի երիտասարդից։
Մի երկու օր անց կոմերիտականն իմանում է, որ իր արյունը ներարկել են վարդապետին։
Սաստիկ բարկանում է. «Ո՞վ է ձեզ թույլ տվել իմ արյունը սրսկել դասակարգային թշնամուն։ Հանեք, ինչպես ուզում եք»։ Լուրը հասնում է վարդապետին։ Նա էլ իր հերթին է զայրանում։ «Դուք լինեք ու իմ սուրբ արյունը պղծե՞ք։ Ձեզ ով թույլ տվեց ոմն կոմերիտականի արյունը սրսկել ինձ»։
Մ. ՂՈՒԿԱՍՅԱՆ
